Możeł wylądował na deskach

Ci, co pokotem legli pod Lenino zasługują na pamięć, a "Oka" jakoś tam mi się z nimi kojarzy.
Gorzej z "Kalinką",a już na pewno z tworami socjalistycznymi - inicjatywie miłej uchu Breżniewa.
Pozdrawiam

Całe szczęście, że zaciskają się wtedy w pięści.
Jest nadzieja...

Pozdrawiam:)

Problem jednak wydaje się głębszy:

Pozdrawiam smutno

Defilada cieni
,,Idą, a w słońcu kołysze się stal…”

Kiedy 15 sierpnia 2007 roku odbywała się pierwsza po wielu latach defilada wojskowa w Warszawie, ludzie zebrani po obu stronach trasy przemarszu, spoglądali na siebie ze zdumieniem. Nikt nie spodziewał się tak licznego uczestnictwa w paradzie, którą nieprzychylne Pałacowi Prezydenckiemu donośne głosy, okrzyknęły tandetnym igrzyskiem dla moherowych patriotów starej daty. Zapowiedzi bojkotu udziału w uroczystościach, które młodzież ostentacyjnie umieszczała na łamach Internetu, nie rokowały większego zainteresowania tej grupy wiekowej prezydencką inicjatywą. Krytykowano sam pomysł, jako tani chwyt propagandowy. Nie patrzono łaskawym okiem na przygotowania, a wręcz padały zastrzeżenia, sceptyczne uwagi i pełne jadu zarzuty.

Czy to silna wewnętrzna potrzeba, czy zwykła ciekawość sprawiła, że pojawiły się bardzo liczne grupy młodych ludzi. Nastrój, który tworzył widok mundurów, szczęk szabel, rżenie koni i nade wszystko przepiękne brzmienie „Pierwszej Brygady”, udzielił się w oka mgnieniu każdemu, kto znalazł się w pobliżu.

Młodzież uczepiona gzymsów i parapetów, drzew i parkanów, robiła wszystko, by dojrzeć maszerujących ulicą żołnierzy. Kłęby dymu i ryk silników przesuwających się wozów pancernych również nie odstraszył przybyłych. Niezwykłe doświadczenie zaczynało zasiewać ziarno sentymentu dla polskiego munduru.

Defilada stała się wydarzeniem o niezwykłej randze. W pełnym, sierpniowym słońcu, tłumy warszawiaków entuzjastycznie witały żołnierzy w galowych mundurach. Ci, defilowali dumnie i czując skupione na sobie przyjazne spojrzenia, z serdecznością rozsiewali braterską aurę wspólnoty.

Witani oklaskami żołnierze uśmiechali się do zgromadzonych tłumów, a ten odwzajemniał uśmiechy.

Kiedy pojawił się Prezydent Lech Kaczyński - wyprostowany jak struna w odkrytym aucie, konwojowanym przez przepysznie prezentujących się ułanów, z tłumu padły okrzyki na jego cześć.
Ktoś w ciżbie, widząc go zapewne po raz pierwszy ”na żywo”, stwierdził głośno, że rzeczywiście… małego jest wzrostu. Komentarze, które rozległy się natychmiast, zabrzmiały wymownie: „Duchem jest wielki!”.

Po roku odbyła się kolejna parada, a jeszcze liczniej zgromadzona publiczność, głośno i entuzjastycznie współuczestniczyła w tej wielkiej patriotycznej Gali. Tworząca się więź pomiędzy wojskiem, a ludnością cywilną, zdawała się umacniać i nabierać wzajemnych relacji porównywalnych do tych sprzed września 1939 roku.

Lech Kaczyński rozumiał jak wielkie znaczenie ma kontakt wojska z ludnością cywilną. Zawsze w czasach niepokojów, oparciem dla utrudzonego żołnierza była każda wiejska chata - każdy polski dom. Przywiązanie do swoich żołnierzy gwarantowało schronienie, wsparcie, zrozumienie i pomoc.

