Broll. Prawda, której boi się Rebeliantka

Od 17 lutego 2015 roku jestem na celowniku mocno już starszej pani z Bielska. Ośmieliłem się wtedy wystąpić przeciw Sądom w obronie biegłych psychiatrów, na dodatek poddałem w wątpliwość kompetencje Rebeliantki, co chyba w jej oczach jest moją największą przewiną.

Pisałem wtedy:

Sąd zawinił, trzeba więc powiesić lekarza

„Przez osiem lat nie byłem badany psychiatrycznie. Wymuszano różnymi sposobami, włącznie z torturami, abym przyznał się do czynu i do choroby. Takie działania są oczywiście według ustawy o ochronie zdrowia psychicznego zakazane. Od pacjentów nie można wymuszać przyznawania się do czegokolwiek.”*

1.

Krystian Broll. Osiem lat temu został umieszczony w zakładzie psychiatrycznym na podstawie art. 93 k.k. i art. 94 § 1 k.k., albowiem zdaniem Sądu Rejonowego w Rybniku istnieje duże prawdopodobieństwo, iż dokona podobnych czynów zabronionych o dużej społecznej szkodliwości.

2.

Po ubiegłorocznej audycji Państwa w Państwie coś drgnęło.

Wcześniej jeszcze o sprawie Brolla pisało NIE.

31 sierpnia 2014 roku opuścił mury szpitala, choć kasacja postanowienia Sądu Okręgowego w Gliwicach, na mocy którego Broll znajdował się w izolacji, miała miejsce prawie pół roku później – 21 stycznia 2015 roku.

3.

Obraz, jaki przedstawia Broll w ochoczo udzielanych wywiadach jest przerażający.
Otóż wszystkiemu są winni źli psychiatrzy.

„Nie, pojechałem do gabinetu, ale nie zrobiono mi badań. Po tym, jak uznano mnie za wariata, sąd przychylił się do wniosku prokuratury, biegłych sądowych i nawet mojego obrońcy z urzędu, by skierować mnie do zakładu. Wszyscy byli za tym, aby zamknąć mnie w ramach środka zapobiegawczego. Tak wylądowałem w szpitalu psychiatrycznym w Rybniku.

Przez osiem lat nie byłem badany psychiatrycznie. Wymuszano różnymi sposobami, włącznie z torturami, abym przyznał się do czynu i do choroby. Takie działania są oczywiście według ustawy o ochronie zdrowia psychicznego zakazane. Od pacjentów nie można wymuszać przyznawania się do czegokolwiek.”*

Przerażająca wizja – lekarze, którzy nie leczą, a jedynym ich celem jest zmuszanie pacjenta, aby ten przyznał się do czynu i choroby.

Co więcej, tzw. lekarze w sposób świadomy unikali zbadania Brolla – zapewne dlatego, aby ukryć fakt jego ewidentnego zdrowia.

„Jak ja mogłem rozmawiać z lekarzami, kiedy oni kompletnie lekceważyli moje prośby! Przy każdej wizycie bezskutecznie domagałem się zbadania.”*

4.

Tymczasem postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2015 roku (IV KK 320/14) inaczej przedstawia sprawę.

Otóż zdaniem Sądu Najwyższego w składzie: SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska SSN Józef Szewczyk, Krystian Broll jest faktycznie człowiekiem chorym, i to w stopniu uzasadniającym jego niepoczytalność z chwili popełnienia rzekomego czynu.

Zdaniem SN, które całkowicie zmieniają sens wypowiedzi Brolla udzielone portalowi natemat.pl: „bezkrytyczna postawa podejrzanego, poza tym, że nie jest okolicznością wymienioną w art. 115 §2 k.k., wynika przecież z jego choroby psychicznej. Także okoliczności należące do strony podmiotowej czynu – postać zamiaru, czy motywacja sprawcy, tracą na znaczeniu przy ustaleniu stopnia społecznej szkodliwości czynu, z uwagi na anomalia w psychice sprawcy spowodowane chorobą.”

