Polska RAZem

I pan Rafał chce iść naprzód z żywymi, twardo trzymając się własnego bon motu o mafii i sekcie. Cóż, na pewno nie jest to zresztą porównanie zupełnie pozbawione sensu, rzeczy z czymś innym. Oto w czasach apokaliptycznych – a polska polityka przeżywa swoje czasy apokaliptyczne – to sekta może mieć rację, to sekta dostrzegać może to, czego nie zobaczą zadowoleni, syci i ślepi. I cóż, tak się składa, że choć PiS od dawna nie jest partią moich marzeń, to jakoś wciąż najlepiej opisuje polską rzeczywistość i wciąż daje największą nadzieję na jej zmianę. A że panujące w koło warunki sprzyjają czemuś, co pan Rafał w swej przenikliwości określiłby jako „sekciarstwo”? Jakoś tak się dziwnie składa, że właśnie to sekciarstwo powoduje, że PiS, w okolicznościach mocno niesprzyjających, na scenie politycznej działa i zachowuje pozycję pewną. Partyjki, które chciały być PiS, ale takim, który spodoba się rozmaitym panom Rafałom, jakoś znikają lub wegetują, a i tak istnieć mogą tylko określając się w jakiejś relacji do Prawa i Sprawiedliwości.

Tymczasem pan Rafał każe mi wierzyć, że facet, który wiele razy wykazywał się w kluczowych momentach brakiem kręgosłupa, zaś przez ostatnich kilka lat był jednym z liderów Platformy Obywatelskiej, niesie nam teraz odnowę i nadzieję. Pan Rafał, jeden z lepszych analityków polskiej polityki, ba, polskiej duszy nawet, nie oparł się urokowi Platformy Obywatelskiej w roku 2005, podobnie zresztą jak spora część jego kolegów, którzy są dziś w sektorze dziennikarzy niepokornych. Niestety najwyraźniej niczego się przez to doświadczenie pan Rafał nie nauczył, a zaryzykuję stwierdzenie, że nie on jeden i za chwilę wielu jeszcze kolegów pana Rafała nas radośnie poinformuje o cudownym odnalezieniu nadziei dla Polski.

Oczywiście istnieje możliwość, że sam Gowin nagle poczuł się pewny i zacznie wreszcie działać konsekwentniej, niż dotąd. Wiem, że są ludzie, dla których stanowi atrakcyjną ofertę polityczną, Bóg z nimi, oby się nie rozczarowali po raz kolejny. Jego dotychczasowa aktywność powinna raczej pozbawiać złudzeń. Jej nowy rozdział pomoże w traceniu złudzeń co do części „naszych” dziennikarzy.

Warto też patrzeć, kto się do Gowina przyklei i w którym momencie. Na razie nową jakość tworzyć mają dawni politycy Platformy razem z dawnymi politykami PiS. To miło poczuć się o te kilkanaście lat młodziej i przypomnieć sobie, jak to „tonący platformy się chwytał”, jak to pisali anarchiści na pochodzie 1. majowym w 2001 bodaj roku… Teraz tonąca Platforma chwyta się Gowina, romantycznie naiwni dziennikarze odnajdują swoją wczorajszą miłość, a sieroty po POPiS kogoś, kto wreszcie zrealizuje program z 2005 roku. Oczywiście chciałbym mylić się w swojej cynicznej niewierze w to, że cokolwiek z tego na dłuższą metę wyjdzie. Czekam jednak na moment, gdy PO w sondażach na stałe ulokuje się gdzieś w okolicach liczby 15, a w rubryce Mazurka i Zalewskiego przeczytamy, że sam Donald Tusk sonduje możliwość przystąpienia do nowej partii. Jego koledzy już tam wtedy będą.