Szczęśliwe zakończenie

Stanowcza większość filmów powstających na świecie ma tak zwane szczęśliwe zakończenia. Niedawno oglądałem film "Apollo 13". Dużo ludzi go zapewne widziało. Dla tych, którzy jednak nie: statek kosmiczny wraz z trzema kosmonautami na pokładzie uległ awarii. Kosmonauci zamiast spalić się w atmosferze, szcześliwie wylądowali. Dalsza część historii ich życia zawarta została w kilku minutach. Widocznie nie była zbyt ciekawa. Ot, zwyłe siłowanie się z losem. Jeden, z nich zmarł na raka. Jak dla mnie nie jest to zbyt szczęśliwe zakończenie. Po jednej stronie została postawiona błyskawiczna śmierć w rozgrzanym powietrzu, a po drugiej powolne konanie. To drugie wygrało. Po prostu gość się w czepku urodził.
Hendrix, Morrison i Joplin. Zmarli młodo i w pełni sił. Jak tak można? A przecież mogli dożyć sędziwego wieku, spokojnie chodując żylaki na tyłku. Sędziwy Hendrix. To byłby widok. Zwłaszcza gdyby skleroza nie pozwoliła mu odróżnić gitary od suszarki do włosów.
A ile tutaj, w DK jest szczęśliwych zakończeń. Jednym udało się przeżyć wojnę, innym sybir, a jeszcze innym udało się coś innego. Szkoda tylko, że tego całego szczęścia nie zawsze widać na ich twarzach.
Jak tu mówić o szczęściu gdy w sumie zawsze każda historia kończy się śmiercią. I jeszcze nikomu, jak do tej pory, się nie udało przerwać tej passy. Moim zdaniem mało szczęśliwej.