O przemocy estetycznej, apelach i listach

Zacznę od tego drugiego. Czasami śmieję się, że jestem zawodowym podpisywaczem listów otwartych. Tym razem jednak się nie podpisałem, choć też nie poczułem żadnego dyskomfortu, gdy zostałem przez „Nowe Peryferie” zaproszony do sygnowania. List z jednej strony mocno krytykuje Ruch Narodowy, oczywiście z lewicowych pozycji, z drugiej jednak strony jest bardzo mocnym głosem w innej sprawie. Oddajmy głos sygnatariuszom:

(…)nie zgadzamy się, by zajścia z 11 listopada wykorzystywać jako podstawę do ograniczania w Polsce praw obywatelskich. Obecna władza niejednokrotnie pokazała, że jest gotowa do takich działań – przypomnijmy chociażby prezydenckie projekty zmian w ustawach o zgromadzeniach i o referendum lokalnym. Nie popieramy delegalizacji Marszu Niepodległości ani organizacji, które za nim stoją, nie popieramy zwiększenia uprawnień policji, zaostrzenia kodeksu karnego i innych ustaw. Mamy świadomość, jak łatwo tego typu rozwiązania mogą zostać wykorzystane przeciwko wszelkim środowiskom niewygodnym dla władzy. Zwalczanie skrajnej prawicy metodami administracyjnymi nie tylko nie rozwiąże stojących za wzrostem jej popularności problemów społecznych (bezrobocia, rosnącego rozwarstwienia społecznego, marginalizacji wielu obszarów kraju), ale i może przyczynić się do radykalizacji postaw oraz metod stosowanych przez jej wyznawców. Wyrażamy także zaniepokojenie sytuacją, w której bierność służb wobec bandytyzmu ustępuje poszukiwaniu kozłów ofiarnych i drakońskim karom dla osób niebiorących udział w aktach przemocy. Do wszystkich tych, którzy sprzeciwiają się działaniom i poglądom radykalnej prawicy, zwracamy się z apelem o szczególną ostrożność w formułowaniu postulatów, które w zamierzeniu mają służyć powstrzymaniu rozwoju faszyzmu, a które w praktyce mogą przyczynić się do rzeczywistej faszyzacji kraju.

Cieszy mnie, że ktoś z drugiej strony barykady, niektórzy nawet w sensie dosłownym w tym przypadku, potrafi dojść do takich wniosków. Tym bardziej, że nie wszystkim się to udaje, o czym pisałem nie tak dawno, w kontekście przygody posła Wiplera i kłopotach innych polityków spoza dzisiejszego głównego nurtu.

Tymczasem wróćmy do spalonej tęczy i całej późniejszej histerii. Po tęczy nie płaczę, ponieważ uważałem ją za twór szpetny, inwazyjny i estetycznie dewastujący otoczenie. Choćby spalili ją homoseksualni maoiści, fani Edyty Bartosiewicz, czy jakakolwiek inna kompletnie obca mi grupa, za to jedno byłbym im wdzięczny. I nie ma to nic wspólnego ze znaczeniem, jakie tęczy nadali najpierw jej przeciwnicy, a potem – jawnie, ponieważ wcześniej do tej symboliki się nie przyznawano – najradykalniejsi zwolennicy. Pomalowanie tęczy w barwy narodowe, węgierskie, czy nawet umieszczenie na niej napisu „Budyń78 autorytetem moralnym całego narodu” niczego tu nie zmieni – tęcza będzie nadal obrzydliwa, sztuczna jak nieudany collage. Choćby w wersji biało-czerwonej lub polsko-węgierskiej, będzie ohydną tandetą, tyle, że utrzymaną nie w duchu dzisiejszego lewicowego narzucania narracji, a raczej wczorajszego socrealistycznego patriotyzmu. Dziękuję, jestem przeciw. Zresztą cokolwiek to będzie i tak po miesiącu będzie brudne, a po dwóch miesiącach się spali. Czy naprawdę patriotyzm ma polegać na narażaniu polskich barw narodowych na takie atrakcje? Dla mnie ociera się to wręcz o profanację, mimo najszczerszych i najlepszych zapewne intencji pomysłodawców. Dlatego proszę o tę nową, odwróconą ideowo tęczę, nie apelować w moim imieniu.