Wojna światopoglądowa (nie zawsze) smaczna i zdrowa

Posługując się konfliktem światopoglądowym jako sposobem prowadzenia polityki, Donald Tusk pakuje się w pułapkę. Pomaga mu w tym, choć trudno mi odgadnąć intencję, Solidarna Polska.

W czasach, których najmłodsi blogerzy nie pamiętają, za to starsi – całkiem nieźle, działał w Polsce pewien mechanizm. Gdy tylko władzy, zwłaszcza tej o proweniencji lewicowej, coś nie szło, z miejsca pojawiały się w debacie publicznej sprawy wielkie, przede wszystkim zaś kwestia aborcji. Ponieważ kompromis nikogo tak naprawdę nie urządza, bardzo łatwo jest zająć uwagę wyborców tą sprawą. Katolicy (nie mówię tu o tych z nominacji lub przyzwyczajenia) zawsze będą przeciwnikami aborcji również w przypadkach, które dopuszcza dzisiejsza ustawa. Zresztą, wbrew pozorom – nie trzeba być wcale katolikiem, by być przeciw aborcji. Przyznam, że w czasach o wiele mniej refleksyjnych, byłem zwolennikiem dzisiejszego kompromisu, zaś odwiodła mnie od tego znajoma, która w kwestii niechęci do katolicyzmu mogłaby wówczas ścigać się z niejednym aktywistą Ruchu Palikota. Tyle wątku osobistego. W każdym razie – wszyscy zaczynali mówić o aborcji, która dla nich, w odróżnieniu od cwanych rządzących, jest tematem zasadniczym, a nie zastępczym. Oczywiście mieliśmy też inne, rzucane na tej samej zasadzie zagadnienia, takie jak religia w szkołach czy majątek kościoła, niemniej nie pojawiał się w nich element ludzkiego życia, więc i emocje były odpowiednio mniejsze.

Co jednak służyło Leszkowi Millerowi, Donaldowi Tuskowi już niekoniecznie. SLD było formacją ideologicznie dość spójną. Mało kto oczekiwał od jej posłów, by bronili życia poczętego czy religii w szkołach. Kto zaś właśnie tego szukał u parlamentarzystów, nie głosował na Sojusz. Sytuacja była w miarę klarowna. Platforma to co innego. PO zawsze kreowała się (i udawało jej się całkiem sporo osób na to nabierać) na siłę centrową, spokojną, partię raczej kontynuacji, niż zmiany, może i modernizacji, ale przecież nie – rewolucji. Teoria sobie, praktyka sobie, ale że publiczność to łykała, przyjmijmy na potrzeby tego tekstu teorię za może nie dobrą, ale pozostającą w obiegu monetę.

Skoro Platforma idąc środkiem zagarniała i tych, co to trochę bardziej w lewo, i tych, co to minimalnie, ale jednak w prawo, to decydując się na mocniejsze wychylenie w którymś z tych kierunków, musi liczyć się z odpływem wyznawców kierunku przeciwnego. Jeśli Platforma ciąży w lewo, to cóż, ci mityczni konserwatywni wyborcy nie muszą przyjąć tego z absolutnym spokojem, zwłaszcza w sytuacji, gdy i tak wszystko poza tym zdaje się walić rządowi na łeb. A skoro statek tonie, to czemu mają zostawać na nim ci, dla których zdradą jest głosowanie 40-stu posłów, próbujących łódkę przechylić jednak w prawo? Dla różnych środowisk feministycznych czy lewackich, które dotąd musiały popierać Platformę, bo tak im wypadało, dostały od jej posłów doskonały pretekst do wycofania się. Paniczne manewry na tonącej łódce skutek przyniosą raczej odwrotny do założonego, a wystarczyło nie ruszać.

Kiedyś do zatopienia Platformy wezwał ojciec Rydzyk. Hasło zostało podchwycone dość chętnie przez jej pisowskich przeciwników, któż jednak mógł przewidzieć, że po latach sięgnie po nie sam Donald Tusk?