Pedofilia – na razie domniemanie winy

Jak wiadomo coraz bardziej powszechnie feminizm-genderyzm tak jak jeszcze niedawno marksizm „rusza z posad bryłę świata”.

Oto anonimowa „redakcja Wysokich Obcasów” komentując wywiad, jaki Roman Polański udzielił Gazecie Wyborczej, uczepiła się wątku pedofilii:

Sposób, w jaki Roman Polański opowiada o oskarżających go kobietach w wywiadzie dla "Wyborczej": jako o osobach niezrównoważonych psychicznie albo "śpiących z każdym", naigrywanie się z nich, to stary sposób deprecjonowania i stygmatyzowania ofiar.

Najlepiej by było, gdyby Polański, jeśli czuje się niewinny, poszedł do sądu z oskarżającymi go kobietami i tam udowodnił swoją niewinność.

]]>https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,100865,25532659,redakcja-wysokich-obcasow-w-sprawie-wypowiedzi-romana-polanskiego.html#S.wysokie_obcasy-K.C-B.3-L.1.maly:undefined]]>

Tradycyjne społeczeństwo tymczasem stoi na stanowisku zgoła odmiennym.

Otóż to nie niewinność powinna być udowodniona przez oskarżonego, ale wina.

Anonimowa redakcja tymczasem odwraca kota ogonem.

Wystarczy, powiadają, że jakaś kobieta przypomni sobie, że 40 lat temu była ofiarą molestowania przez jakiegoś celebrytę (albo księdza) i to on ma kłopot!

Nic to, że osoby nawet oskarżane o najcięższe zbrodnie korzystają z przywileju domniemania niewinności.

Bogaty celebryta (ale także ksiądz katolicki) jest spod tego domniemania wyjęty.

Tymczasem…

Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyr. z 26.3.2002 r., Butkevicius przeciwko Litwie (skarga Nr 48297/99, ]]>www.hudoc.echr.coe.int]]>) wskazał, że naruszeniem domniemania niewinności jest wyrażenie przez funkcjonariusza publicznego przekonania o winie oskarżonego jeszcze przed prawomocnym jego skazaniem (zob. również decyzja Komisji z 3.10.1978 r., Petra Krauze przeciwko Szwajcarii, skarga Nr 7986/77, oraz orz. z 10.2.1995 r., Allenet de Ribemont przeciwko Francji, skarga Nr 15175/89, ]]>www.hudoc.echr.coe.int]]>).

Zgodnie z art. 4 dyrektywy niewinnościowej niedopuszczalne jest przedstawianie w publicznych wypowiedziach organów publicznych albo w orzeczeniach innych niż rozstrzygających o winie osób podejrzanych, podejrzanych lub oskarżonych jako winnych popełnienia czynu zabronionego. Publiczna wypowiedź organu publicznego oznacza zaś każdą wypowiedź organu sądowego, organu ścigania albo organu władzy publicznej (np. Ministra Sprawiedliwości), która odnosi się do czynu zabronionego.

(za: Kodeks postępowania karnego. Komentarz pod red. prof. dr hab. Jerzego Skorupki)

To odwrócenie zasad w przypadku pedofilii nie dotyczy tylko Polańskiego.

Wystarczy zapoznać się ze słynna już mapą kościelnej pedofilii, jaką zamieściła w Internecie chyląca się ku upadkowi fundacja „nie lękajcie się”.

Każdy, kto zgłosił się do tej fundacji i powiedział, że 20-30 lat temu był molestowany przez księdza mógł liczyć na uwzględnienie na interaktywnej mapce.

Każdy mógł pomówić księdza, najlepiej już nieżyjącego.

Co więcej, brak reakcji Kościoła na takie doniesienie nie poparte żadnym innym dowodem było poczytywane jako… chronienie pedofila!

Przy takim nastawieniu każdy może oskarżyć dowolną osobę duchowną.

Bo jeśli oskarżenie dotyczyłoby np. prokuratora czy sędziego nawet kilku świadków mogłoby nie przekonać organu prowadzącego dochodzenie. Nie tylko funkcjonariusz.

