Głosy ofiar, "Głosy" poety

Gąsecka robiła fotosy podczas powstawania „Czarnego czwartku” i „Czarny czwartek” jest kluczem” do zrozumienia wierszy Polkowskiego. Choć każdy z nich mógłby żyć własnym życiem, razem układają się w całość, która mogłaby stać się poruszającym widowiskiem. Wiersze składają się na nieodbytą, przynajmniej na tym świecie, rozmowę zastrzelonego w grudniu 1970 roku, jego matki, żony, ojca i synów. Poetycki, mocny i poruszający przypis do filmu Antoniego Krauze. Przy tym zapowiedź, że autor ma ochotę wypowiedzieć się prozą – to widać w niektórych wierszach, zwłaszcza tych otwierających tomik.

Nie czuję się na siłach, by analizować poszczególne wiersze. Każdemu w pamięć zapadną pewnie inne frazy. Może ta?

Duchy przychodzą nocą by skamleć i szydzić/w ciszy lśniącej wokół fałszywym, lepkim cieniem./Mojego ojca wciąż wiozą wagonem towarowym/ku szarym tabunom stepów./Ja tym samym pociągiem zaryglowanym od zewnątrz/wracam z domu do Polski

Jan Polkowski, Głosy, wydawnictwo M, 2013