wspomnienie

Jeszcze nie tak całkiem dawno, bo na progu XXI wieku drugi dzień Świąt Wielkanocnych oznaczał… zalewanie klatki schodowej praktycznie do poziomu pierwszego piętra przez polujących z wiaderkami pełnymi wody starszoklaśnych chłopaków na swoje koleżanki.

Czasem, a nawet z reguły, gdy niebacznie szła sama, obrywało się też panienkom całkiem starszym, a nawet młodo wyglądającym matkom szalejących polewaczy.

Ba, kiedy tylko mocniej zagłębię się we wspomnienia widzę siebie na dachu budynku, wewnątrz którego mieścił się zakład fryzjerski. Był to tzw. łącznik; z jednej strony przylegał do kamienicy, w której na pierwszym piętrze mieszkał kumpel z klasy i okno jego łazienki umieszczone było jakieś 1,5 m nad płaskim dachem budyneczku. Niżej zaś położona ulica była główną arterią, po której ludzie zdążali do kościoła.

Przez kilka lat mogliśmy jedynie obserwować, jak starszy brat Mirka wraz z grupą kolegów urzęduje na dachu i wylewa wodę na uciekające z piskiem dziewczyny.

Oczywiście obowiązywały pewne zasady. Lać można było tylko ludzi wracających z kościoła. Kto szedł na mszę był suchy.

Oczywiście można było pułapkę ominąć idąc drugą stroną ulicy. Ale…

Kiedy Jurek (starszy brat Mirka) wydoroślał i trafił do pierwszej klasy liceum rzecz jasna wycofał się z tych szczeniackich zabaw. Wtedy dach opanowaliśmy my, na całe dwa lata.

Potem, jako prawie-dorośli zostawiliśmy te szczeniackie zabawy… ;)

Mirek nie miał już młodszego brata i dach nad fryzjerem stał się… bezpieczny.

Owszem, zdarzało się potem polewać kogoś... szampanem, ale już z innych okazji, niż Śmigus Dyngus.

Wróćmy jednak do dawnych czasów.

Zanim zajęliśmy bojowe stanowisko na dachu toczyliśmy walki wodne na podwórku.

Owszem, zdarzało się, że lano z kubłów, ale problem, jaki ciężko było rozpracować polegał na banalnym fakcie – zasięg wody z kubła jest niewielki, a na dodatek człowiek biegnący z kubłem jest wolniejszy od biegnącego bez takiego obciążenia.

Co prawda pojawiły się już pierwsze rzemieślnicze „pisanki na wodę”, do tej pory można je kupić w każdym hipermarkecie, ale zasięg ich był mizerny podobnie jak strużka wody.

I wtedy… pojawiła się wodna wunderwaffe. Nie pamiętam już, skąd wziął się pomysł. Ale faktem historycznym jest, że na podwórku byliśmy pierwsi.

Nasza broń pozwalała wywalić na odległość blisko 10 metrów prawie 3-4 litry wody w ciągu kilku sekund. Potraktowany tak przeciwnik był dokładnie mokry i za chwilę odwołany przez (najczęściej) babcię suszył się w domu.

A teraz opis naszej cudownej broni. Wystarczyło wziąć smoczek do butelki dla niemowlaka (w tamtych czasach trzeba było go uzdatniać wycinając małą dziurę), w szerszy koniec wsadzić zatyczkę do buteleczek z lekarstwami, mocno odrutować tak, aby się nie wysunął. A potem wystarczyło napełnić przez wyciętą dziurę. Oczywiście trzeba było uważać, by smoczek zwyczajnie nie pękł, ale bezpieczna objętość to było jakieś 3-5 litrów.

Potem wystarczyło już tylko nacelować i odsunąć palec… ;)

Uwaga. Taka broń była używana wyłącznie w podwórkowych walkach.

Śmigus Dyngus jednak dość mocno osiadł w naszej kulturze. Ba, trafił nawet do reklamy aparatu Minolta Dynax 9xi. Jak ktoś nie kojarzy – obecnie Minolta w wersji cyfrowej nazywana jest Sony α. Poza tym obiektywy pasują.

Minolta 9 (9xi) miał (i ma do tej pory) najszybszą działającą mechanicznie migawkę – 1/12000 sekundy.

Tymczasem już szybkość 1/4000 dawała możliwość sfotografowania kuli z pistoletu w locie!

Efekty więc były niewyobrażalne. Oto np. dało się zamrozić ruch tak, że woda wylewana z kubła wyglądała jak ciało stałe, kawałek lodu.

Dzisiaj już nikt się nawet nie zastanawia, ale w latach 1990-tych był to naprawdę wyjątkowy wyczyn. Teraz też.

Tak więc Śmigus Dyngus trafił do reklamy.

Tymczasem tradycja odchodzi w zapomnienie.

Jeszcze niektórzy, stanowiący żyjące wykopalisko czasów odległych „polewają” swoje znajome wysyłając sms-y o wielce mówiącej treści „chlip, chlap”, ale to już zabawa ludzi, których za chwilę nie będzie na świecie. ;)

Wchodzi nowe.

Internetowe. A tam by mówić o jakiejkolwiek tradycji jeszcze za wcześnie.

Dlatego w ten drugi dzień najważniejszych Świąt Roku Liturgicznego prośmy o… kubeł zimnej wody.

Może otrzeźwi, a może tylko przypomni?

11.04 2023

fot. materiały reklamowe f-ny Sony