Otchłań SZEolu

Czy popierasz pomysł utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy?

Tak 39%

Nie 61%

Stany Zjednoczone Europy

W skrócie: „SZE”. Nie wiem dlaczego, ale pierwsze moje skojarzenie pobiegło w kierunku biblijnego Szeolu. Czyżby intuicja?

„…Stary Testament opisuje Szeol jako stan nieświadomości i zapomnienia. Przebywające w nim dusze są całkowicie pozbawione uczuć i pogrążone jakby we śnie…”

Czy można wyobrazić sobie Europę jako jedno państwo, rządzone przez grupę przedstawicieli poszczególnych narodów? Z miejsca nasuwa się porównanie z USA, które stały się potęgą światową dzięki połączeniu poszczególnych Stanów Ameryki Północnej.

Wielu Polaków zapewne z entuzjazmem przyklaśnie takiej wizji Europy, będąc w przekonaniu, że Polska zyska na tym pod każdym względem.

Pamiętam popularny dowcip z lat siedemdziesiątych, że może by tak wypowiedzieć wojnę Stanom Zjednoczonym i od razu się poddać, bez walki. Taka okupacja, kojarzyła się wtedy nie tylko z gruntowną poprawą bytu, ale gwarantowała wyrwanie się spod wpływów znienawidzonego ZSSR.

Rzecz w tym, że SZE, to nie byłoby USA.

Stany Zjednoczone Ameryki tworzy co prawda zlepek różnych narodów, ale wszystkich Amerykanów, z pominięciem Indian, łączy wspólna droga emigracji.Każdy z nich,w którymś pokoleniu wskaże przodka i nazwie kraj, z którego przybył.
Taki stan rzeczy sprawia, że wszyscy obywatele mają równe prawo do państwa utworzonego z inicjatywy ich przodków.

Wszyscy znamy historię powstania USA i wiemy, że i tam nie było jednomyślności , a droga do obecnego wizerunku tego państwa, usłana była krwawymi ofiarami wewnętrznych konfliktów.

SZE, utworzono by na zupełnie innych podstawach. Połączone kraje, zamienione w stany – regiony, pozostałyby na swoich miejscach, ale stanowiłyby dobro wspólne całego nowego państwa.

Rząd, usytuowany w Brukseli, decydowałby o wszelkich inwestycjach na terenie rozległego „imperium”, dzieliłby wypracowany przez obywateli majątek i rozdysponowywał według własnych założeń i planów.

W jego gestii leżałyby wszelkie decyzje związane ze strukturami społecznymi i przynależnym do nich rynkiem pracy.

Popularna dla emigracji azjatyckiej i afrykańskiej Europa Zachodnia , poprzez przeniesienie części inwestycji na rejony wschodnie, byłaby mniej pożądanym miejscem osiedlenia.

„Dziewicze” tereny Europy Środkowo-wschodniej stałyby się celem polityki integracji międzykulturowej, a leżące odłogiem , niezagospodarowane przestrzenie, szybko poddano by intensywnym przeobrażeniom.

Co to oznacza dla Polaków, łatwo sobie wyobrazić. Niejednokrotnie mieliśmy już sposobność przyglądać się bezradnie rabunkowej gospodarce tych, czy innych „imperatorów”.

Piękne, bogate polskie puszcze ogałacano z drzewostanu, traktując zasoby jako okazyjne, tymczasowe źródło szybkiego i łatwego dochodu.

Można podejrzewać, że wstępne projekty prywatyzacji lasów, wpisują się w plany zagospodarowania tych właśnie, państwowych skarbów narodowych.

Przewijająca się tu i ówdzie problematyka związana z łupkami gazowymi, zdaje się dotyczyć leśnego zagadnienia.

Narastające wyludnienie w Polsce, stałoby się pretekstem do kierowania na nasz teren wszelkiej siły roboczej spoza SZE, która zadowalając się minimalną pensją, gotowa byłaby na przyjęcie każdej niepopularnej nawet pracy, podnosząc dochody operatywnych przedsiębiorców.

Zmieniłoby się wszystko. Między bajki można włożyć zapewnienia o częściowym samostanowieniu, bo odpowiednio dobrani przedstawiciele narodu, szybko podporządkowaliby się wszelkim wytycznym kierowanym z Brukseli, czego już doświadczamy będąc, jedynie, w Unii Europejskiej.

Zagadkowo rysuje się sprawa urzędowego języka, który z pewnością, wprowadzono by na terenie całego molocha. Czy byłby to angielski, skoro Wielka Brytania wysyła sygnały o własnej drodze? Może niemiecki? A może francuski?
Z pewnością nie polski.

Co jeszcze? Strach pomyśleć.

Ale, dlaczego się boję? Pytają zwolennicy SZE. Polska tylko zyska, bo w końcu, jak mówią, ktoś mądry pokieruje losami naszego narodu. Obecne rządy nie potrafiły przecież nic wartościowego wymyślić.

No właśnie! Skoro, jak wiadomo, od dziesięciu lat trwamy w Unii Europejskiej i nic dobrego się nie stało, to może zła jest dla Polski ta droga? Może nie warto liczyć na Brukselę, skoro jej silny wpływ na losy naszego kraju, nie przyniósł oczekiwanych korzyści?

Po co pchać się w kolejne związki, jeszcze silniejsze i trwalsze, skoro z góry wiadomo, że szanse na korzyści dla narodu marne, a ryzyko utraty niepodległości ogromne i raczej nieodwracalne?

Sondaż pokazuje, że 39 procent Polaków popiera ideę powstania SZE. To dużo. Niepokojąco dużo. Wystarczy, żeby zacząć pierwsze przymiarki.

Co z przeciwnikami? Jednych się przekupi, drugich zastraszy, a dla pozostałych, napisze się konstytucję, w której czarno na białym wydrukowane będzie, że jako zdrajcy Stanów Zjednoczonych Europy, będą poddani stosownym paragrafom.

I tylko żal w sercu wzbiera i gorycz okrutna, bo jakże bezsensowna była śmierć tych, którzy za wolną, suwerenną, niepodległą, ginęli…

"Bo po śmierci nie pamięta się o Tobie, a w krainie umarłych [hebr. szeol],
któż Cię wysławiać będzie (Ps 6,6)[1])"