Szata

Niby, to nie szata zdobi człowieka…

 Ruskie starowinki z Katynia do dziś wspominają, jak to pięknie wyglądali polscy oficerowie. Jakie eleganckie mieli mundury! A już te schludne, czyste, porządnie ogolone twarze, wprawiały Rosjan w prawdziwe zdumienie i podziw!

 I odwrotnie: Ileż to razy słyszymy w opowieściach leciwych rodaków, o niedbałym wyglądzie sowieckich mołojców. Mieli brudne, postrzępione szynele, karabiny na sznurkach, zarośnięte facjaty, a odpychający fetor ciągnął się za krasnoarmiejcami, jak w znanym przysłowiu.

  Musiałam być na tej imprezie wcześniej, więc wybrałam dojazd autobusem. Już na przystanku „mierzono” mnie od stóp do głów. Wiedziałam, że wyglądam wyjątkowo szykownie. Zwykle nie ubieram się w ten sposób, kiedy podróżuję środkami komunikacji publicznej Teraz był wyjątek. Nadzwyczajna okazja.

 Kiedy wsiadłam do autobusu, prawie wszystkie głowy odwróciły się w moją stronę. Poczułam się trochę dyskomfortowo i szybko przycupnęłam na jedynym, w pobliżu,  wolnym miejscu. Obok siedział szpakowaty jegomość, a na wprost jego żona i chyba wnuk, albo ich  „późny syn”.  Cała trójka zerkała na mnie dyskretnie, a ja pozorując obojętność, starałam się tego nie zauważać, zwyczajowo już,  wykorzystując do tego rondo kapelusza.

 Wyglądali przeciętnie, a może nawet skromniej niż przeciętnie? Ona nerwowo wykręcała palce spracowanych dłoni. Moje, wypielęgnowane, z polakierowanymi paznokciami, spokojnie spoczywały na miękkim futrze zimowego płaszcza. Mąż zauważył różnicę i lekko nagannym tonem zwrócił się do żony, by przestała „pracować” rękami, bo mogłaby makaron zagniatać. Tak powiedział!

A to cham!  - pomyślałam.

 W pewnej chwili dodał zdanie, które sprawiło, że znieruchomiałam z wrażenia. – Jutro, to tam będzie problem z dojazdem, bo ci biedacy pisowscy organizują marsz!

 - Co? Znowu? Przecież dopiero była Miesięcznica! – żona zdawała się być lekko rozbawiona

 Zamyśliłam się. Zadumałam… Kim są ci ludzie? Jak oni rozumieją politykę Prawa i Sprawiedliwości? Czy pojmują, o co  chodzi Jarosławowi Kaczyńskiemu? O co chodziło jego bratu?

 Wysiadaliśmy na tym samym przystanku. Przyblokowałam lekko faceta w przejściu, puszczając przodem jego żonę i dziecko. Zdążyli oddalić się na kilka metrów od przystanku.

- Wspominał pan o jutrzejszym marszu pisowskich biedaków – zaczęłam.

Stanął jak wryty. Patrzył mi w twarz ze zdumieniem.

- Ja wybieram się właśnie na ten marsz, a do biedaków, jak pan może zauważa, nie należę! Proszę więc zweryfikować swoje postrzeganie uczestników pisowskich zgromadzeń!

 - No tak, ja przecież… Ale tak w ogóle, to po co te miesięcznice? Tyle tego!

- Miesięcznice to jedno, nie pora tu i miejsce, bym pana uświadamiała, a co do jutrzejszej manifestacji, to o inną sprawę tu chodzi!

  Mężczyzna popatrzył na mnie z konsternacją w oczach i rzucił: Współczuję wyborów! Na co ja, krótko: i vice versa!

 Kiedyś, zmierzając do Katedry na mszę, 10, któregoś tam, kolejnego miesiąca, zrównałam się z  grupkę wesołych młodzieńców.

- O mohery idą na mszę! Od razu można ich poznać – powiedział któryś z nich.

