Biedny katolik czyta list episkopatu, wspominając premiera Mazowieckiego

Biskup Michalik stara się, by lubili go możni może nie tego świata, ale kraju i owszem. Niestety nie zawsze jest w tych staraniach doceniany i gdy trzeba uczynić go twarzą kościoła chroniącego pedofilów, to się go nią czyni, zresztą z wybitną pomocą samego zainteresowanego. Gdy trzeba nagłośnić, że sam biskup nie namawia do wzięcia udziału w referendum przeciw pani prezydent Warszawy, się nagłaśnia. A teraz ten list…

Gdy byłem jeszcze dzieckiem, acz ponadstandardowo zainteresowanym polityką, lubiłem Tadeusza Mazowieckiego, niespecjalnie rozumiałem, czemu już na przykład moi rodzice szybko przestali go lubić. Ku umiarkowanym zadowoleniu rodziców w czasach pierwszej kampanii prezydenckiej przykleiłem sobie gdzieś naklejkę z Mazowieckim i trochę się na warszawskich ulicach nasłuchałem. Jako, że miałem 12 lat i tak niespecjalnie wiele z tego, co słyszę, rozumiałem. Po kolejnym ważnym dla naszej historii 4 czerwca zupełnie mi przeszło.
Kolejne wspomnienie związane z „pierwszym, niekomunistycznym premierem” jest o wiele późniejsze. Na Ukrainie trwa „pomarańczowa rewolucja”, zaś warszawska młodzież, zwoływana przez młodzieżówki PO i PiS spotyka się pod ambasadą Ukrainy. W pewnym momencie wpada podniecona dziewczyna z megafonem i krzyczy „Jest z nami Tadeusz Mazowiecki!”. W miejscu oczekiwanych braw – cisza i znudzenie. Dziewczyna nie ustaje w próbach. Skanduje: „Ma-zo-wiec-ki! Też-jest-z-na-mi!” Nikt się nie przyłącza. Takie było znaczenie i społeczna rozpoznawalność Mazowieckiego po kilkunastu latach.

Obrazek trzeci i ostatni. Nie pamiętam już, z kiedy. Jakieś uroczystości pod Stocznią Gdańską (więc może 2000 rok?). Alejką idzie przygarbiony Mazowiecki, z nim jakiś robotnik, który próbuje zwrócić uwagę dawnego premiera na los zakładu i jego załogi. Starszy pan idzie, słucha, ale widać, że już nic do niego nie dociera. Odpowiednia kwalifikacja, by po kolejnych kilku lub kilkunastu latach zostać doradcą prezydenta Komorowskiego.

Gdzieś po drodze pojawiają się duchy z przeszłości. Obrzydliwie aktywny udział w nagonce na biskupa Kaczmarka. Książka „Wróg pozostał ten sam”. W sumie, z perspektywy praktyki III RP i przeszłości, oddzielonej grubą linią, żadne zaskoczenie. Teraz Mazowiecki umarł. Jedni opłakują, inni – przypominają, więc opłakujący dziwią się, jak tak można. Co kto lubi, co komu potrzebne, te światy są tak naprawdę hermetyczne, widzą się, ale się nie przenikają. Jedni chcą zapamiętać Mazowieckiego jak pierwszego, niekomunistycznego premiera, co to zasłabł w sejmie, ale wrócił i pokazał literę „V”. Ja tak nie potrafię, choć może nawet czasem trochę zazdroszczę. Inni zapamiętają publikacje o bp Czesławie Kaczmarku, bezsilność wobec komunistów w czasie tworzenia rządu, haniebną książkę z lat 50-tych – i do tych będzie mi bliżej, niestety, choć żal mi tego pierwszego wspomnienia. Cóż, świat polityki dorosłych mi je zabrał, gdy miałem niecałe 14 lat i pewnie na zdrowie mi to wyszło.

Co mam jednak zrobić, gdy mój kościół, „wraz z papieżem Franciszkiem i biskupem Józefem”, zmarłego opłakuje i też pamięta niepokojąco selektywnie. Papież daleko, nie musi znać wszystkich niuansów naszej historii i polityki. Episkopat bliżej i by mu wypadało. Zresztą nie wierzę, żeby nie znał. Wiec o co chodzi? Sojusz tronu i ołtarza – trochę rozpaczliwie ratowany w chwili, gdy tron ma już inne interesy i coraz mniej ołtarza potrzebuje? Ale co z nieszczęsnym biskupem Kaczmarkiem? Czy dla dzisiejszych biskupów to już wszystko było „dawno i nieprawda”, więc o Tadeuszu Mazowieckim opisują już tylko jako „wiernego syna naszej Ojczyzny, gorliwego i zaangażowanego w życie społeczne katolika, człowieka sumienia, pierwszego premiera polskiego rządu niełatwych czasów po przeobrażeniach roku 1989”? Może i Mazowiecki już sobie sprawę z biskupem Kaczmarkiem wyjaśnił, ale czy episkopat zachowuje się godnie, rzecz po prostu przemilczając? Bo jednak czegoś w tym liście zabrakło. Jeśli nie wspomnienia biskupa Kaczmarka lub choćby jakiegoś subtelnego zaznaczenia, że nie zawsze wszystko było tak wspaniale, to krytyki amerykańskiego imperializmu.

Cóż, dłużej klasztora, niźli przeora, ale czasem naprawdę trudno nad niektórymi posunięciami władz kościelnych przejść z pokorą do porządku dziennego.