Tak więc problem Brolla wygląda inaczej, niż rysuje on za pośrednictwem rozmaitych mediów.
Broll jest człowiekiem chorym, co wyraźnie stwierdził Sąd Najwyższy, i co powinni brać pod uwagę dziennikarze z nim rozmawiający.

5.

Sprawa Brolla ma jednak o wiele bardziej przerażające oblicze, niż rysowany przez niego obraz szpitala psychiatrycznego z wampirami poprzebieranymi dla niepoznaki w lekarskie fartuchy.

W cytowanym postanowieniu Sąd Najwyższy zarzuca tak Sądowi Rejonowemu w Rybniku, jak i Okręgowemu w Gliwicach rażące naruszenie przepisów prawa procesowego.

Konkretnie:

a) W orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi, się że z uwagi na określoną w art. 94 § 1 k.k. zasadę proporcjonalności pozbawienia wolności do wagi czynu, sąd przed podjęciem decyzji o zastosowaniu środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, powinien przeprowadzić swego rodzaju test przez rozważenie, jaką, gdyby nie stan niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, karę należałoby wymierzyć sprawcy, za popełnienie takiego czynu zabronionego. Tylko w przypadku, gdy nie ma wątpliwości, że właściwą karą dla takiego sprawcy, za popełnienie zarzucanego mu czynu (gdyby mógł ponosić odpowiedzialność karną) byłaby bezwzględna kara pozbawienia wolności, sąd powinien podjąć decyzję o umieszczeniu takiej osoby w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Natomiast w sytuacji gdyby sąd uznał, że karą adekwatną do wagi popełnionego czynu byłaby kara o charakterze wolnościowym, stosowanie tego środka zabezpieczającego mogą uzasadniać wyłącznie szczególne okoliczności tego czynu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2009 r., II KK 252/08). Testu takiego nie dokonano w niniejszej sprawie, co wynika z uzasadnień orzeczeń Sądów obu instancji.

b) Sąd Okręgowy nie rozważył w sposób dostateczny czy, zarówno stan zdrowia, jak i okoliczności przeszłe i obecne wskazują na wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia czynu zabronionego. Dla podjęcia trafnej prognozy kryminologicznej konieczna jest pełna analiza zebranego materiału osobopoznawczego. Zarówno tej analizy, jak i analizy okoliczności wskazujących na konieczność sięgnięcia po tak drastyczny, jak trafnie podkreślał obrońca, środek, w tym niezbędność tego środka zabezpieczającego, zabrakło w rozważaniach Sądu Okręgowego.

c) Obrońca podejrzanego podniósł w zażaleniu, że sąd powinien rozważyć, czy stosowanie tak drastycznego środka wobec K. B. jest konieczne, jeżeli ustawa o ochronie zdrowia psychicznego przewiduje wystarczające unormowania obligujące osoby chore psychicznie do poddania się przymusowemu leczeniu (por. przestanki określone w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego, Dz.U.2011, Nr 231, poz. 1375). Umożliwiają one przyjęcie osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu swej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Analiza uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego uprawnia do stwierdzenia, że Sąd ten nie rozważył tej istotnej okoliczności.

d) Podnieść też należy, iż w sytuacji gdy podejrzany w zażaleniu wskazuje, że został w tej sprawie fałszywie oskarżony bez dowodów i świadków (k. 172-173), to na Sądzie II instancji ciążył obowiązek kompleksowego odniesienia się do tego zarzutu. Za spełnienie tej powinności nie można uznać stwierdzenia Sądu Okręgowego, że cyt. „Co do zażalenia podejrzanego, fakt popełnienia zarzucanego mu czynu z ort. 190 § 1 k.k. nie może nasuwać jakichkolwiek wątpliwości w świetle wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego F. C. Z treści jego zeznań wynika bowiem, iż podejrzany groził mu pozbawieniem życia, zaś groźba ta – z uwagi na okoliczności oraz osobę sprawcy – wzbudziła u pokrzywdzonego realną obawę spełnienia. W tym stanie rzeczy podejrzany swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z ort. 190 § 1 k.k.” (k. 221). Mianowicie przytoczone wyżej rozważania Sądu II instancji w ogóle nie odnoszą się do stanowiska podejrzanego zajętego w tej sprawie, jak również faktu – zignorowania przez Sąd I instancji – pisma K. B. z k. 84. W tym piśmie, zatytułowanym „wnioski dowodowe”, podejrzany wskazywał na świadków zdarzenia objętego osądem (właścicielkę sklepu i jej syna).