Wyobraźcie sobie zresztą reakcję mediów oPOzycyjnych gdyby ktoś nagle przypomniał sobie, iż był napastowany przez Adama Michnika w 1981 r., kiedy ten wyszedł pijany w sztok z lokalu NZS pewnej Politechniki położonej na południu kraju.

…

Ale lewicowy stosunek do pedofilii świadczy o głęboko przenikającym to środowisko marksizmie..

Najkrócej – jest to typowa sprzeczność dialektyczna. Mniej więcej jak u pewnego polskiego noblisty – jestem za, a nawet przeciw!

Otóż…. lewica uważa pedofilię za pożądaną w rozwoju człowieka!

Urodzony w 1954 r. Andrzej Dominiczak współpracuje z ruchem feministycznym, w szczególności z Centrum Praw Kobiet. Jest autorem lub współautorem licznych raportów, publikacji i tłumaczeń dotyczących dyskryminacji kobiet oraz przemocy w rodzinie. Studiował psychologię (Uniwersytet Warszawski) i filozofię (m.in. roczne prywatne seminarium filozoficzne w Sydney oraz cykl seminariów z etyki w ramach „Summer studies” w Center for Inquiry w Buffalo). Prowadził psychoterapię dla narkomanów, szkołę rodzenia i poradnictwo dla ofiar przemocy w rodzinie. Opracował i stosował także nowe na gruncie polskim podejście, zwane „psychoterapią filozoficzną”, łączące niektóre elementy terapii humanistycznej z refleksją typu filozoficznego.

(za:wikipedia)

Tenże Dominiczak w 2004 roku pisał dla lewicowego tygodnika NIE:

Pedofilia nie od dzisiaj jest przedmiotem uwagi zagranicznych psychologów, seksuologów i kryminologów. Zgromadzili oni bogatą, choć wciąż niejednoznaczną wiedzę na temat współżycia dzieci z dorosłymi, zasięgu tego zjawiska, jego skutków. Jest ona zasadniczo sprzeczna z tym, co na co dzień słyszymy i czytamy.

Niemała jest liczba badań wykazujących, że doświadczenia seksualne z dzieciństwa nie są w większości przypadków źródłem cierpień i nie powodują trwałych szkód w życiu emocjonalnym i społecznym. Wiele osób, które w dzieciństwie miały kontakty seksualne z dorosłymi, twierdzi nawet, że doświadczenia te były przyjemne i przyniosły im wiele korzyści.

(Histeria, Andrzej Dominiczak , NIE, nr 29/2004, 2004-07-14, str. 1)

Co więcej, znany na lewicy autor uważa, że zupełnie niepotrzebnie demonizujemy problem.

To panika rodziców, ich gniew i oburzenie, jakimi reagują na wiadomość o uwiedzeniu ich pociechy, powodują, że w dziecku rodzi się poczucie winy. To atmosfera, w jakiej prowadzone są przesłuchania, klimat sali sądowej i histeryczny język mediów rodzą w dziecku poczucie, że stało się coś okropnego. Źródłem emocji jest zdemonizowany wizerunek pedofilów oraz tego, co robią z dziećmi. Na szczęście na ogół nie czynią im wielkiej krzywdy.

Ciekawe, że większość obrońców praw dziecka z oburzeniem odrzuca tę pocieszającą informację. Jak gdyby nie przynosiło im ulgi odkrycie, że wykorzystywane seksualnie dzieci nie doznają wielkich cierpień i nie stają się emocjonalnymi wrakami. Jak gdyby tak naprawdę troszczyli się i srożyli w obronie czegoś zupełnie innego. Czego?

(ibid.)

Miesiące, a może tylko tygodnie dzielą nas od ustanowienia pedofilii orientacją seksualną, taką samą jak homoseksualizm.

A wtedy każdy, kto potępia pedofilię używając języka dotychczasowego nagle okaże się pedofobem używającym języka nienawiści.

Kościół, który oczyszcza się z pedofilów w swoich szeregach stanie się wtedy kolejny raz przedmiotem krytyki – ale teraz za dyskryminowanie ich ze względu na orientację seksualną.

23.12 2019