Największe zwycięstwo Stalina

Nocą z 23 na 24 sierpnia 1939 roku ziściło się marzenie Włodzimierza Lenina. Już nikt i nic nie mogło powstrzymać upragnionej przez czerwonych komisarzy wielkiej kapitalistycznej wojny, w wyniku której największe potęgi zdolne oprzeć się CCCP wyczerpią swoje siły we wzajemnych walkach. A wtedy sowieckie tanki przyniosą wolność robotnikom i chłopom Niemiec, Belgii, Holandii, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Norwegii itp.

O tym, jak wielką wagę przykładał Stalin do zawarcia paktu z Hitlerem nie trzeba dzisiaj nikogo przekonywać. Wspomniany Pakt w imieniu nazistowskiej satrapii podpisał minister spraw zagranicznych Joachim v. Ribbentrop. Za to stronę internazistoswką reprezentował premier Wiaczesław Mołotow (właśc.. Skriabin).

Stanowił ukoronowanie wieloletnich starań uczynienia z Hitlera narzędzia mającego umożliwić opanowanie całej Europy przez Sowietów.

Pamiętamy wszak, że to na sowieckich poligonach Reichswera szlifowała swoje umiejętności pomimo zakazów ujętych w traktacie wersalskim.

Całkiem jawnie Stalin poparł niemieckich nazistów podczas wyborów parlamentarnych 1932 r. w Niemczech (dwukrotnych – lipiec i listopad). Gdyby faktycznie zależałoby mu na niedopuszczeniu do władzy nazistów nic nie stałoby na przeszkodzie, aby druga i trzecia siła parlamentarna (socjaldemokraci i podlegli Moskwie komuniści) utworzyli wspólnie „front antyfaszystowski”, łącznie posiadali bowiem o wiele więcej posłów niż NSDAP.

Dlaczego tak się nie stało?

Nie brakuje nawet i dzisiaj tzw. historyków (a raczej promoskiewskich pijarowców) powtarzających slogany używane przez ówczesną komunistyczną propagandę w Niemczech.

Otóż socjaldemokraci byli przedstawiani jako… kryptofaszyści! Nikt ze zdyscyplinowanych niemieckich komunistów ani przez chwilę nie pomyślał, że walcząc z „kryptofaszystami” pomagają w ten sposób prawdziwym „faszystom”.

Efekt znamy. Adolf Hitler zostanie już niedługo kanclerzem, a potem połączy w sobie najwyższe funkcje jako „wódz” Narodu Niemieckiego.

Kolejne lata to werbalne połajanki, jakich od czasu do czasu udzielał Stalin.

Tak na pokaz. Wiemy bowiem, że co najmniej już w 1937 r. prowadzone były tajne rozmowy pomiędzy dwoma socjalistycznymi państwami. Ze strony sowieckiej prowadził je Dawid Kandełaki, oficjalnie przedstawiciel handlowy CCCP w Berlinie.

10 marca 1939 r. Stalin postawił kropkę nad i. Przemawiając podczas obrad XVIII Zjazdu Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) w Moskwie powiedział:

Związek Radziecki może porozumieć się z każdym państwem, bez względu na jego ustrój.

Poza tym w dość ciepłych słowach wspomniał III Rzeszę, za wroga przedstawiając Anglię i Francję, które to rzekomo parły do wciągnięcia ZSRS do wojny z Niemcami.

Referat ten emitowało moskiewskie radio.

W Berlinie powitano go entuzjastycznie.

Aż wreszcie 3 maja 1939 r. czyny zastąpiły słowa.

Z funkcji ministra spraw zagranicznych CCCP (oficjalnie tytuł brzmiał: ludowy komisarz spraw zagranicznych) został odwołany Enoch Meyer Wallach (znany jako Maksim Litwinow). Na jego miejsce wszedł długoletni premier Wiaczesław Skriabin (Molotow).

