Do Lecha Kaczyńskiego

Dziękuję Panie Prezydencie!

Ktoś powie, że za późno, ktoś, że nic to nie da, ale chcę, by Pan wiedział, że w oczach wielu rodaków, zyskuje Pan coraz bardziej. I nic to, że Pan nie żyje, nic to, że nie ma Pana z nami, bo ziarno zasiane wschodzi i kiełkuje na przekór tym, którzy zniszczyli Siewcę.

  Po tej nieszczęsnej katastrofie, którą wielu niebezpodstawnie nazywa  zamachem, rozległy się głosy Pańskich oponentów politycznych: - A jaki interes mieliby ewentualni zamachowcy, żeby zgładzić polskiego prezydenta? Przecież on nic nie znaczył na arenie międzynarodowej!

 Podporządkowane  ówczesnej władzy media podchwyciły szyderczy ton, narzucając  zszokowanemu tragedią społeczeństwu narrację pisaną pod dyktando Moskwy.

 Teraz już coraz częściej spotykamy się  w środkach masowego przekazu z mimowolnym uznaniem dla polityki prowadzonej przez Lecha Kaczyńskiego. Jego wizje okazały się prorocze, a nieufność względem Rosji uzasadniona w każdym calu.

  Realizuje się ponura wizja, którą niczym proroctwo zapowiedział zmarły Prezydent. On jeden był w stanie zapobiec temu, co dzisiaj rozwija się w dramatycznie szybkim tempie.

   Prezydent Lech Kaczyński nie tylko podniósł Żołnierzy Wyklętych do rangi uznanych Bohaterów Narodowych. Nie tylko dał im własne święto i wsparł rozliczne inicjatywy zmierzające do odkopywania prawdy o nich,  spod,  narosłych przez dziesięciolecia, stosów śmieci, błota i betonu. Był też ich rzecznikiem i obrońcą.

   Czy można dziwić się zatem, że zaatakowano go z furią i nienawiścią, bo gloryfikując Wyklętych, piętnował ich oprawców, z których wielu dotąd jeszcze żyje, a korzystając z nieświadomości narodu, uzurpuje sobie prawo do szacunku społecznego.  Przyzwyczajeni do dostatku i bezkarności , którą gwarantowały im niepisane reguły „grubej kreski”, użyli rozlicznych sposobów, by osobę Prezydenta zdyskredytować w oczach społeczeństwa. Pięć lat prezydentury zaznaczyło się  nieprzerwanym ciągiem, nienawistnych wobec niej, ataków,  intryg i knowań.

 Ogół społeczeństwa jednak docenił działania Prezydenta, czego przejawem były rozliczne akcje poparcia i ogromna mobilizacja środowisk prawicowych w szerzeniu  i propagowaniu inicjatyw, zmierzających do reaktywacji struktur o podłożu patriotycznym.

   Prezydent Lech Kaczyński odważył się na krok, który sprawił, że polska ziemia zadrżała w posadach. Zerwał zasłonę milczenia na temat wydarzeń do których doszło w latach czterdziestych na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej.

 Kiedy 13 maja 2006 roku stanął ramię w ramię z prezydentem Ukrainy Wiktorem Juszczenką nad grobem  ukraińskich ofiar  w Pawłokomie, zewsząd rozległy się silne głosy sprzeciwu. Kaczyńskiemu zarzucono zdradę względem pamięci tysięcy rodaków, okrutnie pomordowanych przez banderowców. Nie było końca słowom krytyki i potępienia. Nawet sprzyjające Prezydentowi środowiska  otwarcie negowały pojednawcze względem Ukrainy przedsięwzięcia. Żyjąca w Polsce  ukraińska mniejszość narodowa zdawała się wspierać pojednawczą politykę Lecha Kaczyńskiego i rozumieć intencje, które mu przyświecały.

 Kiedy Rosja zaatakowała Gruzję, dla Prezydenta Kaczyńskiego jasne było, że czas przyspieszył.  Rozliczne inicjatywy podejmowane przez niego w celu zawiązania silnych sojuszy w naszym regionie, by w przyszłości przeciwstawić się Rosji, napotykały niezrozumienie i silną krytykę tak w kołach rządowych, jak również w opiniotwórczych mediach. Rosja zdawała się być przyjaznym Polsce, pretendującym do rangi otwartego i proeuropejsko nastawionego kraju. Wzajemne wizyty i liczne kontakty handlowe owocowały obopólną korzyścią.

