IM-PUCZ-MENT

Nie udało się. Siły przestęp... pardon, „postępcze” Stanów Zjednoczonych Ameryki ze wszystkich sił próbowały doprowadzić do puczu, czyli niezgodnego z porządkiem konstytucyjnym przejęcia władzy politycznej w państwie i obalenia NIEurzędującego już prezydenta. Może nawet było w planach użycie siły – w Waszyngtonie wciąż stacjonuje silny kontyngent zbrojnych silnych, ściągniętych tam na zaprzysiężenie cara Ameryki, któremu udało się sfałszować wybory. Pucz to jawne pogwałcenie normalnego toku życia politycznego i porządku instytucjonalnego – z czymś takim mieliśmy właśnie do czynienia. W ciekawych czasach przyszło nam żyć, bo czegoś takiego nie oglądaliśmy nawet w katastroficznych hollywoodzkich produkcjach.

To ciekawe, że wybory można sfałszować przed objęciem władzy. Zwykle dzieje się na odwrót. Ale może zbyt dużą wagę przywiązujemy do pozorów. Pozorów władzy, która – jak się może wydawać – nadal skupiona jest w rękach prezydenta. Tymczasem władza jest już w innych rękach i dlatego fałszowanie wyborów jest możliwe i to na tak dużą skalę. Patrząc na „cudowną” przemianę wyników głosowania w niektórych stanach niejeden obserwator myślał – to niemożliwe. Potem, śledząc próby zdemaskowania mechanizmów przekrętów i zakwestionowania nieważnych głosów, też można było pomyśleć, że „to niemożliwe”. Zakwestionować 150 tysięcy, 300 tysięcy głosów? Jak?

A jednak nawet pobieżne analizy i szacunki wskazywały na to, że to było możliwe. Analiza wyników przekazywanych na bieżąco w stanie Georgia wskazywała, że jednemu z kandydatów głosów przybywało tysiącami (często w pakietach +/- 4800), a drugiemu... ubywało. Tak, tak, to nie pomyłka. Zwykle nie przybywa, lub przybywa w mniejszym tempie, a tu po prostu głosów ubywało. Podobnie w Pensylwanii. Ponadto taki skecz: w tym stanie wysłano 1.823.148 pakietów do głosowania, z których 1.462.302 nie zostały zwrócone (zwrot mógł nastąpić, gdy adresat się przeprowadził, zmarł...), ale ostateczna liczba głosujących korespondencyjnie wyniosła... 2.589.242. Skąd się wzięło to dodatkowe 1.126.940 głosów? Cóż przy tych statystykach znaczy 10 lub 100 czy nawet 300 tysięcy głosów różnicy w stanach, w których ostateczne „zwycięstwo” Bidon-Bideta nie było pewne?

Zestawienie głosów zakwestionowanych – m.in. z tytułu głosowania umarlaków, przerzucania pakietów głosów z jednego kandydata na drugiego (system komputerowy Dominium), głosowania korespondencyjnego większej liczby osób niż było uprawnionych (czytaj: niż wysłanych pakietów), braku weryfikacji głosujący (czy są uprawnieni do oddania głosu, czy nadal mieszkają w danym stanie...) – we wszystkich „swing-states” wykazywało wielokrotnie wyższą liczbę niż ostateczna różnica głosów „na korzyść” Bidon-Bideta. Przy różnicy 10 tys. głosów wstępnie zakwestionowanych było ok. 50 tysięcy, przy 150 tys. różnicy zakwestionowanych było 450 tysięcy! Zawsze wielokrotnie więcej. W Georgii, w jednym z okręgów wyborczych było 408.2687 ogółem (czytaj: wszystkich) zarejestrowanych wyborców, a po podliczeniu okazało się, że w głosowaniu korespondencyjnym oddano głosów... 811.836, czyli niemal dwa razy tyle. Paranoja!

Sędziowie nie stanęli na wysokości zadania. Ameryka, wciąż kojarząca się z historycznym plakatem z szeryfem... Gregory Peck... odwaga, męstwo, poświęcenie, prawość, sprawiedliwość, uczciwość (czyżbym znowu wymieniał cnoty?)... ale to już historia. Nikt nie będzie ryzykował dla jakichś zasad, jakiegoś prawa, jakiegoś porządku, jakiejś tam prawdy. Rację miał były agent KGB Jurij Bezmenov (zbiegł na Zachód w 1970 r.), że przewrót ideologiczny zaczyna się od długotrwałego i powolnego procesu prania mózgów, a jego pierwszą fazą jest demoralizacja, a więc niszczenie wartości, czyli tego, co jest fundamentem zdrowego społeczeństwa. Na Dzikim Zachodzie zdarzali się prawi szeryfowie, którzy na jakimś niewielkim obszarze (lokalnie) byli w stanie zaprowadzić porządek i trzymać niesfornych w ryzach. W globalnej wiosce nie ma już „lokalności” i demoralizacja rozlewa się szeroką strugą – jak fekalia z Czajki. Osoby zdemoralizowane przestają przywiązywać wagę do faktów (może jedynie do „faktów po faktach”, ale to jedynie kontynuacja prania mózgów) i nie mają już żadnych hamulców (nie mylić z chamulcami, którymi zwykle są).. 

