Realistyczna ocena polskiego marca 1968

*

Marzec 1968 roku to spory kawałek polskiej historii. Mija prawie 55 lat od narodzin mitu polskiego antykomunizmu. Już wtedy okazywało się, że bohaterowie tamtych lat wdarli się do historii pod fałszywą flagą michnikowszczyzny, która wygląda dzisiaj jak ]]>«postaw sukna czerwonego»]]> szarpanego przez fałszywe elity najtotalitarniejszego z totalitarnych komunizmu. Niżej zamieszczona jest kopia felietonu o realistycznej ocenie marca 1968 wpisana 3 sierpnia 2007 roku w ]]>Salon24.pl [link]]]>. 

Aktualny stan techniczny tego wpisu jest prawie zupełnie nieczytelny, dlatego muszę ponownie zrobić redakcję techniczną, by można było to skopiować i czytać. Warto było to zrobić, by przekonać się o tym, że antypolska i zarazem komunistyczna postawa polityczna ówczesnych elit politycznych michnikowszczyzny nie zmieniła się i jest konsekwentnie realizowana w aktualnym działaniu totalnej opozycji. Można przy tym dostrzec zmianę polegającą na radykalnym wzmożeniu nienawiści i pogardy do polskiej racji stanu. Wtedy była to tylko niezbyt skrzętnie ukrywana niechęć do polskiej kultury i chrześcijańskiej tradycji, niekiedy zwanej pogardliwie «bohaterszczyzną», teraz jest to już jawna pogarda i nienawiść, a nawet wrogość. Te konkretne elity konsekwentnie trzymają się swoich sowieckich korzeni. Poniżej jest nieomal dokladna kopia felietonu sprzed lat. 

]]>Realistyczna ocena polskiego marca 1968]]> 

W dyskusji pomiędzy realistycznymi, a romantycznymi opiniami o wartościach wnoszonych przez tradycję Powstania Warszawskiego pojawiło się zamówienie tad9, na realistyczną ocenę wydarzeń marcowych 1968 roku.

Teraz wstęp

Racjonalne i realistyczne podejście uważam za bezcenne, zawsze i wszędzie, gdzie takie podejście jest racjonalne i realistyczne.
Nie jest to tautologia, lecz ironia.

Właściwość ironii zasugeruję propozycją odniesienia do miłości, jako przestrzeni racjonalnego i realistycznego zachowania. Zwracam uwagę, że w zależności od zastosowanego kryterium, oceny racjonalnego i realistycznego podejścia do sztuki miłości, wahają się od mądrości do prostytucji.

Oceny polityczne i geopolityczne również mają to do siebie, iż owocują różnymi wynikami, w zależności od przyjętego systemu wartości oraz, co ważne, od bardzo kompetentnej charakterystyki przestrzeni geopolitycznej. Fizycy zwykli przekonywać, że pomiar staje się możliwy dopiero wtedy, gdy mamy zdefiniowaną miarę i sensowne procedury pomiaru, w konkretnej przestrzeni. To nie jest mechanicyzm, ale analogia, a może nawet alegoria.

Warto zastanowić się także, czym jest ten racjonalizm, by nie miotać się, pomiędzy cynizmem, a bezdusznością. Nie wspomnę o głupocie. Bezduszne racjonalizowanie przeszłości jest niestety rodzajem wojny z przeszłością, pisze o tym adamkuz.

Wpisałem Panu Adamowi Wielomskiemu dwie sugestie krytyczne w sprawie "racjonalistycznego realizmu":

Pierwsza sugestia: Po 1990 roku odkryciem polskiej ekonomi było pojawienie się możliwości wpisania do planu kont firmy "wartości niematerialnych i prawnych". Za czasów PRL nie było to do pomyślenia. Niestety dla wielu współczesnych "myślicieli", wartość idei, wartość abstrakcyjnych tworów ludzkiej myśli, nadal ma wartość ZERO. Uważam że jest bardzo ważne podjęcie próby opracowania realistycznego bilansu aktywów Rzeczpospolitej Polskiej, w sposób konkretny uwzględniający zapisy na koncie polskich wartości niematerialnych i prawnych. Uważam, że zapisy na tym koncie są niezbędnym odzwierciedleniem realnych aktywów Rzeczpospolitej i racjonalne podejście nawet bardzo pragmatycznego biznesu wyklucza ZEROWY zapis na tym koncie.