  Niechętny i nieufny względem Rosji polski Prezydent irytował europejskie salony polityczne, obcinające kupony zysków  ze współpracy z putinowską Rosją.

 Lech Kaczyński nie zważał na ataki i z dużą determinacją kontynuował rozpoczętą politykę.  Szansę dla Polski widział w mocnym sojuszu z Ukrainą i pozostałymi państwami Europy Wschodniej. Wiedział, że prawdziwa wspólnota powinna powstać na mocnym, czystym gruncie. Miał świadomość tego, że bez wzajemnych, sprawiedliwych rozliczeń i pojednania, nie można będzie niczego zbudować.

 Niestety, równolegle, na Ukrainie, dochodziły do głosu i rosły w siłę odradzające się organizacje nacjonalistyczne o typowym, faszystowskim nastawieniu do historii, a zwłaszcza do wydarzeń wołyńskich. Kulminacją  stała się  prowokacyjna akcja Rajdu  Śladami Bandery, którego uczestnicy zamierzali wjechać na teren Rzeczpospolitej pod emblematami antypolskich, wrogich naszemu narodowi organizacji nacjonalistycznych.

 Zaowocowało to swoistym bojkotem uroczystości odsłonięcia kolejnego pomnika, tym razem mających miejsce w Sahryniu.  ]]>http://www.rp.pl/artykul/359602.html]]>

 To był już rok 2009. Coraz częściej z Ukrainy dochodziły wieści o reaktywowaniu się nacjonalistycznych, antypolskich  formacji, o ideologii  tożsamej  z tamtą, która przyniosła zagładę wielu naszym rodakom.

 W okolicznościach niechęci i wrogości doszło do ekshumacji na Wołyniu, w okolicy Ostrówek i Woli Ostrowieckiej, na tak zwanym Polu Śmierci. Miejsce kaźni setek mieszkańców tych miejscowości zostało odkryte i miało być ukazane Polakom, Ukraińcom i całemu światu. Powstał film obrazujący tragiczne wydarzenia. Nigdy nie wszedł na ekrany!

Pomnik ofiar na wołyńskim Polu Śmierci, który miał być aktem przełomu w stosunkach pomiędzy niechętnymi sobie narodami, stał się jednak symbolem niedokończonej misji Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Nieukończony, obdarty z wizerunku zamieszczonego tam godła polskiego, splugawiony obojętnością, dotąd tkwi, spowity ponurą ciszą.

 Niewiele osób wie, że na chwilę przed śmiercią Lecha Kaczyńskiego, miało dojść do bardzo ważnego, przełomowego wydarzenia. 8 kwietnia 2010 roku, w Kijowie, otwarto wystawę ukazującą  społeczeństwu ukraińskiemu całą prawdę o zbrodniach dokonanych przez nacjonalistów  na polskich i żydowskich mieszkańcach Wołynia.

 To na Majdanie, w znanym nam z niedawnych tragicznych wydarzeń Domu Ukraińskim,  zorganizowano tę wystawę.  Miała trwać tylko trzy dni. Na placu przed budynkiem  zgromadził się tłum protestujących nacjonalistów spod znaku Swobody, wielbicieli Bandery i jego ideologii. Żądali zamknięcia wystawy i wyrzucenia organizatorów. Domagali się potępienia ich działań.  Ksiądz Isakowicz  Zaleski, doktor Lucyna Kulińska i inni, stali się od tej chwili, na Ukrainie, personami non grata.

