Kościół uliczny

Żyjemy w czasach kultury, w której coraz większą rolę odgrywa ulica. Ulicą żyje moda, ulicą żyje muzyka. Bo przecież - uliczny styl, uliczna moda, uliczny hip hop, wcześniej - street punk. Czy więc może dziwić pojawienie się "ulicznego kościoła"? Czy nie jest to zjawisko nie tyle symbolizujące nasze "zacofanie", co na wskroś współczesne właśnie?

Jeżeli ulica może być kreatorką mody, główną inspiracją artystów, rozstrzygającą spory polityczne - to dlaczego nie może nagle stać się i kościołem? Kościołem pełnym wiernych, ze swoimi kapłanami, błogosławionymi i świętymi? Z własnym rozłożeniem akcentów gdzieś pomiędzy wiarą i patriotyzmem, z odnalezionym patosem lat 80-tych? Owszem, dziś ta teza może wydawać się zbyt abstrakcyjna, choćby z racji wieku większości jej aktorów. Jednak czy przypadkiem dla wielu młodych ludzi przychodzących na Krakowskie Przedmieście w różnych, częściej złych, niż dobrych intencjach, nie jest to pierwszy kontakt z religią, co więcej - z wiarą? Nie z wymuszonym przez system edukacyjny bierzmowaniem, nie ze szkolną, nie zawsze wartościową, katechezą, nie z wizytami w kościele z okazji ślubów i pogrzebów?

Myślę, że dla wielu z tych ludzi jest to pierwszy kontakt z ludźmi, którzy modlą się, bo wierzą. Kłóci się to z ich wizją świata, w którym kościół jest czymś pomiędzy biurem a skansenem. Dlatego tak bardzo chcą zamknąć modlących się w kościele - rezerwacie dla wierzących. Stąd trwają w agresji, dla innych bywalców Krakowskiego Przedmieścia zupełnie niezrozumiałej i przerażającej (czasem też sami padają ofiarą podobnej agresji, co powoduje utwierdzenie się w przyniesionym ze sobą stereotypie). A jednak widzą - choć pewnie jeszcze nie całkiem rozumieją - że obok ich świata jest świat inny. Świat niezrozumiały, na razie dla nich śmieszny i straszny zarazem. Jego przedstawiciele próbują rozmawiać z nimi o rzeczach, o których nie rozmawiał z nimi nikt wcześniej. Nieraz zbyt agresywnie, nieraz zbyt nieporadnie, jednak zawsze szczerze. Może kiedyś te noce na Krakowskim Przedmieściu wydadzą zupełnie niespodziewane owoce?

Dni robią się coraz krótsze, a noce coraz chłodniejsze. Pomału, pomału, grupa przeciwników krzyża przychodzących na Krakowskie Przedmieście się zmniejsza. Odpadają coraz częściej ci, którzy przychodzili tam tylko dla zabawy, bo coś się działo. Każda zabawa prędzej czy później się nudzi, zwłaszcza, gdy obiekt obserwacji jest jednak dość statyczny i przewidywalny. Słynny DJ Sałaciak potwierdza tę obserwację, mówiąc, że coraz częściej młodzi ludzie przychodzą się pożegnać, dziękując "za imprezę". Imprezowicze w swym samozaparciu przegrywają z "fanatykami", oni nie mają sprawy, dla której będą marznąć.