Wniosek:
Przy ocenach bilansu polskich powstań, odrzucanie sfery wartości intelektualnych, wartości niematerialnych i prawnych, może się okazać bardzo nieracjonalne, by nie mówić o cyniźme, lub zwykłej niekompetencji.Ten wniosek jest naturalnie częścią SUGESTII.

Druga sugestia: Czym jest racjonalizm? Sugeruję poważne zastanowienie się nad tym, czy przypadkiem nie mamy do czynienia z racjonalizmem rozumianym przez postmodernistycznych IDEOLOGÓW, jako wizji NOWEGO PAŃSTWA IDEOLOGICZNEGO, szariatu państwa wyznaniowego, w którym religią jest poprawność polityczna, a Bogiem bezduszne państwo pozytywizmu prawnego. To jest bardzo cyniczna, by nie powiedzieć nihilistyczna wersja racjonalizmu, przed którą ostrzegam, tak jak to w sugestii wypada.

 

Ciąg wydarzeń, w którym wydarzenia marcowe 1968 znajdują swoje właściwe miejsce.

Korzenie tego interesującego ciągu wydarzeń wyrastają z kryzysu ortodoksyjnej myśli marksistowskiej po śmierci Stalina. Poszukiwania "nowych dróg" dla ówczesnej myśli komunistycznej zaowocowały w Polsce bardzo ożywioną dyskusją w środowisku marksistowskich intelektualistów w Polsce, takich jak Adam Schaff, Leszek Kołakowski, ale także wśród czołowego aktywu niosącego tradycję Komunistycznej Partii Polski w szeregach PZPR.

Kryzys po śmierci Stalina był bardzo poważny i odbił się intensywnymi próbami rekonstrukcji marksizmu i jego dostosowania do wymagań intelektualistów tamtych lat, tak jak ci intelektualiści wtedy świat postrzegali.

Były to różne ścieżki marksistowskiego rewizjonizmu. Wystarczy, że wymienię takie próby jak "holizm", zwany niekiedy neksjalizmem, strukturalizm Jean Piaget'a, różne prace Marcuse'a, egzystencjalizm Sartre'a, ale i ważny DLA ŚWIATOWEGO MARKSIZMU dorobek Adama Schaffa i Leszka Kołakowskiego.

W Polsce teoretyczna i polityczna dyskusja skoncentrowała się w Klubie Krzywego Koła, środowisku redakcji "Po Prostu" itd, na forum dyskusyjnym "Dialog" w końcu lat osiemdziesiątych XX wieku kończąc. Polska dyskusja była doskonale umiejscowiona w międzynarodowym środowisku lewicowym, przy zachowanu stałej możliwości bezpośredniego osobistego kontaktu i swobodnej wymiany myśli, ludzi i idei.
To środowisko nie było nigdy środowiskiem antykomunistycznym, ani dysydenckim, nikomu z nich, nigdy nic takiego nie przyszło do głowy.

Celem dyskusji było wypracowanie teorii i praktyki politycznej realizującej marzenia "prawdziwych komunistów" o światowej rewolucji komunistycznej. Ten marzycielski i trockistowski ruch komunistyczny, przez 13 lat po roku 1955, ewoluował, wykorzystując i inspirując spontaniczne ruchy kontestujące europejski i amerykański kapitalizm, wykorzystując i wchłaniając inspirowane przez sowieckie operacje specjalne rozmaite lewicowe i nie lewicowe środowiska akademickie.

Dla światowego komunizmu krytycznym momentem była wojna sześciodniowa w 1967 roku, która udowodniła czołowym politykom światowego komunizmu faktyczną anachroniczność i dysfunkcjonalność "socjalizmu, czy komunizmu realnego". Dyskusja ta przebiegała także w środowisku najwyższych władz sowieckich. Izraelski sukces w tej wojnie, dowódcy Armii Czerwonej traktowali jako klęskę sowieckiej techniki wojennej. W tej dyskusji przeważyły diagnozy twardego ugrupowania Jurija Andropowa, wspierającego ówczesnego genseka. Jurij Andropow był już wtedy opiekunem i promotorem kariery Michaiła Gorbaczowa. Pokonani w tej dyskusji politycy i marszałkowie Armii czerwonej zginęli w katastrofie lotniczej w końcu 1967 roku.