Maskirowka towarzyszyła poczynaniom komunistów od samego początku. Podczas rozmów z zachodnimi aliantami strona sowiecka przystała na pomoc Polsce w przypadku zagrożenia ze strony Niemiec, ale pod warunkiem utworzenia tzw. korytarzy, którymi Armia Czerwona miała przesunąć się na zachód w stronę granicy.

Przez lata peerelowska propaganda (zwana nie wiedzieć czemu historią) przedstawiała to jako dowód dobrej woli Stalina i ośli upór „sanacyjnych bankrutów politycznych, odpowiedzialnych za klęskę wrześniową”.

Popuśćmy zatem wodze fantazji.

Załóżmy, że prezydent Mościcki za aprobatą premiera, Sejmu i Senatu wpuszcza do Polski czerwonoarmiejców. Ci zaś raźno maszerują w stronę naszej ówczesnej zachodniej granicy.

Niestety. Czasy, gdy o sile armii decydowała jedynie konnica minęły dawno. Podstawową siłę w tamtych czasach stanowiły czołgi i lotnictwo. A tu klops. Do granicy z Niemcami trzeba przejechać przez Polskę jakieś 600-800 km. A czołg paliwa ma na 160 km, i to po równej drodze. A zatem trzeba w ślad za pułkami pancernymi słać paliwo. Czym? Drogi w ówczesnej Polsce były na podobnym poziomie, co w Rosji, a więc pozostawał transport kolejowy. Niestety, szerokość torów inna. Trzeba by zacząć budować specjalne torowiska.

A jak dowieźć części? Prowiant dla załogi? Gdzie wreszcie przenocować tankistów?

Samoloty stanowiące wyposażenie Armii Czerwonej również wymagały lotnisk na terenie Polski.

Standardowy myśliwiec sowiecki z tego okresu (I-15bis) miał zasięg ok. 500 km. I jeszcze bardziej niż czołg domagał się paliwa odpowiedniej jakości, części, amunicji, lokum dla pilotów i mechaników. Poza lokum resztę trzeba było dowieść z sowieckich baz.

A zatem by wpuścić Armię Czerwoną należałoby podjąć prace obliczone na minimum rok, do półtora.

Zamiast tego Stalin mógł wyraźnie powiedzieć, że w przypadku konfliktu największa armia ówczesnego świata uszczknie co nieco ze swoich zapasów i przekaże Polsce np. 500 czołgów T-26. Dla naszych mechaników nie byłoby problemu z ich naprawami, bowiem konstrukcyjnie oparte były na tym samym brytyjskim lekkim czołgu Vickers Mk. E, co nasze 7 TP. Jedyna różnica to działo kal. 45 mm, mocniejsze niż jakiekolwiek używane na niemieckim czołgu w tym czasie! (a i w 1941 roku także).

T-26 sowieci mieli dostatek. Do 1940 roku wyprodukowali ich… 12 tysięcy sztuk! Tylu czołgów nie miały łącznie wszystkie inne armie świata. A przecież nie był to jedyny typ wozu bojowego będący na wyposażeniu Armii Czerwonej w tym czasie.

Gdyby Stalin rzeczywiście obawiał się Hitlera zrobiłby wszystko, aby pomiędzy III Rzeszą a Związkiem Sowieckim istniał kordon neutralnych państw. A on je pomógł zlikwidować!

Tymczasem propagandziści socjalistyczni przez lata wbijali nam do głów, że 17 września 1939 r. Stalin napadł na Polskę dlatego, że obawiał się Hitlera. W ten sposób zyskiwał 200-300 km terenu.

Milczeniem pomijali, że jednocześnie zyskiwał bezpośrednią granicę z Niemcami, których rzekomo się obawiał!

Można to chyba porównać z zachowaniem mieszkającego w Szwecji Żyda, który z obawy przed islamskimi uchodźcami sam idzie nocą do dzielnicy zamieszkałej przez islamistów w jarmułce z wielkim transparentem w dłoniach Fuck Islam!

I na dodatek wykrzykuje to głośno.

Bo czego miał się obawiać Stalin?

Doskonale wiedział, co dzieje się w Niemczech i jaki jest ich rzeczywisty potencjał wojenny.

