Życiorys. Dedykowane Władysławowi Bartoszewskiemu

Wincenty Krasiński urodził się w 1782 roku. Przyszło mu więc żyć w wyjątkowo ciekawych (a raczej przerażających) czasach. Należał do pokolenia Polaków, którzy od najmłodszych lat musieli przelewać krew za ojczyznę.
Oczywiście, wielu wcale nie chciało ryzykować. Jednakże młody Krasiński zaangażował się w działalność polityczną organizując tajne spotkania polskich patriotów. A po nadejściu wojsk Cesarza za własne pieniądze zorganizował oddział jazdy. Wkrótce szwoleżerowie Krasińskiego mieli zdobyć nieśmiertelną sławę.

Starosta opinogórski (bo taki tytuł mu przysługiwał) bił się dzielnie przez lata wojen napoleońskich. Gdy Bonaparte poniósł klęskę, przywiódł do kraju resztkę polskiej armii. Następnie zaczął budować karierę w Królestwie Polskim.

Przez kolejne lata Krasińskiego opromieniała sława bohaterskiego bojownika o Polskę. Jednakże jego polityczna aktywność wskazywała, że coraz mniej przypomina idealistycznego młodzieńca spragnionego walki z zaborcami. Nie rozumiał młodych rewolucjonistów, w tym nawet i własnego syna. Stawiał na, jak sam uważał, polityczny realizm. Z czasem przywiodło go to na skraj zdrady.

Można jeszcze zrozumieć, iż Krasińskiemu nie podobał się w 1830 roku pomysł powstania. Trudno jednak pogodzić się z faktem, że po powstaniu dawny bohater pełnił rozmaite funkcje we władzach zwycięskiego caratu. Zastąpił nawet znienawidzonego Paskiewicza na stanowisku namiestnika. Być może spowodowała to jego chęć uznania.

Krasiński swoim życiem zdobył uwielbienie tysięcy ludzi. On jednak wolał objawy szacunku ze strony możnych tego świata. Chciał znajomości z władcami i generałami. Spragniony był zaszczytów – niezależnie skąd one spływały. Był gotowy to robienia podłości, usprawiedliwiając się przed sobą i innymi dawną chwałą.

Kiedy zmarł w 1858 roku żegnały go tłumy rodaków. Mimo coraz bardziej haniebnej działalności w ostatnich latach życia nadal pamiętano mu zasługi sprzed dekad. Z czasem jednak jego postać oceniana była coraz surowiej. Zwłaszcza, iż coraz lepiej dostrzegano, jak bardzo błędną taktykę obrał. Krasiński potrafił dbać o swą sławę za życia, lecz po śmierci pamięć o jego bohaterskich czynach wybladła. Pozostało wspomnienie przegranego starca.