Czego lemingi o komunie i postkomunie nie wiedzą

Widzę, że trzeba lemingom wytłumaczyć naturę politycznego procesu wyborczego w tzw. III RP, w porównaniu do peerelu, bo im się wszystko miesza.

Społeczeństwo, każde, składa się, jakbyście lemingi nie wiedziały, z ludzi, oraz co najważniejsze, z relacji w jakie wchodzą. I to te relacje decydują o typie społeczeństwa, a nie ludzie.

1.W totalitaryzmie rządził I sekretarz reprezentujący nomenklaturę nie podlegającą werdyktom wyborców. To nomenklatura wybierała sobie sekretarzy. Co parę lat organizowano teatr “wyborczy”, w którym “glosowano”: na wybranych przez nomenklaturę przedstawicieli, co miało upokorzyć “wyborców”, wymuszając na nich rytualny udział w popieraniu systemu.

2. W III RP rządził lider partii reprezentującej nomenklaturę postkomunistyczną niepodlegającą werdyktowi wyborców. Proszę o tej dwuszczeblowości nie zapominać. Partia ta podlegała werdyktowi, ale za to podwójnemu, co stanowiło znaczne wzbogacenie procesu politycznego i wymagało od polityków większej zręczności w relacjach z mocodawcami jak i z elektoratem.

Po pierwsze, podlegała werdyktowi przede wszystkim skrytej nomenklatury postkomunistycznej, dokonywanemu w formie politycznego castingu na opanowanej przez nomenklaturę arenie medialnej, cała gama postkomunistycznych organizacji pseudopartyjnych stających do tego castingu, takich jak SLD, PO, Ruch Palikota czy PSL. Czyli po prostu byty o naturze wiosek potiomkinowskich dla zwiedzenia gawiedzi.

Wytypowana w drodze takiego castingu przez nomenklaturę postkomunistyczną partia stawała następnie do wyborów powszechnych na specjalnie uprzednio przygotowanej arenie kampanii wyborczej. Stosowane techniki manipulacji medialnej – interakcje miedzy aktorami reprezentującymi środowiska wspierające władzę, występy celebrytów i “autorytetów” zapewniały, z jednej strony doskonałą zasłonę dymną tworzącą pozory pluralizmu, a z drugiej, przy takim rozproszeniu partyjnym objawionym na castingu, niemal pewny wybór wytypowanej przez nomenklaturę partii. W najgorszym albo też najlepszym wypadku dobierano nr 2 lub nr 3 jako koalicjanta, co uwiarygodniało system. Przeciwnicy systemu nie mieli większych szans.

3.W Polsce zmierzającej do demokracji rządzi partia wybierana wyłącznie przez wyborców, a jej prezes jest członkiem tej właśnie partii , mającym wprawdzie duży wpływ na partię, ale partię jak najbardziej demokratyczną, podlegającą werdyktowi wyborców a nie podlegającą wpływom nomenklatury postkomunistycznej. Udało się, mimo przewagi medialnej obozu postkomunistycznego zminimalizować zarówno wpływy nomenklatury postkomunistycznej jak i pseudopartii dzięki internetowi i młodym pokoleniom wyborców, którzy nauczyli się szybko reagować na manipulacje.

Marnymi jesteście analitykami, drogie lemingi, jeżeli nie dostrzegacie tych zasadniczych różnic. W ramach dokształcania polecam lekturę artykułu Bronisława Wildsteina:

]]>http://wpolityce.pl/polityka/285043-rozpowszechniona-w-iii-rp-mitologia-...]]>