W purpurowym świetle flary

Tego roku, jak nigdy, wybraliśmy się na Marsz Niepodległości całą rodziną. Wszyscy chcieli na własne oczy zobaczyć dziesiątki tysięcy rodaków zjednoczonych w biało-czerwonym pochodzie.
Mieli nadzieję uczestniczyć w czymś, czego ja doświadczyłam rok temu, a przekazując swoje doznania, zachęciłam tych, którzy nigdy nie czuli potrzeby maszerować ku chwale Niepodległości.

Wagony metra, zapchane do niemożliwości, zwoziły do Centrum tłumy uczestników. Na peronie ludzie wzajemnie oglądali siebie z satysfakcją. Dużo nas!
Zewsząd nadciągały grupy kolejnych patriotów obojga płci i w bardzo zróżnicowanym wieku, i chociaż nikt z nich nie przypuszczał nawet, że zaszeregowany zostanie jako „narodowiec” albo "kibol", stało się tak, czy komuś się to podoba, czy nie.
Media, zwłaszcza te niechętne wszelkim przejawom polskiego patriotyzmu, określiły uczestników jednoznacznie i nie ma od tego odstępstwa.

Nie powiem, że moja rodzina nie uległa „psychologii tłumu” i nie dała się „oczarować” hukowi petard i czerwonemu światłu flar. Tętno przyspieszyło a i emocje w duszy zagrały na bojową nutę.
To oczywiście żart, bo tak naprawdę, nikt z nas, ani z ludzi idących wraz z nami, nie miał najmniejszej ochoty na jakieś awantury uliczne czy to z policją, czy innymi „wrogimi siłami”.
Rodzice z małymi dziećmi powoli odłączali się od pochodu, a w ślad za nimi, rezygnowali najstarsi z uczestników.
Z komórki dowiadywaliśmy się o burdach gdzieś na trasie pochodu, a już niemalże z pierwszej ręki, od naocznego świadka, poznaliśmy okoliczności podpalenia sławnej tęczy na Placu Zbawiciela.
Przestraszony kuzyn nalegał, by wycofać się z Marszu, póki jeszcze czas, bo może być niebezpiecznie.

Cóż było robić? Metro Politechnika pod ręką. Odwrót zabezpieczony i wygodny.

Zrejterowałam zatem, tłumacząc się sama przed sobą odpowiedzialnością za rodzinę.

Wyrzuty sumienia zniknęły, kiedy spostrzegłam dziesiątki młodych ludzi, którzy ze zwiniętymi chorągwiami schodzili ku peronom metra.
Oni też nie chcieli identyfikować się z bojówkami, które wbrew intencjom organizatorów doprowadziły do złamania zasad.
I na nic tłumaczenia, że nie o „słodkie czekoladki i różowe baloniki” tu chodziło, bo poprzedniego roku, pomimo prowokacji policyjnej, Marsz Niepodległości był czymś wspaniałym i dostojnym. Był Wydarzeniem!

Po dzisiejszym Marszu, poza hukiem petard i wszechobecnym dymem, nic innego nie zapadło mi w pamięci.

Szkoda.