6.

Sprawa Brolla jest więc kolejnym przykładem, wskazującym na stan naszego sądownictwa.

Trzecia władza robi co chce, gdy myśli, że nikt nie widzi.

Nie oszukujmy się przecież – Broll nie jest jedyny.

Jemu podobnych w ciągu ostatnich 25 lat przewinęło się przez polskie sądy (i zakłady psychiatryczne) kilkuset, może nawet i parę tysięcy?

Ich jedyną wina było to, że media nie upominały się o pozbawionych wolności bezterminowo.

Bo przecież, jak Sąd Najwyższy podnosi w uzasadnieniu, jeszcze w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Rybniku: biegła psychiatra słuchana w trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego początkowo uznała, że możliwa byłaby próba podjęcia leczenia ambulatoryjnego na podstawie nakazu sądowego, jednak z uwagi na fakt, że „tego typu leczenie nie jest przewidziane w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego” (k. 168) odstąpiła od tej tezy.

Tego ustawa nie przewiduje, choć domaga się tego zdrowy rozsądek.

Na razie mamy umieszczanie bezterminowo ludzi w zamknięciu, co więcej, poddani są oni rygorom o wiele cięższym, niż zwyczajni pacjenci.

Jeśli pacjent może wyjść ze szpitala na przepustkę, bądź nawet urlop (co pozwala ocenić stopień jego gotowości do zmierzenia się z normalnym życiem), to w przypadku umieszczonych na tzw. detencji jest to niemożliwe.

7.

Kiedy czytam rozmaite mniej lub bardziej powierzchowne analizy domorosłych znaffców polskiego sądownictwa ogarnia mnie pusty śmiech.

Po chwili jednak zaczyna ogarniać przerażenie.

Uważająca się za ‘wyrocznię prawną’ pewna starsza pani z Bielska – Białej zupełnie bez cienia refleksji rozpowszechnia wywiad z Brollem autorstwa Krzysztofa Majaka (na:temat).
Tymczasem poza jednym niewielkim akapitem „prawdopodobnie pani sędzia, która mnie skazała, zrobiła karierę w Sądzie Okręgowym w Gliwicach” brak jest uwag pod adresem sądów.

Zamiast – epatuje się wizją szpitala psychiatrycznego, powstałą w głowie chorego człowieka.
Zamiast – mamy się pochylić w żalu nad Brollem, którego torturowali źli psychiatrzy.

Tymczasem trzeba krzyczeć aż do bólu w gardle, że ten ZŁY, to sąd, który poprzez „swoistą nonszalanckość” (tak oczywistą nieudolność urzędniczą określa sędzia SR w Gliwicach, Iwona Gackowska) łamie podstawowe prawa przynależne każdemu człowiekowi bez względu na rasę, wykształcenie, płeć i co tam jeszcze da się wymyślić.

Bo Państwo, w którym nie ma sądów, tak naprawdę nie istnieje.

16.02 2015

_______________________________________________________

* wywiad z Brollem w na:temat

 

Powyższy tekst znaleźć można tutaj:

]]>https://3obieg.pl/sad-zawinil-trzeba-wiec-powiesic-lekarza/]]>

Również i dzisiaj jestem gotów podpisać się pod każdym słowem.

Wyszukiwarka google’a nie pokazuje, by Rebeliantka przed ww. datą pisała cokolwiek na temat inż. Brolla.

Kłamie zatem twierdząc, że to ja „odgapiłem” od niej uzasadnienie orzeczenia SN z 21 stycznia 2015 roku.

Mogła je znaleźć wyłącznie u mnie, nikt inny się tym nie interesował.

Na NEon-ie nt. wypowiadał się jej brat, ale dopiero 26 marca 2016 roku, a zatem 13 miesięcy po mnie.

