Bajka nie bajka

Artyście – skandaliście dedykowana

   Kiedy przed wojną,żydowscy kupcy posiedli prawo do wycięcia całych połaci Puszczy Knyszyńskiej, okoliczna ludność cieszyła się z możliwości zarobienia gotowego grosza.

  Kryzys w Polsce trwał w najlepsze, a panujące powszechnie bezrobocie kazało dzielić na czworo nie tylko zapałki. Bieda w leśnych wioskach dopadała każdego mieszkańca. Kto potrafił sprawnie posługiwać się toporem i piłą miał więc zapewniony dochód, bo drwali zatrudniano chętnie i płacono godziwie.

 Gdy już cały obszar został przetrzebiony, pośród rozległych wyrębów, jak osamotnione maszty, pojedynczo wznosiły się ku niebu prastare sosny i dęby, które niegdyś przyozdobiono znakiem krzyża lub zawieszono na ich pniach święte kapliczki.

 Żaden spośród drwali nie ważył się tknąć drzew, które wyróżnione tymi szczególnymi znakami zdawały się być otoczone aurą tajemniczej świętości, magii, symboliki. Kto wie, co kryły pośród swoich korzeni. Świadkami jakich historii były ich konary? Czyja ręka rzeźbiła chrześcijańskie znaki na zagubionych w kniei monumentalnych olbrzymach? Co chciała upamiętnić? Co oznaczyć? Przed czym ostrzec? Za co podziękować?

 Na nic zdały się prośby i groźby żydowskich kupców. Drwale odeszli, a drzewa pozostały.

 Nie na długo jednak, bo znaleźli się dwaj ochotnicy, którzy skuszeni potrójną opłatą stanęli w szranki z wiekowym zabobonem. Podnieśli zbrojne w topory ramiona na „święte drzewa”.

 Niby nic się nie stało. Niby żadnego nie ugodził grom z jasnego nieba, ani szlag na miejscu nie trafił. Kiedy jednak, za niedługo, jednemu z nich pomarły dzieciaki, a drugiemu w lesie walące się drzewo połamało gnaty, nikt w okolicy nie miał wątpliwości, co było rzeczywistą przyczyną tych nieszczęść.

 Świętokradczy proceder nigdy nie popłaca.