  W momencie otwarcia wystawy, duża grupa nacjonalistów wdarła się do budynku, uniemożliwiając organizatorom jej kontynuację. Na oczach kamer rozlicznych zaproszonych stacji telewizyjnych, niszczono eksponaty . Interweniowały służby porządkowe. 09.04.10, 13:23

"Agencja Unian: Na otwarciu wystawy "Masakra Wołyńska" nacjonaliści 
zorganizowali awanturę 
Dziś w Kijowie podczas uroczystości otwarcia w Ukraińskim Domu 
dokumentalnej wystawy fotografii "Masakra Wołyńska: polskie i 
żydowskie ofiary OUN-UPA" 15 przedstawicieli Wszechukraińskiego 
Związku "Swoboda" i innych organizacji nacjonalistyczno-
patriotycznych i partii politycznych rozpoczęli masową bójkę. 
Jak powiadomiono UNIAN w Głównym Centrum "Public Relations" Wydziału 
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy w Kijowie, osoby te wdarły 
się do salonu wystawowego i zaczęły niszczyć eksponaty. Wszystkich 
13 zatrzymanych dostarczono do komisariatu milicji dzielnicy 
Szewczenko. 
Zatrzymanym, jak poinformowano UNIAN w komisariacie stołecznej 
milicji dzielnicy Szewczenko, grozi grzywna. 7 osób będzie podlegać 
odpowiedzialności administracyjnej za niewłaściwe zachowanie (tzw. 
drobne chuligaństwo), a kolejne sześć - za nieposłuszeństwo milicji. 
Z kolei w centrum Public Relations Generalnej Dyrekcji Ministerstwa 
Spraw Wewnętrznych Ukrainy w Kijowie, poinformowano, że w dniu 8 
kwietnia podczas briefingu w Ukraińskim Domu w sprawie otwarcia 
dokumentalnej wystawy 13 przedstawicieli jednej z sił politycznych 
próbowało przeszkodzić deputowanemu Ukrainy Wadimowi Kolesniczenko 
rozmawiać z dziennikarzami. 
Jak wskazano w notatce "najpierw naruszyciele porządku głośno 
wykrzykiwali różne hasła, przeszkadzając przeprowadzeniu konferencji 
prasowej. Deputowany zwrócił się do chuliganów i poprosił, aby 
zaprzestać hałasowania. W odpowiedzi na to oni zaczęli rwać na 
strzępy książki ze zdjęciami z wystawy i rzucać nimi w kierunku 
deputowanego." 
W związku z takim zachowaniem Wadim Kolesniczenko zwrócił się do 
milicji z prośbą o zaprowadzenie porządku na sali. Jeden z 
milicjantów zwrócił się do protestujących i poprosił ich, aby 
zaprzestali naruszania porządku publicznego. 
Jednak protestujący "próbowali zbliżyć się do deputowanego, przy 
czym doszło do starcia z pracownikami prywatnej firmy 
ochroniarskiej, którzy również byli obecni na sali." 
W celu utrzymania porządku publicznego milicja wyprowadziła sprawców 
z sali. Podczas tych działań ci ostatni odmawiali posłuszeństwa 
prawnie uzasadnionym żądaniom funkcjonariuszy organów ścigania. 
Ponieważ działania protestujących nosiły znamiona naruszenia 
administracyjnego ustawodawstwa Ukrainy, osoby te zostały 
dostarczone do komisariatu milicji dzielnicy Szewczenko celem 
sporządzenia protokołów administracyjnych. 
Później, już na komisariacie milicji okazało się, że jeden z 
zatrzymanych jest pracownikiem mediów. "Należy zauważyć, że podczas 
incydentu w hali Domu Ukraińskiego, ten obywatel znalazł się wśród 
przestępców i nie zgłosił milicji, że jest dziennikarzem i wykonuje 
swoje obowiązki zawodowe, ale wręcz przeciwnie, nie podporządkował 
się poleceniom milicji". 
Jak poinformowano UNIAN, w dniu dzisiejszym w Kijowie podczas 
uroczystości otwarcia w Ukraińskim Domu dokumentalnej wystawy 
fotografii "Masakra Wołyńska: polskie i żydowskie ofiary OUN-UPA" za 
naruszenie porządku publicznego milicja zatrzymała przedstawicieli 
Wszechukraińskiego Związku "Swoboda" i innych nacjonalistyczno-
patriotycznych organizacji i partii. 
Zgodnie z danymi Centrum Public Relations Generalnej Dyrekcji 
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy w Kijowie, wymienione osoby 
wdarły się do salonu i zaczęły niszczyć eksponaty. Wszystkich 
zatrzymanych dostarczono na komisariat milicji dzielnicy Szewczenko.
Równocześnie służba prasowa z WZ "Swoboda" poinformowała, że 
Kijowska miejska organizacja "Swoboda" zwróciła się do SBU z 
żądaniem zakazania przeprowadzania wystawy fotograficznej "Masakra 
Wołyńska: polskie i żydowskie ofiary OUN-UPA", zorganizowanej przez 
Wszechukraińską Społeczną Organizację Obrony Prawa "Rosyjskojęzyczna 
Ukraina" i Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich 
Nacjonalistów (Polska).
Członkowie WZ "Swoboda" uważają przedmiotową wystawę 
za "antyukraińską" i żądają od SBU ogłoszenia księdza Tadeusza 
Isakowicza-Zaleskiego, przewodniczącego polskiej organizacji, 
za "persona non grata" na Ukrainie. W "Swobodzie" podkreślają, 
że "wystawa fotograficzna" ma na celu "rozniecanie międzyetnicznej i 
religijnej nienawiści i poniżanie godności narodowej i honoru 
Ukraińców", więc jej przeprowadzanie powinno być zakazane na 
podstawie artykułu 161 Kodeksu Karnego Ukrainy."