 Popatrzyłam uważniej na sunących ulicą ludzi. Była wtedy jesień. Przyodziani w ortalionowe, szarobure kurtki, zaopatrzone w kaptury. Na nogach wygodne, często sfatygowane już obuwie. Ubiór dostosowany do niepogody i trudów pieszej wędrówki, a także, wielogodzinnego stania w deszczu i na zimnie.

 Tak się składało ostatnimi laty, że po warszawskich ulicach maszerowały głównie gruby społeczne nieprzychylne władzom i nielubiane przez mainstream. Łatwo było spreparować uproszczony wizerunek przeciętnego uczestnika politycznych manifestacji, skupiając w wąskich kadrach kamer, wybrane zgodnie z zapotrzebowaniem, negatywne wzorce.

 Wielokrotnie obserwowałam zwinnych jak piskorze reporterów, którzy dla potrzebnego ujęcia, potrafili klękać przed, co bardziej charakterystycznym osobnikiem, uczestniczącym w manifestacji, by „cyknąć trafioną fotkę”, a tym samym, zyskać poklask  i  sute wynagrodzenie. Fotografie takie zdobiły później okładki gazet i galerie ich internetowych odpowiedników. W ten sposób powstawał portret typowego pisowskiego mohera.

 Powierzchowność może mieć i ma znaczenie. Parę lat temu, przy okazji Trzech Króli, przed pałac prezydencki wyszła grupa urzędników. Czy to za namową speców od PR, czy z własnej inicjatywy, dość że wylegli sporą grupą, z tekstami kolęd w rękach. Śpiewanie szło im niemrawo i przechodząc tamtędy, przystanęłam z zamiarem dołączenia do chóru, przekonana, że... wesprę Obrońców Krzyża!

 Ludzie ci wyglądali tak żałośnie, zziębnięci i zbici w stadko jak spłoszone wróble, że w życiu nie posądziłabym ich o przynależność do prezydenckich sfer rządzących. Dopiero, kiedy mój mąż wskazał mi Wujca, którego z trudem rozpoznałam, nabrałam dystansu do tego towarzystwa.

 Ostatnio, przeglądając fotografie z piątkowego przemarszu ”obrońców zagrożonej PiS-em demokracji”, zwróciłam uwagę na prezydent Warszawy, która w kapturze na głowie, opatulona ortalionową „wygodną” kurtką, byłaby wprost nie do odróżnienia, w tłumie uczestników zwyczajowej miesięcznicy smoleńskiej. I nie tylko ona jedna.

 Petru zapowiada następne demonstracje i marsze. Niech idą! Kiedy podstarzałe celebrytki, z przymusu, zamienią szpilki na wygodne trepy, a kapelusze zastąpią wełnianymi czapkami, staną się prędzej „moherowymi babciami” niż im się to wydaje.

 Podsumowując, można pokusić się o pewną konkluzję, która nie mnie pierwszej przychodzi do głowy. Organizatorzy Marszu Niepodległości wpadli na to już wcześniej. Ogłosili apel do uczestników, by potraktować przemarsz ulicami Warszawy, 11 listopada, jako rzecz szczególnej rangi i podkreślić jej wagę stosownym ubiorem. W przypadku panów, zaproponowano krawaty!

 Przyszły czasy, kiedy wizerunek człowieka od jego powierzchowności zależy. Tempo rozchodzenia się informacji przekroczyło wszelkie możliwe dotąd bariery. W dodatku, dla uproszczenia odbioru przekazu, media posługują się głównie obrazem i własnym komentarzem do niego. Obywatelowi odebrano prawo głosu, zastępując je ujęciem fotograficznym. To, jak wyglądam, niesie przekaz o mnie: jaki jestem, co myślę, jakie wartości wyznaję?

 I chociaż nadal wierzę, iż nie szata zdobi człowieka, to jednak warto pamiętać, że może stać się tak, iż nic, ponad tę szatę, zaprezentować nam nie pozwolą…