Czym chata bogata

  Polacy słyną z gościnności. Znane i stare jak sama Polska przysłowie powiada: Gość w dom, Bóg w dom! Gość, w naszej kulturze i tradycji, był i jest postacią wyjątkową. To dla gościa podsuwano najlepsze krzesło, a stół zastawiano bogaciej, niż zwykło się na co dzień  jadać.

  Inne, znane porzekadło uczy: Zastaw się, a postaw się. Nie było bowiem nic haniebniejszego od nieodwzajemnionej gościnności. Delikwenta z miejsca obwoływano sknerą i chytrusem a ponadto, domostwo jego, szerokim łukiem omijano w przyszłości. Samego gospodarza traktowano potem powściągliwie i bez serdeczności.  Zastawiano się więc i zapożyczano, borgowano bez zahamowań, bo gospodarski honor to rzecz święta.

 Mijały wieki i zmieniała się Polska, a koleje losu sprawiały, że wiele z tradycyjnych zachowań odeszło wraz z tymi, którzy je kultywowali.

 Z całej gamy tradycji dotyczących gościny, przetrwała jedynie serdeczność i uszanowanie gościa. Zasada, która obowiązuje nadal, zawiera się w słowach: Czym chata bogata.

 Nikt już nie obraża się za niewystawny poczęstunek, a bywa, nawet często, że w  skromne progi gospodarza nie wchodzi się z pustymi rękami. Nie oczekując żadnych gratyfikacji na przyszłość. Liczy się przede wszystkim serdeczność i wzajemna życzliwość.

  Czy obcy nam człowiek, mówiący niezrozumiałym dla nas językiem, wyznający inną, nieprzychylną nam religię i prezentujący skrajnie odmienną niż nasza kulturę, a w dodatku przymuszony do zajęcia miejsca w naszym domu, może być naszym gościem? Czy uchodźca polityczny, albo imigrant gospodarczy, który przypadkiem, wbrew własnej woli, został osadzony pod naszym dachem, może pretendować do zaszczytnej rangi gościa?

 Moim zdaniem taki człowiek nie jest gościem i nie przysługują mu zwyczajowe, należne gościom zaszczyty.

 Uchodźca to ktoś, kto potrzebuje schronienia, bo jego życie jest zagrożone. Człowiek taki zwykle zadowala się każdą pomocą, nawet skromną, ponieważ liczy się z tym, że nie może oczekiwać niczego więcej, ponad to, czym jest w stanie dzielić się z nim jego opiekun.

  Absurdem są sytuacje, kiedy uchodźcy oczekują, a nawet żądają od gospodarzy warunków, nie tylko jednakich z tymi, jakie posiadają włodarze kraju, do którego przybyli, ale znacznie lepszych, zgodnych z ich  wyidealizowanym wzorcem życia.

 Bliska mi osoba zwiedziła niedawno Tajlandię. Kraj to piękny i bogaty. Ludzie mili, uprzejmi i uczynni. Dobrotliwy Budda ociekający złotem, łaskawie uśmiecha się do wszystkich. Kraina szczęśliwości i dostatku.

 Nowoczesne miasta olśniewają bogactwem infrastruktury i dobrobytem mieszkańców. Cóż się dziwić? Wszak to państwo jest jednym z kilku sławnych Tygrysów gospodarczych.

 Jak wszędzie jednak, tak i tam zróżnicowanie w poziomie życia mieszkańców jest duże. Jedni opływają w dostatki, inni klepią swoją biedę, na kowadle życia, człowieczą dolą zwanym.

]]>http://miejscasmakizapachy.blogspot.com/2015/02/plemiona-gorskie-w-tajlandii-6.html]]>

 Nie bez przyczyny wspominam Tajlandię w swoich rozważaniach o gościnności względem przybyszów, w szczególnym zaś względzie chciałabym wykazać, jak inne niż europejska kultury, radzą sobie z uchodźcami. Jak ich traktują i co oferują w „pakiecie socjalnym”?

]]>http://www.malypodroznik.pl/dzieci/birma/uchodzcy.htpp]]>

 Birma jest krajem, z którego przybywa do Tajlandii bardzo wielu uchodźców. Ludzie ci kierowani są do wiosek, w których żyją w oczekiwaniu na zmiany w ich ojczystym kraju. Poziom ich życia w niczym nie przypomina tego, co jest udziałem zamożnych Tajów, porównywalny jest za to do losu najuboższych obywateli Tajlandii.

 Na zdjęciu chata z wioski zamieszkałej przez uchodźców:

 Zdjęcie wiejskiej szkoły, do której uczęszczają dzieci uchodźców z Birmy:

 Dla porównania inna wiejska szkoła, dla dzieci tajskich:

Młoda kobieta przy „krośnie” tka kolejny szal. Pełno ich wisi wokół tej jednoosobowej „tkalni”. Liczy się każdy grosz, bo jak tłumaczy kobieta, musi zapłacić za wizę.

 Tyle o Tajlandii i miejscowych uchodźcach.

Skupię się teraz na tym, co dzieje się w Europie, kiedy kolejne fale imigrantów, uchodźcami” zwane, zalewają tereny pod swoje osadnictwo. Komentarz Contessy o tym, co widziały jej oczy, kiedy, przed laty, pierwsi imigranci tureccy przecierali szlak dla kolejnych zastępów swoich rodaków, poraża każdym zdaniem:http://niepoprawni.pl/comment/1492950#comment-1492950

 Zastanówmy się zatem, czy przyjmując imigrantów, a nawet uchodźców, powinniśmy traktować ich jak gości, czy też jako tymczasowych przybyszów, których celem jest nie tylko ocalenie życia i przeczekanie wojennej zawieruchy w rodzinnym kraju?

 Nasz rząd chce, by zaprosić tych ludzi i ich ugościć, zapewniając warunki najlepsze z możliwych, takie, o jakich marzyć tylko może wiele tysięcy ubogich polskich rodzin. Gościna ta zaś, zapowiada się na długie lata.

 I tu, ku przestrodze, kolejna polska mądrość ludowa: Gość jak ryba, po trzech dniach cuchnie…