PO odpowiada za frankowy przekręt  

Spiskowa teoria dziejów nader często zamienia się w spiskową praktykę dziejów.

Historia kredytów opartych w mniejszym lub większym stopniu o szwajcarską walutę w Polsce sięga 2004 roku, kiedy to pokazały się pierwsze kredyty oparte o CHF. Ich największy rozwój datuje się na lata 2008/2009.

Wtedy to, jeśli oczywiście wierzyć analitykom finansowym, udzielano ich ponad 10-krotnie więcej, niż w 2004 r. Rocznie.

Tymczasem 23 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski i Rada Europy wydały Dyrektywę 2008/48/WE w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG. Dyrektywa ta ma podstawowe znaczenie dla stosunków pomiędzy konsumentem a instytucją kredytową.

Celem jej wydania jest

pełna harmonizacja niezbędna do zapewnienia wszystkim konsumentom we Wspólnocie wysokiego i równoważnego poziomu ochrony ich interesów i stworzenia prawdziwego rynku wewnętrznego. Dlatego państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości utrzymywania ani wprowadzania przepisów krajowych innych niż ustanowione w niniejszej dyrektywie. Ograniczenia te jednak powinny mieć zastosowanie wyłącznie w zakresie, w jakim przepisy zostały zharmonizowane w niniejszej dyrektywie. Tam, gdzie przepisy nie zostały zharmonizowane, państwa członkowskie powinny mieć swobodę utrzymywania i wprowadzania przepisów krajowych. W związku z tym państwa członkowskie mogą na przykład utrzymywać lub wprowadzać krajowe przepisy w sprawie solidarnej odpowiedzialności sprzedawcy lub dostawcy usług i kredytodawcy. Innym przykładem takiej możliwości może być utrzymanie lub wprowadzenie przez państwa członkowskie krajowych przepisów w sprawie unieważnienia umowy sprzedaży towarów lub umowy świadczenia usług, w przypadku gdy konsument korzysta z prawa odstąpienia od umowy o kredyt. W tym zakresie państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia – w odniesieniu do umów o kredyt odnawialny – minimalnego okresu, jaki musi upłynąć pomiędzy wystąpieniem kredytodawcy o spłatę kredytu a dniem, w którym musi nastąpić spłata kredytu.

(…)

Obowiązki państw członkowskich związane z wprowadzaniem w życie przepisów niniejszej dyrektywy powinny zatem być ograniczone do takiego zakresu, jaki wyznaczają te definicje. Niniejsza dyrektywa nie powinna jednak naruszać możliwości stosowania przez państwa członkowskie, zgodnie z prawem wspólnotowym, przepisów niniejszej dyrektywy w dziedzinach, które nie są objęte zakresem jej zastosowania. Państwo członkowskie mogłoby w ten sposób utrzymywać lub wprowadzać przepisy krajowe odpowiadające przepisom niniejszej dyrektywy lub niektórym jej przepisom w stosunku do umów o kredyt nieobjętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, na przykład w stosunku do umów o kredyt w kwocie niższej niż 200 EUR lub wyższej niż 75000 EUR. Ponadto państwa członkowskie mogłyby stosować przepisy dyrektywy również do kredytu wiązanego, który nie wchodzi w zakres definicji umowy o kredyt wiązany zawartej w niniejszej dyrektywie.

Dyrektywa nakazuje przede wszystkim rzetelne informowani kredytobiorcy o całkowitych kosztach zawieranej umów oraz o jej warunkach. Warto sobie uzmysłowić, co konkretnie bank (czy inny SKOK, a nawet parabank) winien przekazać konsumentowi zanim zawrze z nim umowę.*

W przypadku, gdy umowa zawierana jest za pośrednictwem środków komunikowania się nie pozwalających na przekazanie powyższych informacji muszą one być doręczone zaraz po zawarciu umowy.

