Gdy demokracja zawisa w niebycie

Co zrobić, gdy demokracja przestaje być już tylko workiem wad a przestaje działać w ogóle? Wszak to udowodnione, że jest to ustrój miękki, kapryśny i łatwo sie degenerujący. A historia wykazała, że zdegenerowana demokracja kończy się conajmniej tyranią lub wojną lokalną, a prowadzi w prostej linii do ludobójstwa.

Co zatem zrobić by tego uniknąć? Jak nacisnąć pedał hamulca odpowiednio wcześniej? Co jest zwiastunem, co dowodem, a co ostatnim dzwonkiem?

Jak możemy postapić, gdy np. stwierdzamy, że rząd nasz wybrany demokratycznie stał się nie tylko krańcowo nieudolny (bo iluż takich było) ale niesłychanie szkodliwy dla państwa, gdy Prezydent i Premier (wybrani - a jakże - demokratycznie) nie tylko przestali być godni piastowanych urzędów, ale wręcz zarzucić im mozna zdradę?

Jakie mamy mechanizmy ucieczki przed najgorszym w sytuacji, gdy kontrolę nad Parlamentem, Pałacem Prezydenckim i najważniejszymi organami państwa będą sprawować ludzie CI nawet wtedy, gdy większość społeczeństwa zrozumie, że staczają nas na dno przepaści?

Jak się bronić przed destrukcją i samozagładą?

Moim zdaniem drogi są dwie.

Pierwsza to Armia.

Zadziała jednak dopiero wtedy, gdy wśród jej najwyższego dowództwa znajdą się mądrzy patrioci z charakterem. Gdy na wpół ślepe bagnety zostana zastapione przez myślące bagnety. Gdy oprócz dowódców i żołnierzy znajdzie się wódz o odwadze, charyzmie i zaufaniu wśród społeczeństwa.

Tą drogą pognano kraj ratować 12 maja 1926 r..

Ale jakaż wtedy była w istocie łagodna i niegroźna sytuacja w porównaniu z czasami dzisiejszymi? Jakaż inna klasa polityków i jakaż propaństwowa kultura & maniery?

Dlatego cos mi się widzi, że tym razem, gdy czas nadejdzie (choć wciąż przykucam zadziwiony, że jeszcze nie nadszedł) czeka nas druga droga. Też ćwiczona niegdys przez Polaków, chociaż bardzo "po łebkach" - że się tak wyrażę - i bez należytej konsekwencji.

O niej TAK pisał Jarosław Marek Rymkiewicz:

Wieszający tłum jest jednym człowiekiem (wieszają wszystkie ręce, które tam są), a wieszanie jest głęboko, najgłębiej ludzkie. Można nawet powiedzieć, że jest rdzennie ludzkie – ludzkie ze swej istoty. Wieszanie jest jedną z niewielu czynności ludzkich, które nie mają kompletnie nic wspólnego z czynnościami świata zwierzęcego i roślinnego – a więc jedną z takich czynności, która skutecznie oddziela ludzi od roślin i zwierząt, wyłącza ich z roślinności i zwierzęcości, ustanawia granicę i za tą granicą stwarza ich własny ludzki świat, czyniąc ich w ten sposób – właśnie ludźmi. Dobrze jest, nie histeryzując, zdać sobie z tego sprawę i wyciągnąć wnioski”. Największym może paradoksem książki Rymkiewicza jest to, że w jej logice ten przewrotny wywód o wieszaniu paradoksem być przestaje. Jest szuwaks, są gnojowe pochodnie, są szubienice, jest cyrk, w którym pożerają się zmuszone do tego zwierzęta, a między tym wszystkim historia osiąga jeden ze swoich paroksyzmów, który wkrótce przeminie, zanim nadejdzie następny. W międzyczasie zainstalowana zostanie być może kanalizacja, co zmieni nieco scenerię. Nic nie jest dokładnie tak, jak było ongiś. Kiedy mordowano Igelstroma, nie było jeszcze płatnego parkingu między Miodową a Podwalem. Cóż to jednak zmienia w istocie wieszania?

Tu nie znamy czynników, warunków, zasad. Wystarczy, że ktos odpowiednio przegnie pałę w przekonaniu bezkarności i że nagle, zupełnie niewiadomo skąd i dokładnie gdzie pojawi się iskra. Trzask-prask!

I link na podsumowanie:

http://wiadomosci.onet.pl/2203299,11,kaczynski_w_polsce_nie_mozna_mowic_o_demokracji__to_fasada,item.html