S y s t e m – ustawianie wyników

Syn Donalda nie wierzył, że to, co się dzieje, to może dziać się naprawdę. Powtarzał sobie: – To tylko zły sen, to nie może się dziać! Przecież takich rzeczy nie wolno robić?! To, co każą mi zrobić, to… co najmniej kryminał, i to na długie lata! Ale z drugiej strony, jak tego nie zrobię, to jak nic mnie zabiją. Znajdzie mnie potem ktoś w lesie, albo na ogródkach działkowych lub w parku i stwierdzą, że się podpaliłem, że zawiedziona miłość, że takie tam. Beznadzieja! Albo mnie powieszą!

Nerwowym ruchem pocierał szyję, zupełnie tak, jakby fizycznie czuł sznur na niej i z niewidzialnej pętli chciał się uwolnić. Czuł się zrozpaczony i całkowicie bezsilny. Nie wiedział co z sobą począć. Najchętniej uciekłby dokądś, gdzie nikt by go nie odnalazł. Ale tę ostatnią myśl automatycznie porzucił, gdyż uznał ją za niewykonalną, doskonale wiedział, że jest strzeżony niczym główne wejście do Fort Knox.

Syn Donalda był programistą, informatykiem. Komputery, znaki, klucze i wiersze poleceń, to dla niego jak film, albo poezja – żadnych tajemnic i ciągłe nowe wyzwania. To jak podróż w kosmos i lot między galaktykami. Od kilku lat budował systemy.
Pierwsze zlecenie przyszło niespodziewanie i było o tyle dziwne, że nie miał niczego stworzyć miał się postarać i spróbować obejść istniejące zabezpieczania jakie miał bank, a najlepiej jakby się włamał.
Oczywiście wszystko było jak najbardziej legalne, i te czynności były wymienione w treści umowy jaką zawarł z nim bank. Sprawdzenie systemu przyniosło zaskakujące niespodzianki – system był nadzorowany zdalnie przez kogoś, kto nie posiadał uprawnień.
Syn Donalda, aby nie zostawić śladów włamał się do systemu i przez pozostawiony klucz szyfrowy w miarę prosto dotarł do intruza. Poinformował przełożonych o swoich pracach pokazał co i jak i wskazał dane tajemniczego operatora. Szefowie dość szybko przeszli nad tym do porządku dziennego i zobligowali Syna Donalda do zachowania tajemnicy, co również zostało zawarte w umowie. Następnie Syn Donalda wykonał zupełnie nowy system z dwoma podwójnymi zabezpieczaniami i generatorem kodów, do którego wirtualny klucz musiały mieć trzy uprawnione osoby. Bez tego ani rusz, no chyba, że miałby to uczynić on sam.
Początkowo takie rozwiązanie nie bardzo się podobało zleceniodawcom, ale po kilku demonstracjach i testach szybko nabrali przekonania do nowego systemu. Potem przyszły kolejne zlecenia i tak już czas od kilku lat upływał na tworzeniu, modernizowaniu systemów i całych baz danych klientów.

Kiedy dowiedział się, że nowym klientem nie jest kolejny bank ucieszył się.
– Wreszcie coś innego – pomyślał. Ale radość trwała niespodziewanie krótko. Miał zmodernizować, a najlepiej stworzyć nową sieć i system dla maszyn obsługujących lottomaty.
Początkowo sprawa w porównaniu do systemów, jakie budował dla obsługi klientów banku, wydawała się dziennie prosta. Ale to był tylko początek tego z czym Synowi Donalda przyszło wkrótce się zmierzyć.

Zleceniodawcy – dwóch dżentelmenów w gajerach prosto od Armaniego uważnie śledzili każdy ruch, jaki on wykonywał. Pytali o każdy szczegół i detal. Wiadomo, chodziło o bezpieczeństwo.
W końcu podłączył całość sieci z macierzą dostał polecenie, aby spróbował, czy istnieje taka możliwość wykonania operacji w systemie, aby ten wygenerował np. jedną szóstkę liczb z całkowitym pominięciem wszystkich jakie zostały wprowadzone przez grających lub wytypowała maszyna

– Słuchajcie – oponował Syn Donalda – to tak, jak by ktoś na wizji wyjmował kule z wybranymi dla kogoś numerami, albo, albo mówił, że np. 4 to 6 itd..

– Nie martw się pierdołami chłopie, ty ustawiasz liczby jakie ci podamy w kolekturze, którą wskażemy, dajmy na to na dworcu w Koluszkach – Ale…, ale w Koluszkach na dworcu nie ma żadnej kolektury. – Przewał grubemu Syn Donalda.
– No widzisz, nie ma kolektury i nie ma problemu – odrzekł drugi i zaniósł się rubasznym śmiechem.

