Studenci i "patriotyzm bolesnej zadumy"

Siedzę sobie dziś raniutko,starając się nie wadzić nikomu, w małym studenckim bistro, zapełniając czas pomiędzy różnymi ciekawymi zajęciamipysznym espresso z dużym ciachem. Wokół mnie studenci, jedzą śniadanie, piją kawę, rozmawiają. Jak to w kafejce.

Nic nie mogę poradzić na to, że słyszę, o czym niektórzy rozmawiają. Nie lubię nosić słuchawek, a tym bardziej stoperów w biały dzień. Więc często się zdarza, że podsłucham niechcący jakiś wątek rozmowy.

Staram się nie oceniać poziomu kafeterianych debat wśród studentów. Kilka lat temu sama w nich uczestniczyłam, perorując zawzięcie na różne tematy, zazwyczaj conajwyżej orientując się o co chodzi. Czasem, na wspomnienie niektórych pojawia się na mej twarzy rumieniec zażenowania. Ale jest to cenna nauczka, która umożliwia mi teraźniejsze dystansowanie się od takich własnie rzeczy, jak debata studencka przy porannej kawie.

Ale dziś było inaczej. Padło zdanie, które przykuło moją uwagę. I przyznaję się, bezczelnie potem podsłuchiwałam.

„w Polsce jest mnóstwo rusofobów z pod znaku Rydzyka” – bardzo pogardliwy ton.
„Nie przesadzaj. NKWD wiele razy kłamało, np. w sprawie Katynia. Każdy wie, ze to oni zrobili”
„No i co z tego? Polska nie ma pomysłu na politykę historyczną. Tylko szabelka i sarmaci. To już jest obciach, tym nikogo nie zainteresujemy. A NKWD jest nadal tajemniczą kartą w historii, i Rosja ma prawo prezentować swoją historię jak chce.”
„No ale czy my powinniśmy się z tym zgodzić?” „A jeśli się nie zgodzimy, to co?” „Nie wiem, co, ale powinniśmy walczyć o swoją prawdę”. „Kochany, prawd jest wiele. A najciekawsza jest prawda medialna. Jak przedstawisz członka NKWD jako bohatera pozytywnego wykorzystując do tego holywoodzkie zabiegi, to powstanie ci prawda medialna, którą wszyscy łykną.”
„No ale jeśli jest to zakłamywanie historii?” „A skąd wiesz, ze to zakłamywanie? Może tak było faktycznie? Nie możesz mieć pewnosci że NKWD nie uratowało Krakowa. Mnie się osobiscie wydaje, że NKWD miało bardzo duży wkład w wyzwalanie Europy w 45-tym. Sami nie dalibyśmy sobie rady. Ale teraz Rydzyk ze swoją działalnością gada starym babom, że Ruscy byli be. To dobrze, że powstają takie filmy. Pokazują, że historia nie jest jednowymiarowa. A my mamy obsesję na punkcie Rosjan, nienawidzimy ich bardziej niż Niemców, mimo, że nie mamy powodów tak naprawde.”

Tak to mniej więcej brzmiało. Usunęłam oczywiście słowa niecenzuralne, padajace od czasu do czasu, jak przystało na język przyszłej potencjalnej elity.

Jak szybko można się domyśleć, chodzi o film „Szczęscie wywiadowcy”
Głównym bohaterem obrazu, nakręconego przy współpracy ze Służbą Wywiadu Zagranicznego (ros. SWR), jest Aleksiej Botian, w latach II wojny światowej najpierw żołnierz Wojska Polskiego, później dywersant NKWD, a po wojnie - agent radzieckiego wywiadu. To jemu - jak sam twierdzi - Kraków zawdzięcza ocalenie przed zburzeniem przez wycofujące się wojska hitlerowskie.
Dzieło to jest pierwszym z cyklu 10 filmów, opowiadających o "legendarnych" postaciach rosyjskiego i radzieckiego wywiadu i mających uczcić przypadające w 2010 roku 90-lecie SWR.
Autorzy filmu utrzymują, że na początku stycznia 1945 roku w ręce Botiana wpadły niemieckie dokumenty, z których wynikało, że na XIV- wiecznym zamku królewskim w Nowym Sączu hitlerowcy zgromadzili ogromne ilości materiałów wybuchowych. Miały im posłużyć do wysadzenia w powietrze mostów na Dunajcu, zapory wodnej w Rożnowie i różnych obiektów w Krakowie.
Botian i jego wywiadowcy jakoby zapobiegli temu, wysadzając w powietrze nowosądecki zamek.
Polscy historycy oceniają, że w wersji tej nie ma krzty prawdy. O arsenale na zamku Botian dowiedział się prawdopodobnie od partyzantów operującego na tamtym terenie oddziału Batalionów Chłopskich. A zamek wysadzili w powietrze nie dywersanci NKWD, lecz dwaj młodzi Polacy.
Źródło: http://www.wprost.pl/ar/153076/Rosja-premiera-filmu-o-ocaleniu-Krakowa-przez-NKWD/?K=1&KI=93139

Wiele się mówi o demencji historycznej Polaków, o zaniku postaw patriotycznych spowodowanych mieszaniem się masy informacji, konsumpcyjnym stylem życie nie skłaniającym do wysiłku intelektualnego, brakiem refleksji, brakiem potrzeby poszukiwania źródeł. Ale nie spodziewałam się, że nastąpiła aż taka degrengolada.
Miałam ochote spytać się rozmawiających, jaki kierunek studiują, ale szczerze przyznaję, że zwyczajnie bałam się tego usłyszeć.

Takie sytuacje skłaniają do zastanowienia się nad polityką historyczną naszej ojczyzny. Bo w jednym się zgodzę ze studentami: nie mamy na to pomysłu. Ciągle dominuje postawa defensywna, albo uprawianie polityki „na kolanach”, jak okreslają to niektórzy. Skrajne przeciwieństwo to uprawianie mesjanizmu równoczesnie nie starając się opierać tego na źródłach historycznych. Taka licytacja nie prowadzi do niczego dobrego, a jej skutki opłakane można obserwować właśnie w kafejkach studenckich.

To co mnie zaskoczyło, a zarazem przeraziło, to łączenie Rydzyka z postawą rusofoba. Do tej pory zazwyczaj był on określany jako co najmniej antysemita.
Czy świat dla przyszłej inteligencji polskiej jawi się w tak czarno – białych barwach? Czy można być tylko oświeconym Europejczykiem chadzajacym do Domu Historii Europy i Muzeum II Wojny światowej i stamtąd czerpiącego wszelką wiedzę, a światopogląd kształtując a opiniach Gazety Wyborczej?
Lub słuchać jedynie RM, jeździć na prelekcje do Torunia i zwlaczać wszelkimi środkami wszystko co nie mówi po polsku???
Czy taką wizję mają polscy studenci?