Krótkie słowo na "k"

Inwestor czegoś tam nie zabezpieczył, całkiem zresztą dowcipnie – nad trybuną vip-ów. Informacja została, jakże by inaczej, utajniona, ale w końcu wydostała się na powierzchnię. Kolejny raz okazuje się, że najlepszą książkę o „wielkim zrywie modernizacyjnym” czasów Tuska napisał wiele, wiele lat temu Edmund Niziurski. Książka nazywała się „Eminencje i bałłabancje” i, jak to pozycje tego autora dla dorosłego czytelnika, była jedną z tych mniej znanych. A szkoda. Czasem można ją trafić na Allegro za grosze, szczerze polecam.

W Warszawie tymczasem pocięto linie autobusowe. Najpierw pojawiły się zdziwione głosy, że dziwne jest równoczesne podwyższanie cen biletów i obniżanie jakości usług. Teraz okazało się, że mamy (mieszkańcy, nie władze) jeszcze jedno zmartwienie. Część likwidowanych połączeń miały zastąpić pociągi, do których – na razie umiarkowanie chyba skutecznie – próbują przekonać mieszkańców transportowi decydenci. Trudno mi zresztą ocenić skalę przejęcia pasażerów przez kolej, ponieważ rzadko z niej w obrębie miasta korzystam. Faktycznie czasem można znaleźć coś ułatwiającego życie. Ale co to się dzieje?

Oto ktoś nie sprawdził, ktoś nie pomyślał, albo nawet uznał po prostu, że to nie jego zmartwienie i okazuje się, że likwidacja linii autobusowych zbiegnie się – co za pech! – z remontami linii kolejowych.

W lecie jeździmy czasem na wieś. Niedaleko, warszawskie autobusy podmiejskie kończą bieg raptem kilka kilometrów od nas. Gdy zacząłem jeździć tam kilka lat temu, PKS kursował praktycznie co godzinę. Z roku a rok było coraz gorzej. W pewnym momencie wycięto połączenia weekendowe poza sezonem letnim a i tak tych połączeń było wszystkiego jedno lub dwa dziennie. Pojawił się lokalny busik, opłacany z innych środków, jednak aby się do niego dostać trzeba najpierw skasować bilet podmiejski, a potem zapłacić kolejny raz w samym busiku. Z podróży półgodzinnej zrobiła się ponad godzinna, a z 4.50 ponad 10. Najpierw naiwnie chciałem napisać „prawie 10”, ale „prawie 10” to było w zeszłym roku. W takiej sytuacji już naprawdę bardziej opłaca się, jeśli oczywiście ktoś ma jeszcze pieniądze, zainwestować w benzynę i pojechać samochodem. I tak wygląda namawianie do korzystania z transportu publicznego w wydaniu władz Warszawy.

Od kilku lat słyszymy (a część również widzi we własnym otoczeniu), jak to coraz szybciej zwijają się rejony oddalone od metropolii, jak to wycieka z nich życie i wycofuje się państwo. Jak widać, coraz bliżej centrum się to wszystko dzieje.

A w centrum albo wali się stadion, albo akurat wydaje się pieniądze na niezbędną do życia instalację w kształcie wielkiego wychodka, ewentualnie tandetną tęczę. W tym wpisie ani razu nie pojawia się często obecne w języku potocznym krótkie słowo na literę „k”, ale ile razy pojawiło się w trakcie jego pisania w moich myślach, to ja tylko wiem. Gdyby za każdą pomyślaną „k” ktoś płacił mi złotówkę, miałbym już dawno na ten cholerny busik.