Płace – powtórka z rozrywki

Rozlegające się gromkie głosy oburzenia po zapowiedzi podwyższenia płacy minimalnej brzmią dziwnie, bowiem kilka miesięcy temu podczas strajku ZNP to samo środowisko prześcigało się w obietnicach podwyżek nauczycielskich pensji.

Oferowanie nauczycielom pieniędzy oczywiście nie miało by wpływu na finanse państwa. Oraz nie wpłynęłoby na powstanie czy też powiększenie dziury budżetowej, jaką ostatnio odkryli starający się za wszelką cenę o reelekcję posłowie b. KUKIZ’15. ;)

A wcześniej?

Pamiętamy przecież oburzenie, z jakim ówczesny guru ekonomiczny Ryszard Petru grzmiał przeciw programowi 500+.

Jego zdaniem to pisowskie rozdawnictwo spowoduje, że tzw. scenariusz grecki okaże się tylko wprawką do prawdziwej tragedii, jaka za moment wybuchnie nad Wisłą..

Podobnym mędrków było więcej.

Der Onet, gazeta.pl i inne równie wiarygodne media co chwilę opisywały patologie wywołane tym antypolskim i antyeuropejskim „rozdawnictwem”.

Jakby brać na poważnie wszystkie te rewelacje okazałoby się, że 500+ patologiczni rodzice jak jeden mąż zużywają dodatek jak nie na alkohol, to na piwo czy jabole. Przy czym za patologiczną uchodziłaby rodzina mająca więcej, niż jedno dziecko. ;)

Latem zeszłego roku byłem nad polskim morzem. Pomiędzy kebabami, których ilość przewyższyła nawet tą w… Turcji (na km drogi, rzecz jasna ;) ) udało mi się wypatrzeć małą, lokalną smażalnię ryb.

A przecież nie był nad morzem ten, co nie zakosztował świeżo złowionej i upieczonej ryby!

Już po drugiej wizycie zaprzyjaźniłem się z właścicielem.

Jego zdaniem mali i drobni przedsiębiorcy powinni ustawić się w kolejce na Nowogrodzkiej i czekać cierpliwie na Prezesa.

Po to tylko, by złożyć mu osobiście podziękowania.

500+ bowiem pozwolił na to, by nad morzem pojawili się również ci ubożsi, ale posiadający dzieci. A więc ci, którzy korzystali z takich lokali gastronomicznych jak ten, który odwiedzałem. Uważający się za establiszment tam nie zachodzą, choć ryby są świeżutkie, prosto z Bałtyku, a nie głęboko zamrażane gdzieś tam nad Morzem Chińskim i przewożone tygodniami do Polski, które to oferują knajpy z przyciemnionymi szybami i klimatyzacją. Oraz ceną zaporową dla większości naszych rodaków.

Tylko u niego obroty w porównaniu do stanu sprzed wprowadzenia 500+ skoczyły o jakieś 30 – 40 %.

To samo odczuli właściciele małych sklepów, pensjonatów.

Tak samo stało się w głębi kraju.

500+ dało impuls do utrzymania na powierzchni małych rodzinnych przedsiębiorstw, które lada moment upadłyby zdławione przez sieciówki w rodzaju Lidla, Biedronki czy Aldi’ego.

To bardzo ważne. Potrzebny jest impuls, który wywoła ożywienie drobnego handlu i usług.

Nic nie da nawet najbardziej uczony wywód o pozytywnych walorach zdrowej żywności, gdy z trudem stać mnie na żywienie się najtańszymi wyrobami z Biedronki.

Na nic najbardziej ekologiczne rozwiązania w nowym samochodzie, skoro za jego cenę mogę kupić sobie 6-8 starych.

Dygresja, aczkolwiek jak najbardziej na temat

Po komunie odziedziczyliśmy państwo z systemowym dławieniem popytu wewnętrznego.

