wiersz(e) Wiktor Smol

Czas towarzyszy minął

bez tęsknoty

patrzę na ich twarze

siedząc przed telewizorem

myślę sobie

na pohybel skurwysynom

wyglądam przez okno

ulica pełna ludzi

transparenty i hasła

idą nowi

w dwurzędowych garniturach

chcą wejść w mój telewizor

na pohybel…

pierwsze kroki były trudne

upadki i stłuczona pupa

z dnia na dzień było już lepiej

nauczyłeś się pewnie wstawać

a potem chodzić i biegać

cierpliwość była twoją zaletą

potrafiłeś bez słowa stać i czekać

do czasu

kiedy zamieniłeś sklep z cukierkami

na ten z alkoholem tuż obok

i znowu

pierwsze kroki stawały się trudne

ty jednak cierpliwie znosiłeś porażki

a kiedy uporałeś się z niską tolerancją

...

kazał stanąć

więc stoję w rozkroku oparty z rękoma o ścianę

tonfą roztrzaskuje naprężone łydki

w gwałtownym przysiadzie strzelają wiązadła

na plecach czuję jego charczący oddech dyszy

wyrzuca z siebie zaledwie trzy słowa

stój kurwa stój

przecież stoję kretynie stoję

kolejny raz ląduje na żebrach blisko serca

coś we mnie pęka

odwracam się gwałtownie

i walę tamtego między patrzenie ten pada...

w podenerwowaniu nie zauważyłem zmiany świateł

przeszedłem na czerwonym

po drugiej stronie piotr tak na mnie koślawo patrzył

jakbym mu zerżnął najlepszą z kochanek

och ci wszyscy święci są troszkę jakby no nie tego

po chwili jakaś lafirynda stanęła przy mnie wpierw

zatrzepotała swymi grzesznymi oczętami potem

zgięła się niczym scyzoryk w tali – skrzydeł nie miała

wzięła moją lewą dłoń coś...