Buty z Powstania

- Ale buty to mi dali beznadziejne - Głos w słuchawce skarżył się płaczliwie.

- Stopy bolą, pieką jak diabli. Jutro włożę grube skarpety, bo nie wytrzymam, a i ten upał w dodatku.

  Rozczłapane, zdeptane, zużyte pantofle dawno utraciły swój pierwotny, pozornie elegancki wygląd.

 Takimi były podczas ostatniej wojny, kiedy niemieckie normy przewidziały obuwie dla Polaków w formie, która miała zaspokoić popyt nie narażając Rzeszy na zbyteczne wydatki.

 Skóra z polskich świń miała służyć okupantom, nie okupowanym. Wymyślono więc, by zamiast tradycyjnych podeszew, obuwie miało podbicie z drewna.

- Te „skarpety” nie ty pierwsza wymyśliłaś! Pamiętasz zdjęcia ze starego albumu? Sporo elegantek czasu wojny paradowało w wełnianych skarpetkach do pantofelków.

  O tym, że takie buty były za Niemca, dowiedziałam się już dawno. Podczas oglądania starych fotografii mój Ojciec wskazał , na którym zdjęciu stoi obuty w ten „wynalazek”. To był 1942 rok. Miał wtedy trzynaście lat.

 Upał podczas kręcenia scen do filmu Miasto 44 wzmagał poczucie gorąca rozchodzące się z płonących elementów scenografii.

  Zapalą się, czy nie? - myślała leżąca w gruzach dziewczyna, spoglądając na swoje drewniane obuwie.

 Obok jej nóg skwierczały w ogniu porozrzucane deski.

 Na szczęście padł sygnał do ucieczki. Jeszcze nigdy tak szybko nie biegła. Uciekała od ognia, dławiącego w gardle dymu i filmowej śmierci.

 Oszczędzono ją. Pozwolono „przeżyć” wybuch czołgu pułapki. Wokół leżały sponiewierane strzępy ludzkich trzewi. I chociaż plastikowe, to jednak mocno podkreślały makabryczność tego, co stało się na Warszawskiej Starówce.

Rekonstrukcja wydarzeń z 13 września 1944 roku została uwieczniona.