O panu Andrzeju, Paradzie Równości i nocach na Krakowskim Przedmieściu

W okresie między 10 kwietnia a początkiem batalii o krzyż pod pałacem prezydenckim spotkania zwolenników Lecha Kaczyńskiego odbywały się co tydzień, w skromnym wymiarze. Kilka, kilkanaście, góra kilkadziesiąt osób modliło się, paliło znicze i rozmawiało pod słynnym na całą Polskę harcerskim krzyżem. Pan Andrzej bywał tam prawie zawsze, zaopatrzony w dobrej jakości radiomagnetofon, z którego odtwarzał poświęcone tematyce około-smoleńskiej audycje Radia Maryja. Mówił dość głośno, zachowywał się nerwowo, ale też potrafił wybronić przed wzburzonym tłumem chłopaka, który – sądzę, że niesłusznie – uznany został za prowokatora. Gdy w lecie pod krzyżem trzeba było być już codziennie, pan Andrzej został jednym z bohaterów zaskakująco ciepłego reportażu w „Gazecie Wyborczej”, w której przedstawiał się jako młody polski biznesmen z Włoch, który przyjechał po 10 kwietnia na urlop do Polski i uznał, że musi tu zostać. Tu pojawiła się pierwsza wątpliwość – pan Andrzej ubrany faktycznie nie najbiedniej, raczej jednak nie sprawiał wrażenia biznesmena. Co począć? Jak pamiętają zapewne wytrwali czytelnicy mojego bloga w wakacyjne miesiące roku 2010 pod krzyżem (a później – pod ogrodzonym barierkami pałacem) bywałem dość często i starałem się wspierać modlących się kilkugodzinnym czuwaniem, przynajmniej te dwa razy w tygodniu. Było to potrzebne. Pan Andrzej bywał ta wieczorami, ale nocami – niekoniecznie, już raczej tylko pojawiał się, niż był. Jeśli faktycznie przyjechał tu na jakiś urlop, to nigdzie już nie wrócił. Od czasu do czasu pojawiał się za to w materiałach propagandowych, mających wyśmiewać obrońców krzyża lub nimi straszyć. Szczytem kariery było pojawienie się w reklamówce wyborczej Platformy w 2011 roku – oczywiście w charakterze agresywnego świra. Bądźmy szczerzy, pan Andrzej nadawał się do tej roli, jak mało kto. Kilka miesięcy temu, gdy doszło do wyrzucenia z Nowego Ekranu części redakcji, związanej z Łażącym Łazarzem, w internecie pojawił się bardzo interesujący film. Film wrzucił do sieci pan Eugeniusz Sendecki. Pan Eugeniusz od wielu lat tworzy amatorski kanał na youtube, noszący dumnie nazwę Telewizji Narodowej. Ma swoich fanów i współpracowników, inni zaś nazywają go Eugeniuszem Esbeckim. Ta druga grupa twierdzi, ze Sendecki jest po prostu zadaniowany na ośmieszanie i kompromitowanie prawicy i ruchu narodowego. Jest, czy nie jest – znakomicie mu to wychodzi. Ostatnio pół Polski obejrzało film, w którym pan Eugeniusz opowiada o pogańskim ataku na procesję Bożego Ciała. Atak polega na tym, że w czasie pochodu na pobliskim boisku kilka młodych osób gra w piłkę… No cóż, wróćmy do pana Andrzeja. Film, zatytułowany „Impreza urodzinowa redakcji Nowego Ekranu” pokazywał kilka osób, również zasłużonych w anty-PRLowskiej opozycji, jak Edward Mizikowski, podczas obficie zakrapianej imprezy. Panowie kłócą się, wygłaszają płomienne deklaracje i cóż, coraz bardziej plącze im się przy tym język. Nic kompromitującego, póki zostaje w czterech ścianach. W pewnym momencie przed kamerą ląduje pan Andrzej. Najbardziej wygadany ze wszystkich, z przekonaniem mówi rzeczy zaskakujące. Pamiętam, pomyśleliśmy wtedy, że nieźle mu się odpłynęło. Sens wypowiedzi był bowiem taki, że należy dogadać się ni mniej, ni więcej, tylko ze środowiskiem, które dziś szuka poparcia u Palikota. Zagwarantować mu swobodę zarówno palenia marihuany, jak zawierania związków homoseksualnych, a za to dążyć razem do ustalenia prawdy o Smoleńsku. „Niech sobie palą – nakręcał się pan Andrzej, cytuję z pamięci – ja może sobie z nimi zapalę.” Szczerze mówiąc, wyglądał i mówił, jakby już sobie spalił. interesujacy nas w kontekscie tekstu fragment zaczyna się od 05:54 Zachowany fragment nagrań ze wspomnianej imprezy Kto zdążył ten film Sendeckiego obejrzeć, ten się już niczemu nie zdziwi. Zwłaszcza zaś nie zdziwi się panu Andrzejowi, stojącemu razem z Palikotem i przemawiającemu na Paradzie Równości. Jak powiedział, tak zrobił, po prostu. Względnie – jak mu powiedziano, kto tam wie „młodego biznesmena z Włoch”. źródło ]]>https://www.facebook.com/PiechulaBlogPolityczny]]> Tymczasem – i też trudno się dziwić, okazja jest znakomita – pojawiają się głosy, które chcą poprzez zachowanie pana Andrzeja zdyskredytować wszystko, co działo się w sierpniu i wrześniu na Krakowskim Przedmieściu i co dzieje się do teraz w kolejne miesięcznice. Uprzejmie więc informuję, że bywałem tam nie dla pana Andrzeja, nie dla Norberta „Sałaciaka” – innej barwnej postaci, chłopaka, który najpierw przewinął się przez sieć w filmikach, na których deklaruje mocno emocjonalny stosunek do policji, później nagle został obrońcą krzyża, wreszcie zaś zaczął funkcjonować jako zwykły menel na Trakcie Królewskim, a również nie dla nieżyjącego już pana Włodzimierza Kaczanowa, którego „Wyborcza” dyskredytowała jako ojca byłej seksualnej rekordzistki Polski, a którego niektóre zachowania na Krakowskim bywały, ekhm, zastanawiające. Byłem tam mianowicie dla siebie, z poczucia przyzwoitości i obowiązku i żadne dziwne wiadomości o poszczególnych uczestnikach tych wydarzeń tego nie zmienią – co więcej sądzę, że podpisze się pod tymi słowami znakomita większość obecnych wówczas na Krakowskim Przedmieściu.