Czy warto było?

Przeczytałam niedawno, że Korczak popełnił błąd, wychowując swoich podopiecznych w wyidealizowanym świecie wysokich wartości etycznych i przekonaniu o celowości otwarcia i zaufania w stosunku do drugiego człowieka.

Kiedy jego młodzież opuszczała bezpieczne mury zakładu opiekuńczego, wkraczała w świat bezwzględnej walki o przetrwanie, pogłębiającej się wraz z rosnącym kryzysem lat trzydziestych.

Starcie z rzeczywistością powodowało dużą frustrację i załamanie ukształtowanej przez wychowawców sylwetki – kręgosłupa moralnego wychowanków.

Narastający antysemityzm wzmagał poczucie zawodu i zniechęcał do wdrażania idei wyniesionych z bezpiecznych murów Korczakowej placówki.

Zasępiłam się mocno. Zadumałam.

Spojrzałam wstecz i z dużą przykrością spostrzegłam, że to, w jaki sposób przygotowywałam swoje dzieci do życia miało wiele wspólnego z ideologią Korczaka.

Wkładałam swoim pociechom do głów wartości, które wydawały mi się cenne i nadrzędne.
To owocowało: Szacunek dla drugiego człowieka, przejawiający się w codziennych relacjach na każdej płaszczyźnie, gdzie moje dzieci się znajdowały, czy to w szkole, domu, czy przestrzeni publicznej. Obrona słabszego,ubogiego, chorego, starca, zawsze w chwilach zagrożenia i potrzeby. Angażowanie się w społeczne inicjatywy, które częstokroć wymagały poważnego wysiłku i determinacji w działaniu. Odwaga w przeciwstawianiu się rozmaitym promowanym przez media trendom, presjom i kontrowersjom, które niczym grzyby po deszczu rozmnożyły się obficie po nastaniu Eurolandu. Niezłomne trwanie w polskiej tradycji i kulturze oraz promowanie tychże w obliczu nachalnej, wrogiej Polakom i Polsce obcej propagandzie.

Kiedy dorosły, weszły w świat, który nie jest im przyjazny. Każdego dnia stykają się z przejawami innych ideologii, a swój sposób bycia ścierają z mocnym, nieprzyjaznym murem obojętności i interesowności.

Z dużym trudem muszą bronić zakorzenionych wartości, konfrontując je codziennie w pracy, uczelni, szkole.
Chociaż ceni się moje dzieci za uczciwość, rzetelność, przyzwoitość i wysoką kulturę, a także czerpie garściami z ich oddania i lojalności, wykorzystuje się te cechy bezwzględnie wyzyskując ku własnemu pożytkowi, cynicznie zawłaszczając wyniki i efekty ich pracy, zabiegów, dokonań.

Gorzkie to są refleksje i przykro mi je analizować.

Janusz Korczak był wspaniałym pedagogiem i wielkim człowiekiem. Gdzież mi do niego.

A przecież i on się mylił nie doceniając zagrożeń, które niesie świat. Cóż dopiero ja…