Przyjęty wtedy program Jurija Andropowa zintegrował wszystkie prowadzone do tej pory międzynarodowe operacje GRU i KGB w celu:
a) kontynuowania długoterminowej infiltracji światowych elit intelektualnych, naukowych z zamiarem otwarcia sowietom dostępu do technik, technologii i najnowszych osiągnięć nauki światowej, kupowanych albo wykradanych, wszystko jedno, to powszechnie znana historia.
b) wykorzystywania tej infiltracji do realizacji marksistowskiej koncepcji światowej trockistowskiej rewolucji komunistycznej w rozwiniętych krajach kapitalistycznych. Projekt ten był realizowany przez wspieranie i infiltrowanie wszelkich "antykapitalistycznych" europejskich i amerykańskich ruchów, hippiesów, lewaków, anarchistów, no i oczywiście partii komunistycznych, m.in. włoskiej i francuskiej jako najsilniejszych, ale i wielu lewicowych ugrupowań i nawet małych partii komunistycznych w innych krajach.

Silne sowieckie wsparcie europejskich antykapitalistycznych kontestacji, w środowiskach elit intelektualnych, studentów, hippisów, lewackich terrorystów doprowadził do poważnych zamieszek studenckich, wywołał trockistowską rewoltę, długo później tlącą się w całej Europie. Objawiła się ona jako słynna studencka wiosna m.in w Paryżu, Warszawie i innych ośrodkach akademickich, ale i długotrwała działalność lewackiego terroryzmu i ekologizmu .

Znane w historii polskiego komunizmu, inspirowane przez trockistowski ruch europejskiego marksistowskiego rewizjonizmu wydarzenia marcowe 1968 roku, należały do tej fali europejskich ruchów poszukujących drogi do sukcesu światowej rewolucji komunistycznej.

Postscriptum:
Po tej fali europejskiej studenckiej wiosny, wykreowane przez tę rewoltę, lewicowe i lewackie elity przeniknęły do europejskich środowisk wpływu, władzy i polityki. Utworzyły one środowisko europejskiej międzynarodówki socjalistycznej, integrującej swoje strategie działania w doktrynie eurokomunizmu formalnie przypisywanej Komunistycznej Partii Włoch i osobiście jej Sekretarzowi Generalnemu Enrico Berlinguerowi. Berlinguer wspólpracował w latach siedemdziesiątych XX wieku z Michaiłem Gorbaczowem i Adamem Michnikiem. Było to jeszcze w czasach, gdy Adam Michnik był sekretarzem Antoniego Słonimskiego.

Antoni Słonimski do roku 1948 przewodniczył sekcji literatury i był współorganizatorem UNESCO, wyspecjalizowanej organizacji ONZ. Jest to światowa organizacja intelektualistów, która wtedy niesłychanie ułatwiała wymianę myśli, ludzi i idei, a Antoni Słonimski swoimi kontaktami i przyjaźniami w środowisku światowych elit, później niesłychanie ułatwiał Adamowi Michnikowi kontakty w tym środowisku.

Polska lewica trockistowska, zwanej później lewicą laicką, przeniknęła później do KOR i eliminując polskie ugrupowania patriotyczne przekształciła tę organizację w KSS KOR, co znakomicie ułatwiło komunistycznej elicie wejście do Solidarności i jej dalsze inspirowanie, aż do przejęcia władzy w III RP przez komunistycznych realizatorów doktryny eurokomunizmu.

Realistyczna ocena wydarzeń marcowych 1968 roku jest więc następująca:
Wydarzenia marcowe były epizodem w ewolucji polskiego ruchu komunistycznego, ułatwiającym w roku 1990 przejęcie przez polskich komunistów władzy z rąk Solidarności.

* * *

]]>Dlatego trzeba zniszczyć «Wielką Ściemę» antypolskiego totalitaryzmu.]]>

]]>Nie akceptujemy żadnej totalitarnej opozycji,
wrogiej Polsce, polskiemu Państwu i polskiej racji stanu,
pełnej pogardy, kłamstwa i nienawiści.

Polsce jest potrzebna prawdziwa, uczciwa opozycja!]]>

* * *

następny - poprzedni