Natomiast sama umowa musi być sporządzona na nośniku trwałym (forma papierowa jak najbardziej jest dopuszczalna) i musi zawierać określone zwięźle i zrozumiale równie obszerny zakres informacji. **

Sankcje za naruszenie dyrektywy nie są określone, niemniej jednak zgodnie z art. 23:

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia stosowania tych sankcji. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Proporcjonalne do wielkości instytucji finansowej i odstraszające ją od naruszania prawa!

Zwróćmy uwagę na oczywistą oczywistość – ani jeden bank udzielający kredytu zwanego potem frankowym nie informował rzetelnie o jego kosztach.

Do takiego twierdzenia uprawnia mnie fakt przeprowadzenia rozmów z ok. 500 kredytobiorcami z terenu całej Polski, zaciągających zobowiązania wobec różnych banków.

Nie sadzę, że trafiłem na same wyjątki od ogólnopolskiej reguły. ;)

Ba, zdarzało się, że „doradca klienta” zaklinał się, że jeśli CHF zdrożeje o 30% w ciągu trwania umowy kredytowej będzie to oznaczało kryzys ogólnoświatowy większy niż ten z lat 1929-33.

Wspomniana unijna dyrektywa nakładała na państwa związkowe ważny obowiązek.

Zgodnie z art. 27 u. 1 Dyrektywy Państwa członkowskie do dnia 11 czerwca 2010 r. przyjmują i publikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji teksty tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 11 czerwca 2010 r.

Tymczasem Polska (premier mgr Donald Tusk, minister finansów licencjusz Jan Vincent Rostowski, minister spraw zagranicznych lic. Radosław Sikorski etc.) zwyczajnie olała unijną dyrektywę.

Dopiero rok później została uchwalona ustawa o kredycie konsumenckim (12 maja 2011 r.) przy czym zawierała półroczny okres tzw. vacatio legis co oznaczało, że weszła w życie dopiero 17 grudnia 2011 roku.

Od tej daty konsument zrobiony w bambuko przez bank na tzw. kredycie frankowym mógł się powołać na tzw. sankcję kredytu darmowego i spłacać bankowi goły kredyt udzielony faktycznie w złotówkach bez jakiegokolwiek oprocentowania.

I bez kosztów za wyjątkiem kosztów zabezpieczenia kredytu (weksel, hipoteka).

Tylko od konsumenta zależy bowiem, czy spłaci kredyt bezodsektowy w tylu ratach, ile przewidywała umowa, czy też jednorazowo.

Pobrane wcześniej raty zaliczane na odsetki w tym przypadku musiałyby być zaliczone na kapitał, czyli faktycznie otrzymany kredyt!

Niestety. Dzięki opieszałości Tuska i jego rządu kredytów frankowych nie udzielano dopiero po 17 grudnia 2011 roku.

Tymczasem przepisy uniemożliwiające „przewał frankowy” powinny obowiązywać już od 11 czerwca 2010 roku.

Opieszałość we wdrożeniu dyrektywy 2008/48/WE pozwoliła bankom na półtoraroczne oferowanie w Polsce toksycznego produktu, jakim były kredyty „frankowe”.

Ilu frankowiczów to dotyczy? Od wybitnie antyPOwskich szacunków (99%) do minimalnych (66%). Na pewno sporo więcej, niż 50%.

Ale frankowicze to nie jedyna grupa kredytobiorców pokrzywdzonych w wyniku opieszałości Tuska i jego rządu.

Ofiarami padali także kredytobiorcy złotówkowi, których banki nie informowały o faktycznych kosztach kredytu.

I to nawet dwa tygodnie przed wejściem ustawy o kredycie konsumenckim w życie!

Patrząc na problem kredytów zwanych potocznie frankowymi pamiętajmy zatem, że dziwna opieszałość rządu Tuska we wdrożeniu unijnej dyrektywy 2008/48/WE jest powodem dla którego dzisiaj co najmniej 2/3 tak ukredytowanych rodzin żyje na granicy ubóstwa.