Skutkiem demoralizacji jest obecność w życiu publicznym osób publicznych, które bardziej niż do Sejmu czy samorządów pasowałyby do domów publicznych. Jaka to skala? W Polsce wystarczy zsumować elektorat „Nowej Lewicy”, Biedronia i dużej części PonoKOków (może kogoś pominąłem, ale mniejsza o to). Ile razem? Nieważne, i tak o wiele za dużo. W Ameryce jest chyba jeszcze gorzej. Nie piszę tego po to, żeby kogokolwiek pocieszać. To smutna konstatacja. Jeśli Ameryka zatonie... na razie lepiej o tym myśleć. Jednak czasem przeleci jakaś jaskółka (która wiosny, jak wiadomo, nie czyni). Czymś takim był wywiad z Michaelem van der Veenem – prawnikiem, reprezentującym Donalda Trumpa – w telewizji CBSN. To jeden z momentów, kiedy otrzymujemy potwierdzenie, że istnieją na tym świecie ludzie, którzy mimo olbrzymiej presji, a nawet prób zastraszania, poniżania i dyskredytacji potrafią sprzeciwić sie złu i powiedzieć głośno NIE.

Nie udało się. Nie "obalono" Donalda Trumpa. Ale pomyślmy tylko, jakie perspektywy otwierałby taki wyrok. Przecież w podobny sposób można by przeprowadzić im-pucz-ment innych amerykańskich prezydentów, w tym:

Jerzego (zwanego też Georgem) Waszyngtona (pierwszego prezydenta USA) – właściciela plantacji w Mount Vernon, posiadacza niewolników;

Thomasa Jeffersona (3. prezydenta USA) - który był jednym z największych posiadaczy niewolników w Wirginii;

Jamesa Monroe'a (5. prezydenta USA) - który nie był zwolennikiem abolicjonizmu, dlatego nie wziął udziału w debacie nad zniesieniem niewolnictwa w czasie obrad Kongresu Kontynentalnego; 

Johna C. Calhouna (wprawdzie był tylko wiceprezydentem USA w latach 1825–1832, ale tnijmy wszystkich równo z trawą) – doprowadził do uchwalenia ustaw kagańcowych, twierdził że niewolnictwo nie jest „złem koniecznym”, ale „pozytywnym dobrem”, a „w systemie niewolniczym unika się konfliktów między kapitałem a pracą”;

Johna Tylera (10. prezydenta USA) - który po opuszczeniu Białego Domu wrócił na swoją plantację do Wirginii (a pracowali na niej zapewne sami biali, którzy wcale nie byli niewolnikami);

Jamesa Knoxa Polka (11. prezydenta USA, PARTIA DEMOKRATYCZNA) -  zaproponował (1848) wydłużenie aż do Pacyfiku ustalonej w Kompromisie Missouri granicy niewolnictwa; po zakończeniu kadencji w Białym Domu osiadł na swojej posiadłości w stanie Tennessee (sam tam pracował, zupełnie sam);

Zachary'ego Taylora (12. prezydenta USA) - którego rodzice posiadali plantację nieopodal Louisville (ale bez Murzynów, taka goła i dzika plantacja to była);

Jamesa Buchanana Jr. (15. prezydenta USA, PARTIA DEMOKRATYCZNA) - który  krytykował polityków z Północy za ich abolicjonistyczne poglądy;

Jeffersona Finisa Davisa (jedynego prezydenta Skonfederowanych Stanów Ameryki, PARTIA DEMOKRATYCZNA) – który uważał, że niewolnictwo „zostało ustanowione dekretem Wszechmogącego Boga”, „jest usankcjonowane w Biblii” (...) „istniało we wszystkich epokach, zostało znalezione wśród ludzi najwyższej cywilizacji i w krajach o najwyższej biegłości w sztuce”. Jakie to poglądy kiedyś w tej Partii „Demokratycznej” były akceptowane;

Jamesa Henry’ego Hammonda (wprawdzie to tylko 60. gubernator Południowej Karoliny, a następnie senator reprezentujący ten stan z ramienia PARTII DEMOKRATYCZNEJ [ups!], ale kosiarka rozgrzana, więc tnijmy) – w przemówieniu do Senatu w 1858 roku głosił, że zatrudnieni robotnicy z Północy również byli niewolnikami, a „różnica polega na tym, że nasi niewolnicy są zatrudniani na całe życie i dobrze wynagradzani; nie ma głodu, żebrania, braku pracy, podczas gdy ci na Północy musieli szukać zatrudnienia” [sic!].

„Posiadanie niewolników nie czyni człowieka rasistą”. Dla Amerykanów był to po prostu biznes. A duża część z tych biznesmenów to byli tak zwani Demokraci z PARTII DEMOKRATYCZNEJ. Dziś jakoś nikt tego nie potrafi zrozumieć. Jak to możliwe?

PS zapożyczone z sieci zdjęcie do artykułu mylnie podpisano. Jest na nim jeden z policjantów, którzy strzegli wejścia do Kongresu 6 stycznia 2021 roku. Właściwy podpis to: Cop Ernie K. (nazwisko zastrzeżone). Popełnił samobójstwo. Być może dogłębnie przeanalizuje ów przypadek ten sam sędzia, który przewodniczył w sprawie generała Michaela Flynna.