Koniec kapelmajstra

Wiele osób z ulgą powitało domniemaną śmierć moskiewskiego bandyty. Ale od razu pojawiły się wątpliwości. No bo raz, że katastrofa tak ostentacyjna, dwa – Putin i jego kamaryla, do której urka Prigożyn należał od blisko pół wieku przyzwyczaili nas do matactw w sprawach wiele lżejszego kalibru.

Mało kto wierzy w tą śmierć przede wszystkim na Ukrainie.

Wg powszechnie panującego tam przekonania Prigożyn miał wybrać anonimowość, pozwalającą mu na konsumpcję dóbr już zdobytych. Oraz korzystanie z tantiem uzyskanych podczas aktualnych „zleceń”.

Po prawdzie Prigożyn niczym Lenin wiecznie żywy stanowi scenariusz, na który współczesna Rosja zapracowała sobie jak mało który kraj na świecie.

Nowa historia, nowa ekonomia, nowa polityka, nowe sojusze nowych ludzi. Co prawda przyjrzeć się dokładniej, to spod niechlujnie położonej świeżej farby wychyla twarz wąsatego Gruzina.

Ale tych, którzy pamiętają, czym był stalinizm, albo też jego wersja light – nazizm, ubywa w zastraszającym tempie.

Rośnie nowe pokolenie, co powoduje radość w sercach towarzyszy – wszak oni ich jeszcze nie znają.

To, co dla mnie i ludzi z mojego pokolenia stanowi bezczelne łgarstwo, dla urodzonych już po epoce jaruzelskiej smuty przybiera wygląd prawdy, nierzadko objawionej… ;)

Tymczasem historycznie rzecz ujmując Prigożyn wyjątkiem nie jest.

Od wieków władcom służyli mniejsi lub więksi bandyci. I nie tylko w zamian za wolność, ale przede wszystkim za pieniądze i zaszczyty.

Szczególnie morza i oceany widziało wiele ludzi tego pokroju.

Zmienianie zaś więźniów w żołnierzy to stara tradycja… francuska (Legia Cudzoziemska). Zasługą Rosji jest natomiast masowość takich poczynań.

Józef Stalin jeszcze pod koniec 1940 roku rozpoczął formowanie pułków i dywizji złożonych z „drwali”. Dla oszczędności zamiast mundurów nosili swoje stroje więzienne – poza kolorem odpowiadające standardom czerwonej armii.

W trakcie walk dowiedli swojej wartości. Część, niewielka, dożyła 9 maja, często służąc już w pułku gwardyjskim…

Prigożyn stworzył nowe. Zebrał grupę bandytów dla realizacji bandyckich celów bandyckimi metodami.

Oczywiście nowe po 1945 roku. Bo przecież najbliżej „wagnerowcom” jest do „żołnierzy” Oskara Dirlewangera czy też bandytów zadeklarowanego moskala w służbie III Rzeszy Bronisława Kamińskiego.

Ale herszt zginął, zaś opadający, najwyraźniej pozbawiony jednego skrzydła, samolot, dowieść miał jego śmierci ponad wszelką wątpliwość.

I tutaj pojawiają się wątpliwości.

Samolot, jakim leciał moskiewski bandzior jest dość spory. Wg realiów II wojny światowej nawet bardzo. O całe 3 metry dłuższy od superfortecy B-17, wagowo jej dorównuje.

To wywołało kolejne spekulacje – miejsce upadku miałoby być zbyt małe.

Sam fakt opadania samolotu ze sporej wysokości, mimo utraty jednego skrzydła oraz brak oznak jakiegokolwiek rozpadu kadłuba, budzi nieufność.

Gdyby faktycznie rakieta trafiła w samolot Prigożyna uszkodzeniu musiałby ulec kadłub. Gwałtowna dekompresja w połączeniu ze sporą prędkością powinna otworzyć go na sporej powierzchni. Szczątki zaś leżeć na odpowiednio dużej powierzchni.

Wreszcie rakieta (rakiety?) powinny zostawić na niebie ślad w postaci smugi kondensacyjnej. Tego jednak nie ma na żadnym zamieszczonym do tej pory filmiku.

Zatem mamy wątpliwości, których nie rozwieją żadne komunikaty podawane przez Rosję.

Jak bowiem pracują moskiewskie służby mające wyjaśnić przebieg katastrofy i wykonać niezbędne badania w Polsce wiemy najlepiej.

Tymczasem polskojęzyczna eurolewica każe nam wierzyć w wiarygodność ustaleń tzw. komisji Anodiny (zamach smoleński) jednocześnie dywagując na temat wiarygodności moskali w sprawie katastrofy samolotu Prigożyna.

Tymczasem logiczne i konsekwentne jest uznanie wyjaśnień ruskich w sprawie Prigożyna za wiarygodne tak samo, jak opowieści Anodiny i jej drużyny, albo też negacja jednego i drugiego.

Tymczasem wg naszych lemingów mamy wierzyć w prawdziwość ustaleń dotyczących Katastrofy Smoleńskiej i wątpić w ustalenia co do Prigożyna.

Mój ulubiony autor, Andrzej Pastuszek, popełnił ongiś powieść „Dobranoc”. Nie umiałem przebrnąć przez pierwsze karty.

Aż w końcu zdarzyło mi się, że za lekturę wziąłem się na sporym kacu.

I wtedy piękno prozy Pastuszka stanęło przede mną otworem.

Nie wyobrażam sobie jednak, aby tak się nap..dolić, by pogodzić wiarę w błąd polskich pilotów w Smoleńsku z niewiarą w wyjaśnienia, że Prigożyn nie żyje.

I to by było na tyle, jak mawiał prof. Jan Tadeusz Stanisławski.

Pyrsk, dobrzy ludkowie!

25.08 2023