Spory konstytucyjne i ich podglebie

Wymachiwanie Konstytucją z 1997 r. jest zabiegiem piarowskim, obliczonym na powszechną nieznajomość stanu rzeczy – celem tego tekstu jest ujawnienie fałszu tych zabiegów.

Zacząć trzeba od przypomnienia podstawowych faktów: Polska w swojej historii najnowszej posiadała wiele konstytucji:

- w II. RP 3: z 1919, 1921 (znowelizowana w1926) i 1935

- w PRL 2: 1947 i 1952 (była nowelizowana 24 razy!)

- w III. RP 2: 1992 i 1997.

Żadnej z nich nie uchwalił „naród” (w rozumieniu powszechnej zgody).

Ale już z tego zestawienia wynika, iż „konstytucja” nie jest czymś raz na zawsze danym („od Boga” – jak utrzymują aktualnie neo czy eurokomuniści), a zbiorem ogólnych zasad prawnych odpowiadających potrzebom czasu (rzadziej!) lub potrzebom rządzących elit.

Przypomnieć trzeba z kolei, iż obowiązującą obecnie konstytucję przygotował rząd SLD (odrzuciwszy społeczny projekt NSZZ Solidarność), a podpisał A. Kwaśniewski, podopieczny renegata Jaruzelskiego; podpisał mimo, że „naród” odrzucił ją w referendum, gdyż nie uzyskałaby (wcześniej i zaraz po głosowaniu) ustawo wymaganego progu 50% - więc ten próg specjalnie dla tego aktu wyborczego obniżono.

Przypomnieć też trzeba, że konstytucję zredagowały środowiska prawnicze wywodzące się w całości ze szkoły „demokracji ludowej” będącej na służbie aparatu komunistycznego, co uwidoczniło się w nadzwyczajnym zadbaniu o swoje interesy kastowe w stylu „władzy raz zdobytej nigdy nie oddamy” (wbrew fałszywym – za to odpowiednio nagłośnionym zaklęciom, iż „środowisko samo się oczyści”).

W efekcie tych poczynań Naród otrzymał kaganiec prawny, który praktycznie nie dopuszcza zmiany konstytucji na odpowiadającą demokratycznej większości Ustawę Zasadniczą.

Dzisiejsze spory konstytucyjne to spózniona o ćwierćwiecze walka „tradycji sił postępu” (obecnie w wersji „liberalnej”) z tradycją historyczną, wywodzącą się z Konstytucji 3. Maja.

„Postępowcy” bronią w tej walce swoich elitarnych pozycji społecznych, za nic mając ogólne dobro państwa i narodu, tak jak za nic ma to dobro „stara Europa” korzystająca od ćwierćwiecza bez żenady z korzyści gospodarczych i politycznych, jakie jej dotąd zapewniali.

Walka „o sądy” – ten ostatni bastion zapewniający status quo – nie ma nic wspólnego z „obroną demokracji” (w znaczeniu dbałości o dobro wspólne i podmiotowość osobistą), a jest jedynie obroną własnych interesów tej egoistycznej grupy interesów.

Zanosi się na zburzenie tego bastionu, lecz – by użyć historycznego porównania – Grunwald okazał się sukcesem połowicznym, gdyż do zdobycia Malborka nie doszło; zatem by efektowne zwycięstwo nad kastą sędziowską nie przysłoniło istoty odnowy polskich uwarunkowań społecznych (i międzynarodowych) należy dokonać husarskiej szarży na konstytucję i nie oglądając się na chytre zapisy mające nie dopuścić do jej zmiany – zmiany tej dokonać, bacząc jednocześnie, by nie powstała na nadzwyczaj rozwlekły wzór tej dziś obowiązującej*. Przeprowadzić tę zmianę mogłoby Zgromadzenie Narodowe (parlament), przygotowując projekt, poddany następnie pod akceptację społeczną (referendum).

Bez zmiany konstytucji nie uda się trwale zakończyć postkomunistycznego zniewolenia społeczeństwa polskiego.

* projekt w wersji wystarczająco oszczędnej („Projekt Konstytucji do nauczenia się na pamięć przez każde dziecko szkolne”) mógłby np. wyglądać następująco:

[preambuła]

My, tysiącletni naród polski, opierający się od zarania na odwiecznych wartościach chrześcijańskich, stanowimy uroczyście co następuje:

[litera]

1. Rzeczpospolita jest domem wolnych obywateli, którym zapewnia rozwój, pomyślność, bezpieczeństwo i sprawiedliwe traktowanie.

2. Władze Rzeczpospolitej pochodzą z wyboru powszechnego.

3. Wszelkie przepisy sprawowania władzy ustala Parlament.

4. Prezydent RP sprawuje funkcje reprezentacyjne: np. powołuje i odwołuje Rząd Rzeczpospolitej, wnosząc o opinię Trybunału Stanu, która jest obowiązująca; wykonuje też inne obowiązki określone w ustawach. Jedyną jego prerogatywą wykonawczą jest Referendum Prezydenckie.

5. Rząd sprawuje władzę samodzielnie.

6. Sądy powołane są do wydawania sprawiedliwych wyroków w granicach prawa, niezależnie od jego litery; każdy wyrok musi uzyskać kontrasygnatę wybieralnych przedstawicieli społeczeństwa.

7. Nikomu nie można ograniczyć jego wolności, o ile sam jej nie ograniczył innym.

8. Projekt 1/5 wyborców (ustawa) podlega rozpatrzeniu przez Trybunał Konstytucyjny i musi stać się obowiązującym prawem po zatwierdzeniu w referendum.

9. Działanie przeciw Rzeczpospolitej zagrożone jest utratą obywatelstwa.

9. Własność jest nienaruszalna, o ile nie pochodzi z przestępstwa.

10. Poprawki do niniejszej konstytucji może zgłosić jedynie 2/5 wyborców; wchodzą w życie w po uzyskaniu poparcia w referendum powszechnym.