 Nasze, krajowe media, niestety milczały na temat tej wystawy, bo uwaga ich skupiona była na wizytach Premiera – byłej i Prezydenta – nadchodzącej, w Katyniu, na cmentarzu wojskowym. Wspólne z Rosjanami obchody tej tragicznej rocznicy miały znaczenie wyjątkowe, bo 7 kwietnia 2010 roku, pierwszy raz doszło do spotkania polityków tak wysokiej rangi nad grobami pomordowanych polskich oficerów.

 Tymczasem wystawa kijowska straciła swoją wymowę, a do zaplanowanych, późniejszych jej ekspozycji  na terenie całej Ukrainy zapewne nie doszło. Nie znalazłam żadnych informacji na ten temat.

 Zresztą, komu w głowie były wtedy wystawy? To był czas żałoby narodowej w Polsce i uroczystych, transmitowanych przez telewizje pogrzebów. Odbywały się na terenie całego kraju. Zginęło wszak tak wiele, najważniejszych dla państwa, osób.

 Co by się stało, gdyby wystawa doszła wtedy do skutku, a potem eksponowana by była na całym terytorium Ukrainy?

 Łatwo to odgadnąć, kiedy się ją pozna. Polecam:]]>http://www.stowarzyszenieuozun.wroclaw.pl/wystawa_spis.htm]]>

 Po Lechu Kaczyńskim nastał Bronisław Komorowski, wielki przyjaciel Rosji, orędownik przyjaźni i współpracy z tym krajem. Jego policzki kraśniały, kiedy  podkreślał serdeczne relacje łączące go z rosyjskimi władzami.

 Lekceważony przez nacjonalistów ukraińskich, zaatakowany został przez nich podczas swojej, rocznicowej dla Rzezi Wołyńskiej, wizyty w Łucku.

   Coraz silniejszy wpływ nacjonalistycznych kręgów, wspartych zagraniczną pomocą, zaowocował przejęciem sterów rewolucji społecznej, dokonującej się na Ukrainie.

 Działania ku pojednaniu, zainicjowane przez Lecha Kaczyńskiego, miały szanse powodzenia, ale  w ich następstwie nigdy nie doszłoby do takiego rozwoju wypadków, jaki miał miejsce ostatniego roku na Ukrainie. W związku z tym, zupełnie inaczej potoczyłyby się losy tego państwa.

 A Rosjanie, nie mieliby okazji zaanektować Krymu, ani też oderwać Donbasu od reszty ukraińskiego państwa. Nie byłoby dzisiaj wojny na Ukrainie.

 I tu jest odpowiedź dla tych, co pytali o motywacje ewentualnych zamachowców!

 Komuś bardzo zależy na tym, żeby nie doszło do pojednania pomiędzy Polakami i Ukraińcami. Ktoś tnie wołyńską siekierą delikatne nici porozumienia nie dopuszczając, by stężały i nabrały krzepy.  

 Panie Prezydencie! Rozpada się Ukraina. Państwa nadbałtyckie zwierają szeregi. Wszyscy z trwogą patrzą na wschód.

 Nie zdążyliśmy się przygotować… bo zabrakło Pana, Panie Prezydencie!