5.10 2019

* art. 5 u. 1 dyrektywy 2008/48/WE:

a) rodzaj kredytu;

b) dane identyfikacyjne i adres kredytodawcy, a także, w stosownych przypadkach, dane identyfikacyjne i adres zaangażowanego pośrednika kredytowego;

c) całkowitą kwotę kredytu oraz warunki dokonywania wypłat;

d) okres obowiązywania umowy o kredyt;

e) w przypadku kredytu w formie odroczonej płatności za towar lub usługę lub umowy o kredyt wiązany – towar lub usługę i ich cenę gotówkową;

f) stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy oprocentowania oraz, jeśli są dostępne, wszelkie indeksy lub stopy referencyjne mające zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu, a także okresy, warunki i procedury zmian stopy oprocentowania kredytu. Jeżeli w różnych okolicznościach stosuje się różne stopy oprocentowania – wyżej wymienione informacje o wszystkich stosowanych stopach;

g) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, przedstawione za pomocą reprezentatywnego przykładu podającego wszystkie założenia przyjęte do obliczenia tej stopy; w przypadku gdy konsument poinformował kredytodawcę o co najmniej jednym ze składników preferowanego przez siebie kredytu, takich jak okres obowiązywania umowy o kredyt i całkowita kwota kredytu, kredytodawca uwzględnia te składniki; jeżeli umowa o kredyt przewiduje różne sposoby dokonywania wypłat, w odniesieniu do których obowiązują różne opłaty i stopy oprocentowania, a kredytodawca korzysta z założenia, o którym mowa w załączniku I część II lit. b), zaznacza on, że inne mechanizmy dokonywania wypłat mogą spowodować zastosowanie wyższej rocznej stopy oprocentowania;

h) kwotę, liczbę i częstotliwość płatności, jakich ma dokonać konsument, oraz, w stosownych przypadkach, kolejność, w jakiej płatności będą zaliczane na poczet spłaty różnych należnych sald, dla których stosuje się różne stopy oprocentowania;

i) w stosownych przypadkach, opłaty za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których zapisywane są zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, chyba że otwarcie takiego rachunku nie jest obowiązkowe, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych, zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, a także wszelkie inne opłaty powstałe w związku z umową o kredyt oraz warunki, na jakich opłaty te mogą ulegać zmianie;

j) w stosownych przypadkach – konieczność poniesienia przez konsumenta kosztów notarialnych przy zawarciu umowy o kredyt;

k) obowiązek, o ile taki istnieje, zawarcia umowy dotyczącej usług dodatkowych związanych z umową o kredyt, w szczególności ubezpieczenia, w przypadku gdy zawarcie takiej umowy jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach;

l) stopę oprocentowania mającą zastosowanie w przypadku opóźnienia płatności oraz ustaleń dotyczących jej zmian, a także, w stosownych przypadkach, wszelkie opłaty z tytułu zaległości w spłacie;

m) ostrzeżenie o konsekwencjach braku płatności;

n) w stosownych przypadkach, wymagane zabezpieczenia;

o) istnienie lub brak prawa do odstąpienia od umowy;

p) prawo do przedterminowej spłaty, o ile ono istnieje i, w stosownych przypadkach, informację na temat prawa kredytodawcy do rekompensaty, a także sposób określania tej rekompensaty zgodnie z art. 16;

q) prawo konsumenta do natychmiastowego otrzymania bezpłatnej informacji, zgodnie z art. 9 ust. 2, na temat wyników przeprowadzonej w celu oceny jego zdolności kredytowej weryfikacji w bazie danych;

r) prawo konsumenta do bezpłatnego otrzymania na żądanie egzemplarza projektu umowy o kredyt. Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli w chwili, gdy konsument zgłasza takie żądanie, kredytodawca nie wyraża chęci zawarcia z konsumentem umowy o kredyt; oraz

s) w stosownych przypadkach, czas, przez jaki kredytodawca jest związany informacjami udzielonymi przed zawarciem umowy o kredyt.

