Gorzka pigułka

Każdy powinien to przeczytać. Wołyń we krwi jest książką zawierającą w sobie cały przekrój stosunków polsko-ukraińskich na przestrzeni wieków i chociaż ujęto je w sposób skrótowy, to jednak objaśnia i przybliża wszystkie najistotniejsze dla zrozumienia sprawy zagadnienia.

Książkę czyta się ciężko i chociaż pisana jest językiem prostym i przystępnym, to treści w niej zawarte przytłaczają. Co takiego w nich jest, że dziwne brzemię kładzie się człowiekowi na sercu?

Czytamy o odwiecznej walce Ukraińców o wolność i niepodległość. Z rosnącą niechęcią do tego narodu, przyjmujemy kolejne przykłady brutalnej, szalonej w swym zacietrzewieniu i nienawiści, zwierzęcej wręcz formie egzekwowania ich praw do ukraińskiej ziemi.

Ze zdumieniem dowiadujemy się, że to nasze zrywy niepodległościowe skłoniły Ukraińców do zawiązania na ich wzór własnych konspiracyjnych organizacji i opierając się na polskich doświadczeniach tworzyły zręby nacjonalistycznych struktur.

O ile jednak polskie organizacje patriotyczne niosły w sobie idee wyzwolenia z ucisku skierowane ku dobru wszystkich obywateli Rzeczpospolitej, uwzględniając także interes mniejszości narodowych, o tyle ukraińska wizja niepodległości wykluczała wszelką formę integracji w ramach własnego państwa.

Od zarania, od momentu kiedy zarysowała się ukraińska świadomość narodowa, postępowała bezwzględna wobec „obcych” polityka wyniszczenia i eksterminacji.

Metody uśmiercania zawsze były takie same i w błędzie jest ten, kto okrucieństwo i sadyzm Ukraińców kojarzy wyłącznie z latami ostatniej wojny, przypisując je jedynie formacjom OUN UPA.

Barbarzyńskie metody zadawania śmierci cechowały Ukraińców niezależnie od tego, jaki światopogląd wyznawali i przeciw komu wyciągali swoje „hajdamackie noże”.
Kiedy jeszcze doda się do tego obłudę i bezkompromisowość w działaniu, jawi się jednoznaczny obraz narodu, który nie był, nie jest i raczej nie będzie wiarygodny.

Dla tych, którzy wierzą w dobrą wolę Ukraińców, pod rozwagę kieruję fragment uchwały Głównego Prowidu OUN z czerwca 1990 roku:

„Będziemy dążyli wszelkimi środkami i sposobami do odbudowania ukraińskiego charakteru Zakurzonii (Chełmszczyzna i Podlasie), Ukraina nigdy z tych ziem nie zrezygnuje i w odpowiednim czasie o nie się upomni. Jeżeli Polacy będą się upierać, to Ukraina względem nich bez najmniejszego wahania użyje siły zbrojnej”.

W 1998 roku, we Lwowie, Bogdan Zubenko – apologeta UPA, w swojej broszurze o losie Polaków z Wołynia napisał:
”Psom – psia śmierć!”

Polecam książkę Joanny Wieliczki- Szarkowej „Wołyń we krwi”. Prawda w niej zawarta jest gorzka niczym pigułka, ale ma moc leczniczą.

Mnie ze złudzeń wyleczyła.