Strachy

   Zakręciło mną i to mocno. Podobno człowiek zakochany traci głowę. U mnie sprawdziło to się w stu procentach. Do tego miałem jeszcze pecha gdyż moim konkurentem był gościu uprawiający sztuki walki. Cieszył się ogromnym poważaniem nie tylko w kraju, ale i w całej  Europie. Podobno. 

   Był na ostatnim roku w swojej szkole. Sporną dziewczynę miał przy sobie w internacie. Przyjechałem do niego. Chyba oszalałem. Przed budynek internatu wyległ tłum gapiów. W oknach też było ich sporo. 

   Wyszedł z budynku trzymając ją za rękę. A ja tylko myślałem by wyjść z tego z życiem. Dzień był upalny. Miał się ku końcowi. Ale dalej było gorąco. Z czoła kapał mi pot. Ze strachu. Ale obserwatorzy myśleli, że z przejęcia. Ręce trzymałem w kieszeniach spodni zwinięte w pięść. Tak mi się trzęsły że strachu. Ale ludzie mogli pomyśleć, że ze złości tak je trzymam. 

   Jeszcze raz spojrzałem na niego. Był odemnie o głowę wyższy. Same mięśnie. Można się było naprawdę wystraszyć. Zwłaszcza, że przez ramię miał przeżuconą torbę z kijami. Chyba do walki. Wystraszyłem się jeszcze bardziej. Dostałem skurczu całego ciała. Przez zaciśnięte zęby, nie mogłem inaczej, powiedziałem: 

   - tylko spróbuj mnie ruszyć a będziesz tego żałował do końca życia. 

   Gardło miałem ściśnięte przez przerażenie. Wydobywał mi się głos podobny trochę do Vadera. Z "Gwiezdnych Wojen". 

   Nastąpiło  oczekiwanie na decyzję przeciwnika. Mi czas zatrzymał się w miejscu. Wreszcie usłyszałem:

   - załatwimy to kiedy indziej. 

   Dziwię się, że nie westchnąłem wtedy głośno. Ale na szczęście jakoś się powstrzymałem. 

   Ta umiejętność przydała mi się później w życiu. Zwłaszcza w więzieniu. Ale nie tylko. Ktoś by powiedział, że dużo ryzykowałem ale tak nie było. Ludzie najbardziej boją się niewiadomego. To ich paraliżuje. A z takim człowiekiem zrobić można wszystko.

 

Spisał: Zenon Mantura