5 dni wojny

Obejrzałem dziś, wchodzący na nasze ekrany już pojutrze, film "5 dni wojny" opowiadający o rosyjskim ataku na Gruzję i objęty przez naszą redakcję patronatem.

Zacznijmy od minusów. Jak wiemy już od bardzo dawna w filmie praktycznie pominięto wątek polski, który pojawia się tylko w postaci polskich flag wśród tłumu na potężnym wiecu w Tbilisi. By wynagrodzić to polskiemu widzowi po filmie oglądamy specjalny bonus - wystąpienie Lecha Kaczyńskiego na wspomnianym wiecu i na późniejszej konferencji prasowej, całość zaś jest zadedykowana nieżyjącemu prezydentowi. Niezależnie od tego, przez mocne okrojenie wątku przylotu prezydentów, lecz również działań innych polityków, w rodzaju Sarkozy'ego, tak naprawdę historii brakuje zakończenia. Dowiadujemy się za to - z napisów - o trwających wciąż konsekwencjach wojny. A jednak warto, a nawet trzeba ten film obejrzeć. Autorzy, choć starają się niuansować motywy występujących w filmie żołnierzy walczących po stronie rosyjskiej, nie zostawiają żadnych złudzeń co do rosyjskich motywacji i planów. A także - ich cynicznego, lecz jakże skutecznego wykorzystania PR-u. Widzimy więc postsowiecką narrację Putina i Miedwiediewa i obojętność, bezczynność zachodu, który - czy tylko dla własnego spokoju? - wierzy i chce wierzyć. Dziennikarze, wrzuceni w sam środek piekła chcą pokazać światu prawdę i trafiają na mur. Znamy to aż za dobrze. Choć film robią Amerykanie, jest on też w pewnym stopniu antyamerykański. Jest oskarżeniem o zdradę sojusznika i zostawienie go samemu sobie. Sama wojna pokazana jest dość realistycznie, więc nie zdziwi mnie zarzut epatowania przemocą. Mamy tu egzekucję na cywilach i podrzynanie gardeł. mamy tu śmierć, mamy widowiskowe lecz budzące grozę sceny nalotów. Grozę wojny udało się filmowcom oddać bardzo przekonująco, podobnie zresztą jak zbydlęcenie armii napastników i różnorodność zachowań pośród napadniętych. Warto więc iść do kina. Nie tylko po to, by zobaczyć znakomity film wojenny, lecz również, by przypomnieć sobie, do czego zdolni są nasi przyjaciele, z którymi akurat, na siłę, nas pojednano. Niestety nie znajdziemy w tym filmie pocieszenia. Jednak przypomnienie sobie wystąpień Lecha Kaczyńskiego w Tbilisi będzie mocnym argumentem dla tych z widzów, którzy dopuszczają możliwość zamachu na prezydenta Polski jako elementu "wychowawczego" kremlowskiej polityki, który ostatnio pojawia się w tekstach niektórych publicystów. Będzie też namiastką tego momentu, w którym na chwilę, jeszcze za życia Kaczyńskiego, na chwilę zacięła się główna narracja i nawet Adam Michnik zdobył się na jego pochwałę. Namawiam.