I to jest bezsporne, proszę państwa.

Bezsporne również jest i to, że brat Rebeliantki (IMO ona sama) podaje rażąco nieprawdziwe informacje.

Otóż nie jest prawdą, że podstawą detencji Brolla był art. 203 kpk. Umieszczono go w zakładzie psychiatrycznym w oparciu o przepis art. 94 kk, już wtedy uchylony, co w jakimś tam ułamku części stanowiło zasługą ówczesnej redakcji 3obieg.pl. Dość mocno angażowaliśmy się w sprawę Brolla (w miarę moich nowych informacji prowadziliśmy kampanię wśród posłów. Oczywiście nie tylko my, ale na pewno nie Rebeliantka) i chyba jako jedyni widzieliśmy potrzebę zmian systemowych, a nie wyłącznie jednostkowego działania.

Lutową (2015) nowelą wprowadzono również nowy art. 93a, zgodnie z którym do tzw. środków zabezpieczających zaliczone zostały środki wolnościowe w tym terapia, mogąca polegać np. na psychoedukacji poznawczo-behawioralnej a nawet na leczeniu farmakologicznym.

A to wystarczyłoby w przypadku Brolla.

Jego martyrologia wywołana po pierwsze złym prawem, po drugie zaś (nie mniej ważne) wadliwym stosowaniem prawa przez sądy I i II instancji dzisiaj w zasadzie nie byłaby możliwa.

Trzeba jednak pamiętać, że ci rzekomo źli psychiatrzy od początku informowali Sąd meriti, że w przypadku Brolla wystarczającym środkiem zabezpieczającym byłoby leczenie ambulatoryjne (k.148 akt).

Niestety, brak było umożliwiających to rozwiązań prawnych.

Winą w tym zakresie należy więc obciążyć ustawodawcę.

Jakąś jej częścią należałoby także obciążyć prokuratorów, sędziów i biegłych psychiatrów (psychologów), którzy przecież musieli dostrzegać podobne przypadki, a więc wadliwość systemu.

Powinni zatem alarmować znajomych posłów…

Zagalopowałem się, prawda?

Sędzia bowiem jest nieusuwalny i podlega wyłącznie Konstytucji oraz ustawom (art. 178 u. 1 Konstytucji).

Z kolei lekarz realizuje polecenia sądu i nie ma kompetencji, by oceniać prawo.

A w ogóle wszyscy mają tyle roboty, że nie starczy, by zajmować się indywidualnymi przypadkami.

Tak wygląda mechanizm, „dzięki” któremu nawet najbardziej oczywista oczywistość trwa dekady chyba, że wcześniej urwie się jakieś ucho…

Ci, którzy wiedzą, co i jak należy zreformować siedzą na dupie, zadowoleni ze swojego statusu.

Dlatego nie da się przecenić roli mediów. Nie tylko informują bowiem o patologiach, ale i proponują zmiany.

Sprawa Brolla (i dziesiątek, jeśli nie setek innych, o czym Rebeliantka milczy) była wielkim oskarżeniem systemu sądownictwa.

Wrzawa medialna, w której też miałem swój niewielki udział, wymusiła odpowiednie rozwiązanie.

I chociaż Broll przegrał końcówkę swojego życia to przecież setki, jeśli nie tysiące obywateli RP winni mu wdzięczność w ciągu najbliższych tygodni, miesięcy, lat, czy nawet dekad.

Stał się symbolem, paradoksalnie więc zwyciężył po śmierci.

Jego przypadek powinien zapamiętać każdy początkujący bloger czy dziennikarz.

Bez względu na to, gdzie los nas umieścił, informujmy społeczeństwo, co się dzieje.

Wysyłajmy maile z linkami do naszych tekstów zarówno do posłów, jak i do odpowiednich urzędów/ministerstw.

A jak milczą dwa miesiące – przypominajmy o sobie.

Tak właśnie funkcjonuje społeczeństwo obywatelskie.

Bo tylko to naprawdę jest sensem naszego istnienia.

Tutaj, nie w realu. ;)

28.05 2019