** Informacje, jakie powinny znajdować się w umowie:

a) rodzaj kredytu;

b) dane identyfikacyjne i adresy umawiających się stron, a także, w stosownych przypadkach, dane identyfikacyjne pośrednika kredytowego;

c) okres obowiązywania umowy o kredyt;

d) całkowitą kwotę kredytu oraz warunki dokonywania wypłat;

e) w przypadku kredytu w formie odroczonej płatności za określony towar lub usługę lub w przypadku umowy o kredyt wiązany – towar lub usługę i ich cenę gotówkową;

f) stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy oraz, jeśli są dostępne, wszelkie indeksy lub stopy referencyjne mające zastosowane do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania kredytu. Jeżeli w różnych okolicznościach stosuje się różne stopy oprocentowania kredytu, wyżej wymienione informacje dotyczące wszystkich stosowanych stóp;

g) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania i całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, obliczone w chwili zawierania umowy o kredyt; podawane są wszystkie założenia przyjęte do obliczenia tej stopy;

h) kwotę, liczbę i częstotliwość płatności, jakich ma dokonać konsument, oraz, w stosownych przypadkach, kolejność, w jakiej płatności będą zaliczane na poczet spłaty różnych należnych sald, dla których stosuje się różne stopy oprocentowania kredytu;

i) w przypadku gdy ma miejsce spłata kapitału w ramach umowy o kredyt na czas określony, prawo konsumenta do otrzymywania, na wniosek i bez opłat, w każdym czasie przez cały okres obowiązywania umowy o kredyt, zestawienia w formie tabeli spłat. Tabela spłat wskazuje należne płatności oraz okresy i warunki zapłaty takich kwot; poszczególne spłaty przedstawione są w tabeli w rozbiciu na mniejsze elementy w celu uwidocznienia spłaty kapitału, odsetek wyliczonych na podstawie stopy oprocentowania kredytu i, w stosownych przypadkach, kosztów dodatkowych; w przypadku gdy stopa oprocentowania nie jest stała lub gdy koszty dodatkowe mogą ulegać zmianie na mocy umowy o kredyt, tabela spłat zawiera jasne i zwięzłe wskazanie, że dane liczbowe zawarte w tabeli zachowują ważność wyłącznie do następnej zmiany stopy oprocentowania kredytu lub dodatkowych kosztów, zgodnie z umową o kredyt;

j) w przypadku gdy opłaty i odsetki są płacone bez spłaty kapitału, zestawienie wskazujące okresy i warunki płatności odsetek i towarzyszących im stałych lub jednorazowych opłat;

k) w stosownych przypadkach, opłaty za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których zapisywane są transakcje płatności, jak i wypłaty, chyba że otwarcie takiego rachunku nie jest obowiązkowe, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych, zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, oraz wszelkie inne opłaty powstałe w związku z umową o kredyt oraz warunki, na jakich opłaty te mogą ulegać zmianie;

l) stopę oprocentowania mającą zastosowanie do opóźnionych płatności obowiązującą w chwili zawarcia umowy o kredyt oraz ustalenia dotyczące jej zmian, a także, w stosownych przypadkach, opłaty z tytułu zaległości w spłacie;

m) ostrzeżenie o konsekwencjach braku płatności;

n) w stosownych przypadkach, wzmiankę o konieczności poniesienia kosztów notarialnych;

o) ewentualne wymagane zabezpieczenia i ubezpieczenia;

p) istnienie prawa do odstąpienia lub brak takiego prawa, okres, w którym można z niego skorzystać, oraz inne warunki korzystania z niego, w tym informację o obowiązku spłaty przez konsumenta wypłaconego kapitału oraz odsetek zgodnie z art. 14 ust. 3 lit. b), a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym;

q) informacje na temat praw wynikających z art. 15, a także warunki korzystania z tych praw;

r) prawo do przedterminowej spłaty oraz procedurę przedterminowej spłaty, a także, w stosownych przypadkach, informację dotyczącą prawa kredytodawcy do otrzymania rekompensaty i sposobu jej ustalania;

s) procedurę mającą zastosowanie przy korzystaniu z prawa do rozwiązania umowy o kredyt;

t) informację, czy konsument może skorzystać z pozasądowego mechanizmu reklamacyjnego i odwoławczego, a jeżeli tak – sposoby dostępu do niego;

u) w stosownych przypadkach, inne warunki umowy;

v) w stosownych przypadkach, nazwę i adres właściwego organu nadzorczego.