Nie ma nic gorszego niż odizolowanie armii od reszty społeczeństwa, bo wtedy staje się ona wyłącznie narzędziem zbrojnym służącym władzom, które w imieniu państwa posługują się nim, nie zawsze dla dobra społecznego swojego narodu. Przez społeczeństwo, postrzegana jest jako grupa wspierająca władzę i służąca jej partykularnym interesom.

Kiedy zdawało się, że defilady 15 sierpnia, w Dniu Wojska Polskiego, staną się stałym obyczajem, nagle wydano zarządzenie, że koszt – 1 miliona złotych jest zbyt dużym wydatkiem dla włodarzy Warszawy, by trwonić pieniądze na tego rodzaju patriotyczne manifestacje. Pomimo wielu głosów protestu utrzymano zarządzenie i kolejna, oczekiwana parada nie pojawiła się już.

Na płycie Placu Piłsudskiego odbyły się stosowne uroczystości, a w rozsianych po Warszawie parkach zorganizowano okolicznościowe imprezy na wolnym powietrzu. Wiedli w nich prym dzielni Rekonstruktorzy w mundurach, z dużą odpowiedzialnością przykładając się do roli, którą tego dnia pełnili.

11 kwietnia tego roku (2010), ludność Warszawy wyległa na ulice miasta, by trasę przejazdu konduktu z trumną Lecha Kaczyńskiego otoczyć gęstym szpalerem. Przywiezione ze Smoleńska ciało Prezydenta, miało po raz ostatni przemierzyć ulice stolicy, by zakończyć uroczysty przejazd w Pałacu Prezydenckim.
Nikt ze zgromadzonych licznie ludzi nie miał wątpliwości, że wydarzenie, które rozgrywa się na ich oczach, ma jakąś taką dziwną formę metafizycznej defilady.

Tłumy zebrane na drodze przejazdu oczekiwały pojawienia się karawanu z trumną Prezydenta. Chociaż nastroje były skrajnie inne niż w przypadku wspomnianych wojskowych parad, to jednak odczuwało się wyraźnie, tożsame z tamtym, uczucie wspólnoty.

Teraz jednak, to ogromne wzruszenie, przygnębienie i łzy na wielu twarzach, łączyły zgromadzonych. Poczucie straty i niewyobrażalna pustka rodząca pytanie: „Co dalej, Panie Prezydencie?” Odpowiedzi nie było. Przygnębiająca cisza, przerywana tylko nowomodnymi, pojedynczymi, nieśmiałymi oklaskami.

Przewożono nie tylko Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Wieziono reprezentanta Umarłych, rzecznika Zapomnianych, Wzgardzonych i Wyklętych Polskich Patriotów.

Można było oczami wyobraźni zobaczyć maszerujące przed karawanem cienie „Katyńczyków „- powołanych ku świadczeniu o prawdzie, idących nierzadko z własnymi rodzinami zamęczonymi na wschodnich rubieżach bezkresnej sowieckiej Rosji.

Widziało się Powstańców Warszawskich, dla czci których , Lech Kaczyński, w pełnej determinacji inicjatywie stworzył Muzeum ich heroicznego czynu.

Szli Andersowcy – przypominając swoje zasługi i pełną oddania walkę na zapomnianych przez świat polach bitew. Maszerowali Bohaterowie leśnych ostępów, konspiracyjnych sieci i organizacji podziemnych Żołnierze Wyklęci, skazani na wieczną niepamięć i pohańbienie przez powojenny proradziecki system.

Wielkie to zasługi Lecha Kaczyńskiego i ogromna mu za to chwała. Nikt nigdy nie zrobił tyle dla tych Cieni, ile wywalczył dla nich Prezydent, płacąc za to ogromną cenę.

Zaciśnięte w żalu gardła warszawiaków, nie potrafiły wykrztusić żadnego słowa.
Zresztą, po co? Przecież … Milczenie bywa wymowniejsze od słów.

,,Być wolnym nie może oznaczać nic innego, jak móc pójść niewolniczo za swoją wewnętrzną naturą.”