"Banderyzm" - czyli uderzyć w stół a nożyce się odezwą

Mówienie o ukraińskim "banderyzmie" w sytuacji zagrożenia bytu narodowego Ukrainy, jest rzeczą gorszą od głupoty, o której piszę w poprzedniej notce. Straszenie nacjonalizmem ukraińskim w sytuacji, w której Polska, prowadzona przez takich ludzi jak Tusk czy Sikorski, prowadzących negocjacje z Putinem i zyskujących informacje o jego wrogich zamiarach wobec Ukrainy, traci jakąkolwiek wiarygodność międzynarodową, szczególnie w Europie Środkowej, jest samobójstwem politycznym i wspomaganiem rosyjskiego imperializmu i szowinizmu. Tusk i Sikorski są, czy nam się to podoba czy nie, dla obcokrajowców reprezentantami Polski i wystawiają nam wszystkim takie a nie inne świadectwo. Skoro Tusk i Sikorski mogą być teraz podejrzewani przez Ukraińców o wspólne z Putinem spiskowanie przeciwko Ukrainie, to wspieranie takiej wersji może być sposobem na wzbudzenie antypolskich sentymentów na Ukrainie. Takie straszenie banderyzmem przypomina mi lewicowe straszenie na użytek sił zewnętrznych, dokonywane na forach polskich i zagranicznych, iż w Polsce, w postaci Ruchu Narodowego odradza się faszyzm, wspierany przez legalnie działające partie, takie jak PIS. Karkołomne wiązanie świąt ukraińskich z tradycjami banderowskimi to tak jakbyśmy Święto Wniebowzięcia NMP przypadające na dzień 15 sierpnia interpretowali jako wyraz antyrosyjskiego nurtu Kościoła Katolickiego.

Napisałem dziś, w poprzedniej notce, o głupocie - wystarczy uderzyć w stół a nożyce się odezwą - i odezwały się. Trzeba myśleć, trzeba o tym mówić i trzeba działać. Ale nie zawsze jednocześnie.Trzeba zwracać uwagę na kontekst.