Polska

Pan R. to uczestnik Kampanii Wrześniowej, żołnierz walczący później w wojnie na zachodzie Europy. Teraz zastałem go siedzącego ze spuszczoną głową. Zagaiłem: - Czym się Pan tak smuci? Sojrzał na mnie i ciężko westchnął: - A czym tu się cieszyć? Że dzisiaj dostałem pieluchy? I, że pasują mi one do koloru oczu? Czy może tym, że rządzi krajem, za który moi koledzy oddali życie, wnuk niemieckiego żołnierza? A może tym, że mamy świętować utratę niepodległości? Bo jakoś nie mam żadnych wątpliwości, że tak jest. Czy też cieszyć się z tego, że coraz cieplej wspominam hitlerowców? Jak patrzę na to co się teraz dzieje. Nie ogjądam telewizji, nie słucham radia. Bo niby po co? Aby usłyszeć jak namawiają mojego wnuka do zabrania mi dowodu osbistego? Bo jestem za stary? Żałuję, że nie zginąłem wtedy z kolegami. Przynajmniej już na zawsze miałbym osiemnaście lat. Wysłuchałem jego żali do końca i pojechałem dalej. Myślałem, czy to tylko marudzenie starszego i zgorzkniałego człowieka?