Ostatnie chwile "Motora"

 

Pogłoski te przerodziły się w konkretne podejrzenia w lasach majdowskich w rejonie obecnego cmentarza partyzanckiego, gdzie rano przy źródełku myli się trzej koledzy z oddziału „Mariańskiego”, a to „Pozew”, „Dąbek” i „Zając”, po czym odeszli w pobliskie krzaki by się ubrać. W tym czasie nadszedł „Motor” ze swoją kochanką „Tamarą”, która przebywała w lesie jako sanitariuszka. Przy źródełku doszło między nimi do kłótni, po czym „Motor” uderzył „Tamarę” w twarz z zazdrości o doktora, który się do niej zalecał. Zamierzył się i drugi raz, lecz „Tamara” wykrzyknęła „bo cię wydam!” – na co „Motor” zbladł i rękę opuścił, dając „Tamarze” spokój.

 

Wiele domysłów snuli chłopcy ze zgrupowania „Mariańskiego” wokół słów „bo cię wydam”, które im powtarzali mimowolni świadkowie tego zajścia. Po kilku dniach pobytu w lasach majdowskich oddział przygotował się po południu do wymarszu, a na odchodnym urządzono zasadzkę w Borze pod Szydłowcem, gdzie zatrzymano kilkanaście samochodów. W jednym z nich próbował ucieczki dyrektor zakładów starachowickich, lecz celna seria partyzanckiego pistoletu maszynowego zraniła kierowcę i samochód stanął. Po tej akcji całą noc maszerowano lasem w kierunku źródeł rzeki Kamiennej. Idący na tylnym ubezpieczeniu pluton ppor. „Jurka” ze zgrupowania „Mariańskiego” zgłosił dowódcy, że znajdują porzucone papierki, bibułkę i gilzy do papierosów. Ostrożny kpr. „Stach” wraz z kolegami nazbierał tego pełny koszyk. Wiadomo było wszystkim, że ktoś zostawia Niemcom znaki. Po cichu szeptano, że to sprawa „Motora”, lecz on był za wysoko postawioną osobistością, aby gołosłownie bez dostatecznych dowodów można mu było taki zarzut postawić. Oddział zatrzymał się u źródeł rzeki Kamienna w oczekiwaniu na pięcioosobową grupę, która miała wrócić ze specjalnego zadania w Skarżysku-Kamiennym. Dobrze poinformowani żandarmi urządzili na nich zasadzkę w gajówce w Mościskach i po kilkugodzinnej walce zlikwidowali całą grupę. Po tym wypadku oddział przeniósł się w lasy dalejowskie, gdzie „Ponury” wydał rozkaz, aby każdy oddział wymaszerował na swój teren działania. I znów na 13 września 1943 roku została zarządzona koncentracja, do której dobrze poinformowani Niemcy przygotowali się skrupulatnie, dowodem czego była trwająca przez 3 dni i 2 noce obława przy udziale 30 000 żandarmów i „własowców”. I znów szczęściu i bojowości partyzantów należy przypisać fakt, że oddział nie został zlikwidowany, a Niemcy dostali ostre cęgi. Podczas obławy, jak to zwykle bywało, „Motor” znikł. Zjawił się dopiero po kilku dniach. Nadchodziła jesień. W trosce o lepsze wyposażenie partyzantów na wypadek zimy w porozumieniu z dowództwem w Warszawie pojechał „Czarka” po odbiór mundurów z kilkoma żołnierzami.

 

W powrotnej drodze z Warszawy eskortował go „Motor” jadąc na przedzie samochodem, w drugim jechał „Czarka”. Żandarmi zatrzymali obu między Radomiem a Białobrzegami. „Motora” wyposzczono a „Czarka” został aresztowany. Było to pod koniec września 1943 roku. Zdrada „Motora” była tutaj widoczna, który wprost wskazał Niemcom „Czarkę”.

 

W krótkim czasie, bo na przełomie września i października „Motor” odwiedził kilkakrotnie por. „Robota” w Wielkiej Wsi k/ Niekłania. W rezultacie „Motor” rozpracował obyczaje „Robota”, który w tym czasie chorując leżał w mieszkaniu i pewnego październikowego poranka Niemcy obstawili Wielką Wieś i przy współudziale tankietek ruszyli do akcji. W rezultacie zginął „Robot” i „Grażynka” oraz jeszcze kilku partyzantów. 28 października korzystając z koncentracji oddziałów w lasach siekierzyńskich podejmując jeszcze jedną próbę likwidacji oddziału. Precyzyjne rozpracowuje położenie oddziału, który w tym czasie przejął kolejną partię polskich stenów wyprodukowanych w Suchedniowie, co miało wydatnie zasilić oddział leśny. Znając położenie oddziału i placówek ubezpieczających żandarmi ominęli ubezpieczenie i utworzonym własnym pierścieniem oddział 28 października 1943 roku zaatakowali ze wszystkich stron używając do tego celu nawet samolotów. Partyzanci bronili się po bohatersku uderzywszy koncentrycznym atakiem w jeden punkt, przerwali pierścień okrążający wydostając się do sąsiednich ostępów. Straty partyzantów były duże, około 35 osób. Należy też wspomnieć o próbie przechwycenia „Ponurego”i gen. „Nila”na naradzie sztabu partyzanckiego w młynie Cioka k/ Skarżyska-Kamiennej. Akcja odbyła się 9 października 1943 roku i tylko szczęściu należy przypisać fakt, że Niemcy nie zdążyli zamknąć pierścienia, a wycofujący się partyzanci natrafili właśnie na tę lukę i wyrwali się z okrążenia. Po tym wypadku, a później jeszcze po obławie 28 października „Motor” na jakiś czas znikł a oddział partyzancki pomaszerował w Góry Świętokrzyskie, gdzie nastąpiło przegrupowanie. Z racji zimy część ludzi została do domów, wreszcie wyznaczono inne tereny działania. „Ponury” został przeniesiony na Wileńszczyznę, a dowództwo przejął „Nurt”.