Zróbmy sobie marsz

W odróżnieniu od większości chyba naszych użytkowników marsz niepodległości budzi we mnie uczucia raczej mieszane, niż pozytywne.

Tegoroczna autonomia uczestniczących w nim środowisk bliższych GP, niż narodowcom była dla mnie krokiem w dobrym kierunku, sam marsz zaś potwierdził niestety większość moich obaw.
Po pierwsze, wzorem podejścia Janusza Korwina-Mikke do kolejnych wyborów, organizatorzy tak naprawdę nie wyciągnęli żadnych wniosków z marszu ubiegłorocznego. Oczywiście, zarówno rok temu, jak i przedwczoraj marsze były sukcesem frekwencyjnym. Nie udało się natomiast uniknąć prowokacji i tutaj wszystko było bardzo podobne do wydarzeń sprzed roku. Rok temu organizatorzy dowiedzieli się (?), że niespecjalnie mogą liczyć na policję, teraz słyszę, że coś muszą sami wymyślić, bo nie mogą liczyć na policję. No cóż.

Zapewne część z Was oburzy to, co za chwilę napiszę, ale trudno, pewnie już pierwsze zdanie było oburzające. Otóż moim zdaniem, policja – zachowująca się w sposób skandaliczny i adekwatny do państwa totalitarnego, a nie demokratycznego – to nie jedyny problem organizatorów. Marsz jest bowiem przez wiele środowisk traktowany jako okazja do wyrównania rachunków z mundurowymi. Ewidentne prowokacje trafiają wręcz na bardzo podatny grunt. Zresztą – potrzeba pobicia się z policją w kraju takim jak Polska jest chyba bardzo wysoko w piramidzie potrzeb sporej części młodych ludzi i jakoś specjalnie mnie to nie dziwi. Tak się jednak dzieje równocześnie, że nasi dzielni policjanci najpewniej czują się w konfrontacji z dziećmi w wózkach i ze spokojnym tłumem. Trudniej im zapewne wyłapać zamaskowanego chuligana, bo nigdy nie wiadomo, czy nie trafi się na kolegę z pracy. Facet, który przyszedł z dzieckiem, zamiast grzecznie iść na marsz prezydencki, kolegą z pracy nie jest, za to jest sam sobie winien. Cel – pal.

Wyjątkowa ironia losu. Paweł Kukiz na swojej płycie nagrał kawałek (jak pisałem, dla mnie od początku najgorszy i odrzucający) afirmujący BOA, czyli Biuro Operacji Antyterrorystycznych. Tymczasem ponoć to właśnie BOA zajmowało się prowokowaniem ludzi na marszu/ Cóż, sam Kukiz śpiewał „Nie pytamy, ilu jest wrogów, tylko gdzie oni są”. Tym razem byli na marszu, z którego komitetu honorowego się zdążył wycofać.
Potem zaś, jak już ktoś napisał, wszyscy zadowoleni. Organizatorzy, bo marsz się odbył i był sukcesem. Policjanci, bo mogli sobie bezkarnie poterroryzować cywilów, co zawsze jest najfajniejszą zabawą przecież, a o strzelaniu do tłumu z dziećmi nie raz jeszcze będą myśleć z uśmiechem na twarzy, czy to na pielgrzymce, czy to podczas seksu. Zadymiarze też zadowoleni, bo rachunki wyrównane.

Jakoś tak się jednak dzieje, że zarówno każdego 10, jak i na marszach w obronie TV Trwam, czy wreszcie na marszu 13 grudnia zeszłego roku, choć też wszyscy obawiają się prowokacji, jednak jest o wiele spokojniej. Ciekawe, czemu, spytam trochę złośliwie, a trochę retorycznie.
Właśnie. Robert Winnicki, który jak co roku poczuł się po marszu duży i silny, zapowiada powstanie nowego Ruchu Narodowego. Na zdrowie. Chciałbym jednak przypomnieć historię z ubiegłego roku. Jak pamiętacie zapewne, z okazji rocznicy stanu wojennego, odbył się w Warszawie marsz, który na początku miał być okolicznościową imprezą Nowego Ekranu. Jednak, gdy na dzień później inny marsz zapowiedział Jarosław Kaczyński, ze strony środowisk narodowych (które akurat czuły się duże i silne, uskrzydlone sukcesem frekwencyjnym z listopada) odezwały się głosy, ze Kaczor podpina się pod ich sukces, więc teraz my mu pokażemy. Pan Jerzy Wasiukiewicz ogłosił, że marsz 12 to marsz prawdziwych środowisk patriotycznych, dzień później – uzurpatorów, tak więc teraz się policzymy. Impreza NE w efekcie stała się faktycznie imprezą narodowców z kilku organizacji, zwolennicy PiS sobie ją odpuścili i z planowanych kilkunastu tysięcy zrobiło się kilkaset osób, krzyczących – jak to w rocznicę stanu wojennego – dużo o Palikocie i pedałach. Obecni na czele marszu weterani, śpiewający patriotyczne i solidarnościowe pieśni, zostali skutecznie zagłuszeni. Dzień później ludzi było jednak o wiele więcej, zaś przekaz, ze pierwszy marsz może był mniej liczny ale wygrywał młodością i entuzjazmem, sprawiało wrażenie w najlepszym razie myślenia życzeniowego.

Teraz zaś nasi narodowcy znów chcą powiedzieć „sprawdzam”, myślę więc, że wypada pomóc. Najlepiej pomagając im realnie ocenić swoja siłę, wycofując się z imprezy, która ma być wyłącznie dla jednej z kilku frakcji. Ostatni rok pokazał, że środowiska opozycyjne, od „Solidarności”, poprzez PiS, aż do Radia Maryja potrafią się zorganizować. Nie widzę więc specjalnie sensu, by akurat 11 listopada była potrzeba podczepiania się pod inną imprezę. Imprezę dla której liderów spora cześć z nas jest żydowską agenturą, zaś Lech Kaczyński największym zdrajcą. Mamy rok na przemyślenie tej sprawy, ja jednak proponuję by za rok wymyślić jakąś nową formułę marszu. Lepsze to, niż cyrki z wchodzeniem i wychodzeniem z komitetów.