Nas to nie dotyczy!

  Los zrządził, że nie wzięłam udziału w tegorocznych warszawskich obchodach ku czci Ofiar Rzezi Wołyńskiej. Są w życiu sprawy ważne i jeszcze ważniejsze, które tym pierwszym, każą stanąć pokornie za sobą. Taka właśnie sytuacja dopadła mnie 11 lipca.

  Nie mogłam jednak pozostać bierna tego dnia i chciałam uczcić pomordowanych rodaków tam, gdzie zastała mnie rocznica ich śmierci.

 I tu natrafiłam na mur, którego się nie spodziewałam. Ani go obejść, ani przeskoczyć. Szczególna to zawalidroga, bo zbudowana jest z ludzkiej obojętności.

 Jak pojąć zimny, oschły stosunek do wydarzeń, które są przecież dziwnie bliskie, choć odległe, a chociaż dawne, to wciąż świeże i bolesne?

 Co wspólnego z Wołyniem, z ludobójstwem tam dokonanym ma ten, czy ów mieszkaniec naszej rozległej ojczyzny? Jaki stosunek ma dzisiaj do tego, co miało miejsce przed siedmioma dziesiątkami lat?

 Miałam okazję poznać stanowisko rozmaitych ludzi niepowiązanych z Wołyniem w żaden sposób, bo i z racji odległości i braku bezpośredniego kontaktu z przesiedleńcami z kresowych rubieży dawnej Rzeczypospolitej.

 Dziwne to stanowisko. Chłodne i nie niosące nadziei na solidarność narodową. Ich to przecież nie dotyczy! Nie muszą manifestować czegokolwiek w tym względzie, w dodatku w czasie, kiedy trwa ogólnopaństwowa „akcja” poprawności politycznej wobec Ukrainy i jej tożsamości ustrojowej.

 Od „wójta”, „pana” po „plebana”, nikt nie próbował nawet w minimalnym stopniu zidentyfikować siebie z Tamtymi, których mordowano za to tylko, że byli Polakami.

 Jak to możliwe, że do tego doszło? Co znaczą słowa, że „nas to nie dotyczy”? Jaka płytka wiedza! Jakie dziury w pamięci! Czy ludzie ci nie słyszeli, że żaden banderowiec nie sprawdzał dokumentów mordowanych przez siebie Polaków? Ginęli nie tylko Kresowianie. Każdy, kto w tamtym, feralnym czasie, znajdował się na terenie objętym rzezią, a nie był Ukraińcem, ginął wraz z innymi. I nieważne było, że przybył z Warszawy, Gdyni, Poznania, Krakowa. Był Polakiem! I musiał umierać!

 Politycznie poprawne media prześcigają się w retuszowaniu kart historii o zbrodni wołyńskiej. Banderowców przedstawia się dzisiaj jako bojowników, walczących niegdyś o niepodległość swojego państwa. Ich dokonania tłumaczy się i rozgrzesza, przeinaczając fakty i propagując fałszywe mity.

  Niesione przez media propagandowe treści narzucają polskiemu społeczeństwu określony model, wzorzec, według którego należy oceniać wszelkie, szczególnie zaś te najbardziej zasadnicze dla obywateli aspekty życia społecznego. Ofiary Wołynia przedstawia się jako „kolonizatorów”, brutalnych i agresywnych, niewolących rodzimą ludność, ukazując ich gehennę niczym sprawiedliwość dziejową.

 Wiem już dlaczego udało się prosowieckim propagandystom tak długo utrzymać „niemiecką wersję” Katynia. Rodziny oficerów zakopanych w masowych grobach na Białorusi, w Rosji i na Ukrainie były tak samo zaszczute, jak i te wołyńskie. A ówczesne media, poprawne politycznie, kształtowały obywatelskie umysły propagandą, lepiąc z nich podległą sobie, bezwolną ludzką masę. Obojętność i milczenie, a także asekuracyjne „nieidentyfikowanie się” z ofiarami, spowodowały sukces trwający całe dziesięciolecia. Mało kto wiedział, że nie tylko „panicze” z arystokratycznych dworów trafili do dołów śmierci, że w większości byli to urzędnicy, nauczyciele, lekarze. Zwyczajni rezerwiści.

 A Ofiary Obławy Augustowskiej? To samo. Jacyś anonimowi ciemni chłopi z dalekiej Suwalszczyzny nie powinni przecież nikogo obchodzić! Wyciszyć, przemilczeć, zapomnieć. Tak założono. I dlatego się udało. Ale nie całkiem, jak się okazało. Nie przewidziano jednego: końca poprawnych stosunków z Moskwą. Teraz już wiemy, kim byli porwani i zamordowani przez Sowietów ludzie. Stanowili najwartościowszą, najbardziej patriotyczną  część społeczności żyjącej u granic tworzonej wówczas nowej części Sowieckiego Sojuza: Obwodu Kaliningradzkiego i Litewskiej Republiki Radzieckiej. Sowieci prewencyjnie „czyścili” sobie sąsiedztwo za miedzą.

 Jak łatwo jest rozbić więź narodową! Jak niewiele potrzeba, by Polacy patrzyli na siebie z obcością i niechęcią. Wystarczą tylko słowa, które łącza medialnych komunikatorów rozniosą po kraju. Ich siła jest tak wielka jak ogromna była moc wiatru, który zerwał arkusz papieru z moim skromnym apelem o uczczenie Ofiar, w rocznicę Krwawej Niedzieli, na Wołyniu 11 lipca.

Wierzę, chcę wierzyć, że to był wiatr, a nie ręka mojego rodaka.