Być może jest to tylko teoria spiskowa, ale coraz częściej można przeczytać, iż wieloletni zastępca Hitlera, niejaki Martin Borman, był… sowieckim szpiegiem.

Faktem natomiast jest, że sowiecki atak na Polskę nastąpił w momencie, gdy Wehrmacht i Luftwaffe za chwilę mogły zaprzestać walki. Powodem był brak amunicji i paliwa.

Oraz po tym, gdy lokalny konflikt stał się wojną światową.

Kolejne miesiące to popis agresji w wykonaniu Stalina. Hitler zmuszony do oczekiwania, aż magazyny zapełnią się amunicją i paliwem patrzył, jak sowiecka armia dokonuje rzeczy niemożliwych. „Zimowa wojna”, czyli atak na Finlandię (30 listopada 1939-13 marca 1940) wg ówczesnych teoretyków wojskowości powinna skończyć się dotkliwą klęską czerwonoarmiejców.

Pamiętamy przecież, że Niemców pod Moskwą pokonał generał Mróz.

A w Finlandii mimo dwakroć większego mrozu (do -40 stopni Celsjusza, pod Moskwą – „tylko” – 23!) sowieci przełamali jedną z najlepiej ufortyfikowanych na świecie linii obronnych (linia Mannerheima).

W 1940 roku zajęli państwa bałtyckie (Litwę, Łotwę i Estonię), zajęli część Rumunii tak, że do zagłębia naftowego będącego jedynym dostarczającym paliwo dla niemieckich wojsk mieli 120-150 km.

20 minut lotu samolotu bombowego.

Stalin był wielkim mistrzem maskirowki politycznej.

Najbardziej widoczne jest to na przykładzie Trockiego. Zapewne przez „przeoczenie” zamiast posadzić go na ławie oskarżonych tak jak Kamieniewa, Zinowiewa i szeregu innych b. rewolucjonistów, konkurujących z sowieckimi prokuratorami w oskarżaniu samych siebie, Trockiemu pozwolono na ucieczkę z kraju.

Tam, konsekwentnie, pisał o Stalinie, który zdradził światową rewolucję na rzecz bajeczek o wprowadzeniu socjalizmu wyłącznie w jednym kraju.

Socjalistyczna rewolucja zaczyna się na fundamentach narodowych. Ale nie może się ona dopełnić w tych granicach. (…) Międzynarodowa rewolucja stanowi permanentny proces, wbrew tymczasowym odpływom i przypływom.

(…)

Sprowadzała się ona (teoria socjalizmu w jednym kraju Stalina) do całkowicie ahistorycznej myśli, że dzięki bogactwom naturalnym kraju społeczeństwo socjalistyczne może być zbudowane w granicach geograficznych ZSRR.

Zginął, kiedy przejrzał na oczy i zaczął ostrzegać przed szykującą się sowiecką agresją

Tymczasem Stalin czynił przygotowania do podbicia Europy. Hitler miał rozbić państwa kapitalistyczne. A wtedy wkroczyłaby czerwona armia-wyzwolicielka.

W tym celu za cenę milionów zmarłych z głodu czy też nieludzkich warunków życia utworzył najsilniejszą armię świata. Wystarczy poszperać w ogólnodostępnych materiałach, by uzmysłowić sobie, że we wrześniu 1939 r. do Polski wjechało więcej sowieckich czołgów, niż 22 czerwca 1941 roku Niemcy wraz z sojusznikami rzucili do walki z ZSRS.

Na dodatek były lepsze pod każdym względem od niemieckich.

Moskiewska noc z 23 na 24 sierpnia 1939 r. miała wejść do historii jako początek światowego panowania proletariatu (czyli Stalina i jego kamaryli).

Hitler jakimś cudem pokrzyżował te plany niespełna dwa lata później (22.06 1941 r.).

Zamiast całego świata Stalin musiał zadowolić się ochłapem.

A to oznaczało późniejszą klęskę Imperium.

23.08 2019