Telewizor kolorowy, na który trzeba było oddać więcej średnich miesięcznych pensji niż za samochód małolitrażowy w Niemczech zachodnich był tego najbardziej jaskrawym przykładem. Tak było za najbardziej prozachodniego Edwarda Gierka.

PRL i cały Układ Warszawski miały przynajmniej na usprawiedliwienie to, że szykowano się do wielkiej wojny w obronie pokoju, więc zamiast na masło trzeba było pieniędzy na czołgi i armaty.

Dokładnie taką drogę wytyczyła Japonia po I wojnie światowej. A także najbardziej zmilitaryzowany kraj świata lat 1930-tych, czyli Związek Sowiecki.

To nic, że na parę butów pracujesz dwa miesiące (a i tak trudno je kupić!), ale za to fabryka, w której pracujesz, miesięcznie wytwarza więcej pocisków, niż jest ludzi na świecie!

W Japonii radykalna zmiana nastąpiła po militarnej klęsce, kiedy zamiast dbać o to, by armia była uzbrojona po zęby zaczęto kombinować, by każdemu wystarczyło ryżu.

Na początek.

Tymczasem Polska ponad pokolenie temu wkroczyła na drogę budowania kapitalizmu, a jedyny efekt to ten, że nawet płace w Chinach zaczynają doganiać nasze (stan na 2015).

Dwa rozumienia gospodarki – jedno, zupełnie niesuwerenne, zakładające a priori, że po wsze czasy będziemy chorym człowiekiem Europy, zdolnym jedynie do „produkowania” potrzebnych w bogatszych krajach specjalistów wszelkich branż (lekarzy, informatyków, budowlańców itp.); drugie – dające nadzieję wybicia się na niezależność ekonomiczną (przynajmniej w ramach, w jakich możliwe to jest Holandii, Belgii czy też Niemcom).

Drugi wariant zależny jest wyłącznie od rozwoju sektora usług (i produkcji) skierowanego na zaspokajanie wewnętrznych potrzeb kraju.

Pora najwyższa zrozumieć, że zaciskanie pasa po to, by na około wszyscy inni mieli z nas korzyść prowadzi donikąd.

Państwo jest tak bogate, jak jego obywatele.

Tymczasem u nas rzekomo najbliżsi zwykłego człowieka samorządowcy zachowują się tak, jakby nie mieli pojęcia, w jakim kraju żyją.

Klasycznym przykładem jest Kraków.

Tzw. walka ze smogiem, czyli nakładanie na ludzi kar za to tylko, że powodowani biedą palą czym popadnie, a nie drogim i dobrym węglem z naszych kopalń nieco przypomina westchnienie pewnej arcybogatej pani – nie mają chleba? Niech jedzą ciastka.

Nic nie da nawet najbardziej uczony wywód o pozytywnych walorach zdrowej żywności, gdy z trudem stać na żywienie się najtańszymi wyrobami z Biedronki.

Na nic najbardziej ekologiczne rozwiązania w nowym samochodzie, skoro za jego cenę mogę kupić sobie 6-8 starych.

Smog itp. jest wytworem biedy, a nie kaprysem społeczeństwa.

Nie ma innej drogi.

Popyt wewnętrzny musi rosnąć szybciej, niż następuje wzrost gospodarczy.

Przedsiębiorca otwiera nowy biznes nie dlatego, że ma kaprys jeżdżenia Mercem (tak niestety sądzą czasem jeszcze urzędnicy skarbowi!), ale dlatego, że zobaczył niszę na rynku. I stara się ją zapełnić.

Zabawne jest też mówienie o tym, że „dodruk” pieniądza może pobudzić inflację w sytuacji, gdy tylko 10-13% środków płatniczych na rynku pochodzi od Państwa, cała reszta zaś została wykreowana przez komercyjne banki, jest tylko próbą wmówienia społeczeństwu, że musi być na kolanach.

Zwróćcie też uwagę na rzekomy lament przedsiębiorców.

Krzyczą ci, którzy nastawili się na obsługę klienta zagranicznego.