Tego dnia akurat była wysoka kumulacja sięgająca grubo ponad 35 milionów złotych. Kilka tygodni z rzędu nikomu nie udało się wytypować upragnionej szóstki, nie zrobił tego też lottomat na tzw „chybił – trafił”

– To nie może się udać. Pierwsza lepsza kontrola może się doszukać, że to tu, stąd ktoś ustawiał wyniki.

Słuchaj, my jesteśmy wyżej, jak te wszystkie sądy i kontrole razem wzięte. Z naszymi wyrokami nikt nie dyskutuje. My mamy pieniądze i my je roz dzie la my – wycedził anektując dokładnie każdą sylabę. Podobnie jest władzą – jest w naszych rękach.

(…)

Przed oczyma Syna Donalda wciąż pojawiają się ci dwaj i sześć pierwszych liczb, które na samym początku kazali jemu wprowadzić do systemu kolektury w Poznaniu. Tego dnia, 16 lutego 2010nroku padła na kupon, który w posiadaniu tych dwóch panów, niebagatelna sumka jak przypadła na wygraną: 28.825.110 złotych. Ten pierwszy, Jurek D. „Doktorek”, objaśniał dlaczego akurat te liczby, a nie inne. I dodał zaraz, że inne będą innym razem, i też znajdzie się dla nich uzasadnienie.

– Młody jesteś – mówił – sporo jeszcze przed tobą, wiele doświadczysz. A z takim fachem, z taką głową … zajdziesz daleko. Tylko nie zmarnuj tego. Pamiętaj świat jest popierdolony do entej potęgi. Więc nie ma sensu doszukiwać się normalności, czy jakiejś, jak to naiwnie powiadają, oszołomy, sprawiedliwości. Jak chcesz sobie życie spierdolić, to akurat proste – zapisz się do pisu i będzie po sprawie. Musisz jednak pamiętać, że każdy w tym skurwysyńskim świecie ma jedno życie, owszem, niekiedy się zdarza, że kilka szans daje los, ale to wyjątek.

W tym biznesie, jak w każdym innym liczy się szmal. Nie masz go, to się nie liczysz. Zresztą sam o tym doskonale wiesz. Jeszcze niedawno na niewiele mogłeś sobie pozwolić, ledwo wiązałeś koniec z koniec i byłeś częstym gościem pozostającym na utrzymaniu matki. I jakoś wtedy szukałeś czegokolwiek, aby wyrwać się z tej matni ubóstwa, nędzy. Prawda? Syn Donalda tylko w milczeniu potakująco skinął głową. Tamten dalej kontynuował swój wywód. – Wiesz jak działa cały ten światek esemesów, za pośrednictwem którego widzom wydaje się, że to oni wybierają tego, czy tamtego uczestnika, że głosują na to czy na tamto. A w rzeczywistości, jak wszystko, jest dawno ustawione i zarządzane z miejsca, o którym szaraczkom się nawet nie śniło, a mądrale wolą trzymać język za zębami. Liczy się tylko, aby w puli było jak najwięcej szmalu.
Sam budowałeś panele zarządzania. Czy nie tak? Syn Donalda kolejny raz przytaknął milcząco, i wzrok tępo wbił w podłogę. Miotały nim wewnętrzne sprzeczności. Nie wiedział, czy ma coś mówić, czy już się poddać i zostawić wszystko swojemu biegowi. Czuł się przybity niczym sztacheta w starym wiejskim płocie. W tle na wielkim monitorze w zupełnej ciszy przechadzały się jakieś skąpo odziane laseczki. Syn Donalda nie wiedział, czy to film, teledysk, czy może podgląd na plażę w Rabbit Beach, albo Bograshow Beach w Tel Awiwie. Zapatrzył się w dziewczynę o śniadej skórze które swobodnie przemierzała brzeg plaży, a za nią krok w krok podążał obiektyw kamery. Syn donalda nie wiedział, czy uległ marzeniu, czy to chwilowa próba ucieczki od gorzkich doświadczeń jakie stały się jego codziennością.

Jemu jej pupa przypominała dwa pączki z lukrem położone blisko jeden koło drugiego, kiedy szła one poruszały się smakowicie.
Oczyma wyobraźni zlizywał z niej lukier – językiem wyjmował słodkie nadzienie. Jeśli jestem wulgarny w tym opisie niech mnie Bóg ukarze – myślał, wyrzucając z siebie cicho słowa: niech mnie jasny z nieba piorun strzeli, albo krew zaleje.
Ale nic takiego się nie działo. Bóg, albo był łaskaw, albo nie było go wcale?

To rozmarzenie Syna Donalda przerwał surowy i rzeczowy jak zawsze „Doktorek”. – Piękna, prawda? Widzisz chłopcze, to też może wkrótce stać się częścią twojego życia. Wszystko teraz zależy od ciebie.