O drobnych dziennikarskich złośliwościach

Zacząłem czytać książkę Cezarego Gmyza, a właściwie Gmyza i Piotra Goćka. Jeszcze zdążę ją pochwalić, bo zanosi się na bardzo ciekawą lekturę, niemniej… Z rozdziału o aferze trotylowej i jej konsekwencjach dla bohatera i jego kolegów z redakcji dowiemy się, że część z nich założyła tygodnik „Do Rzeczy”. I to tyle, o tym, że inna część wylądowała gdzie indziej, już się nie dowiemy, przynajmniej nie z tego fragmentu.

Koledzy nie pozostają dłużni. Czy w „Sieciach” pojawia się wzmianka o Gmyzie? Pojawia, niemniej jednak nie kontekście książki. Mazurek i Zalewski cieszą się, że ich niedawny kolega poprowadzi program kulinarny w TV Republika, puentując, że przynajmniej, gdy teraz coś pochrzani, to nic się nie stanie. Skoro jednak według Mazurka i Zalewskiego Gmyz coś pochrzanił (kiedy? Pisząc o trotylu?), to właściwie czemu wszyscy nie pracują nadal dla Hajdarowicza? A, zapomniałem, niektórzy zdaje się pracują nadal. To przepraszam.

Oba tygodniki idą łeb w łeb, jeśli chodzi o nakład, zapewne wciąż duża część czytelników jest wspólna. Zbadanie tego byłoby bardzo ciekawe, również – prześledzenie, czy zjawisko to ma swoją dynamikę, czy utrzymuje się na zbliżonym poziomie. Osobiście mając stałą możliwość przejrzenia obu tytułów, pozostałem przy kupnie jednego. Coś czuję, że ostatecznie wygrać może ten, który pierwszy zacznie dodawać na przykład filmy, lub wymyśli coś innego, co pozwoli zdobyć znaczącą przewagę nad konkurencją. Jednak tego typu poszturchiwania niekoniecznie są dobrą drogą do tego celu.

Najzabawniejsze zaś, że historia polskich mediów uczy nas, że wszyscy i tak pewnie jeszcze nie raz znajdą się w innych tytułach, w innych konfiguracjach i w innych okolicznościach. Oby nie nienawidzili się wtedy tak, jak dziś nienawidzi ich Tomasz Wołek czy – mniej widowiskowo – inni ich koledzy, z którymi kiedyś razem spotykali się na uczelniach, w NZS, Życiu z kropką czy Wprost.