Tam faktycznie podwyższenie płac oznacza wzrost kosztów.

To jednak można ograniczyć poprzez racjonalizację zatrudnienia i… zmniejszenie zysku przedsiębiorcy, który to zbyt często rażąco odbiega od płacy przeciętnego robotnika danej firmy.

I teraz powinniście wytknąć mi bolszewizm. ;)

Za chwilę pewnie rzucę grab zagrabione! niczym jakiś Lenin czy inny Uljanow. ;)

Nic z tych rzeczy, proszę państwa.

Podstawowe prawo kapitalizmu, odkryte przez Henry’ego Forda, w Polsce zaś rozpowszechnione np. przez miesięcznik Tęcza (23 czerwca 1928 r.) brzmi:

Dobrze płacony robotnik jest równocześnie konsumentem zwiększonej produkcji. Stąd obie te zasady łączą się ze sobą funkcjonalnie, tworzą łańcuch przyczyn i skutków.

Zrozumienia tej podstawowej prawidłowości brakuje najwyraźniej wszelkim macherom ekonomicznym począwszy od Balcerowicza a na Vincencie Rostowskim skończywszy.

Dlatego m.in. ciągle jeszcze spora części pracujących bierze urlopy nie po to, aby odpocząć, ale po to by np. wyremontować mieszkanie.

Nie wiem, jakie jest wasze doświadczenie biznesowe, drodzy czytelnicy, ale ja, jako człowiek stosunkowo łatwy do odnalezienia w KRS i to od 1987 roku obiema rękami podpisuję się pod powyższym.

Zresztą innej drogi nie ma.

Jeśli macie znajomego, i to dobrego znajomego, prowadzącego np. firmę budowlaną, zapytajcie go o zarobki jego pracowników.

Wierzcie mi, że stanowią one często wielokrotność najniższej krajowej przewidywanej w 2021 r.

I to już dzisiaj!

Dobry fachowiec, by zarobić, nie musi wyjeżdżać do Anglii czy też Niemiec, by utrzymać rodzinę na jako takim poziomie.

Nie da się dłużej utrzymywać fikcji i sztucznie zaniżać poziom płac w Polsce.

Opowieści o rzekomym zacofaniu technologicznym również między bajki trzeba włożyć.

Gliwicki zakład Opla (obecnie własność koncernu PSA) należy do najnowocześniejszych w Europie.

Płace tam są dobre, ale wg kryteriów naszej części Europy.

Z kolei zarobki wyższej (najwyższej?) kadry zarządzającej często przebijają swoje odpowiedniki w starych krajach UE.

Pomijam już oszusta Birgfellnera, który żąda za swoje usługi zapłaty równej zarobkom kanclerza Austrii za 20 kadencji (80 lat).

Ale warto porównać zarobki szefów banków, czy też naszej poczciwej Orange (dawniej Telefonia Polska) z zarobkami prezesów np. w Portugalii.

Patrząc na nie widać wyraźnie, że mamy tutaj dokładnie odbitą sytuację, jak istniała ongiś w afrykańskich koloniach europejskich mocarstw.

Tylko w kolonii można „nachapać się”.

A tubylcy?

My mamy oddać złoto, w zamian za paciorki i lusterka. ;)

Cóż, może się mylę. Może nie mam racji, a koncepcje gospodarcze PiS można o przysłowiowy kant Rus(z)kiewicza roztrzaść. ;)

Ale duszenie popytu wewnętrznego, co realizowaliśmy od 1989 r. po 2015 jakoś nie dało rezultatu.

Droga nakreślona przez Balcerowicza (faktycznie zaś przez jednego z ludzi Sorosa) okazała się błędna.

Dlatego właśnie 13 października głos oddam na PiS.

Choć zdaję sobie sprawę z mankamentów i ułomności tej partii.

Jest jednak najbardziej propolska ze wszystkich innych startujących w wyborach.

Nie ma nikogo innego, kto gwarantowałby nam... Polskę.

11.09 2019