JAK GROM Z JASNEGO NIEBA.......

Przeszyła nas wszystkich Kresowian wieść z Watykanu, który ogłosił, że greckokatolicki metropolita lwowski Andrzej Szeptycki znalazł się wśród ośmiorga Sług Bożych, których dekrety o heroiczności cnót, zatwierdził 16 lipca br. papież Franciszek. W pierwszych słowach nie nam sądzić! Tylko Bóg jeden wie, czy Metropolita Andrzej Szeptycki odpokutował, już wszystkie swoje grzechy, a są one straszne przede wszystkim przeciwko narodowi polskiemu i żydowskiemu. To grzechy obrzydliwej opieszałości, jego nielicznych, publicznych wystąpień w obronie bestialsko mordowanych przez jego pobratymców z OUN – UPA, setek tysięcy Żydów, a potem i Polaków oraz nadto Ormian, Czechów i Rosjan. Dziś powszechnie wiadomo już, że zbrodnie te to czyste ludobójstwo, a nie jakieś tam przypadkowe zdarzenia o znamionach ludobójstwa oraz że nie działo się to przez jeden dzień, tydzień, czy jeden miesiąc, ale trwało przez całe długie lata (1939 – 1947).

Nikt nie zdoła nas oderwać od Chrystusa, gdyż tylko Pan ma słowa życia wiecznego. Chrystus Pan ustanowił na ziemi Kościół żywy i tym Kościołem jesteśmy dziś my wszyscy, którzy stanowimy żywe członki Kościoła. W tym znaczeniu każda rodzina, nawet najmniejsza, nawet bezdzietna jest Kościołem Domowym w znaczeniu powszechnym. I niech ma Bóg w opiece tego, kto by temu przeczył, nawet gdyby był samym papieżem. Już sam św. Paweł Apostoł rzekł nam jasno i stanowczo: „ I choćby to był nawet sam anioł z Nieba. Niech będzie przeklęty każdy, kto by was uczył inaczej, innej ewangelii, niż to i o tym, co jest zapisane w Chrystusowej Ewangelii”. Po temu w Kościele ja i my wszyscy Kresowianie wytrwamy o czym jestem przekonany, jak trwali w Kościele, masakrowani siekierami nasi przodkowie i nikt nawet sam papież Franciszek od Kościoła Chrystusowego nas nie oderwie, nawet gdyby mu się przytrafiło, że i samby w tych trudnych czasach zbłądził. Jednakże jak napisałem na wstępie nie nam sądzić! Papieża Franciszka i jego przybocznych osądzi sam Bóg Najwyższy. Nawiasem mówiąc, gdy widzimy te wszystkie obrzydliwe uchwały, lansowane nam przez parlamenty: polski, europejski, amerykański i inne, to czyż człowieka nie może ogarnąć wrażenie, że niekiedy zło zwycięża...... . Na szczęście to tylko wrażenie, gdyż my chrześciejanie zawsze rodziliśmy się niejako na nowo, właśnie w ciężkich prześladowaniach. Tak było za Heroda i za Nerona, tak było za Hitlera, Stalina, Bandery i Szuchewycza, tak będzie i w przyszłości. Niech nas Boża Opatrzność w tym zawsze wspiera i nigdy nas nie opuszcza.

Co do osoby nieszczęsnego Metropolity Lwowa Andrzeja Szeptyckiego, wypowiadałem się już wielokrotnie, jak dla przykładu wtedy gdy pisałem: „Postawa Waszych Ekscelencji z Cerkwi grekokatolickiej na Zachodniej Ukrainie w tej spawie, przywodzi mi w pamięci dwa straszne obrazy. Pierwszy to słynny już list metropolity Andrzeja Szeptyckiego do wiernych z 1943 r. (właściwie grudzień 1942), w którym zdołał wydusić z siebie słowa: ‘nie zabijaj’, a koniecznie trzeba wyjaśnić, że działo się to gdy mordy na niewinnej ludności polskiej trwały już i rosły na potęgę. Opieszałość metropolity Lwowa jest tu bezdyskusyjna, jego odpowiedzialność duchowa, osobista za ludobójstwo na Kresach także. Niech ma Bóg w opiece każdego, kto by temu przeczył, proszę czytać dokumenty, sprawozdania AK oraz relacje świadków, a potem wyrokować. Drugi straszny obraz, który przywodzi mi pamięć to państwo Krzyżaków. Właśnie ten Zakon NMP, który mieczem zawojował ziemię Prusów, a potem przez wieki gnębił Polaków, właśnie ten Zakon NMP, tak gorliwy, tak pobożny, jednak nieuczciwy, a w poliytyce bezwzględny, zdradził w końcu Kościół katolicki i przeszedł na protestantyzm. Z Zakonu krzyżackiego zrobiły się nagle z dnia na dzień protestanckie Prusy Książęce. Za katolicką Cerkiew na Ukrainie trzeba się modlić, by fałszowanie prawdy nie stało się celem samym w sobie i by polityka nie była w niej ważniejsza, niż głoszenie miłości Boga i człowieka, także Polaka.”. 

W związku z tym polecam serdecznie art. p.t.: „11 lipca ofiarom ludobójstwa zapalmy Znicze Pamięci”. Ks. Tadeusz Isakowicz – Zaleski napisał w nim we wstępię: „Pamięć o ludobójstwie dokonanym na Polakach jest ciągle spychana na margines. Zwłaszcza teraz, gdy rząd Ewy Kopacz i Tomasza Siemoniaka wspiera, także finansowo, prezydenta-oligarchę Petro Poroszenkę, który podpisał ustawę gloryfikującą zbrodniarzy z UPA. Dlatego też rodziny pomordowanych apelują do wszystkich ludzi Dobrej Woli o zapalenia Zniczy Pamięci.”.

Oto komentarz, który zamieściłem pod tym art. 10 lipca 2015 r.: „Tonący brzytwy się chwyta. Postbanderowcy na Ukrainie od kilku lat zdają się doskonale rozumieć, że bitwę o prawdę o wydarzeniach na Wołyniu i Kresach, podczas II wojny światowej, przegrali i to z kretesem, dość sromotnie i ostatecznie. Liczyli zapewne na śmierć ostatnich, naocznych świadków ludobójstwa, którego dokonali na niewinnej ludności polskiej i nie tylko w latach 1939 - 1947, a wtedy z łatwością zrealizowaliby do końca III etap ludobójstwa, czyli po wymordowaniu (I etap) i zacieraniu śladów zbrodni (II etap), właśnie głośna gloryfikacja rodzimych zbrodniarzy na nieskazitelnych bohaterów Ukrainy! Cóż za perfidny, demoniczny plan. Nawet lucyfer nie wymyśliłby chyba lepszego.

Na szczęście to się nie udało, a to dzięki tysiącom Kresowian, którzy pomimo strasznej traumy, od kilkudziesięciu lat żmudnie zbierali, utrwalali, zapisywali i archwizowali tysiące relacji naocznych świadków, tamtych krwawych wydarzeń. I dziś nikt o zdrowym rozsądku nie jest w stanie zaprzeczyć, jednoznacznej definicji tamtych wydarzeń, które były bez dwóch zdań okrutnym ludobójstwem. Powstaje natychmiast pytanie, po czemu zatem tak wielu polityków w Polsce, znanych z nazwiska i imienia, dla przykładu ustępujący w niesławie prezydent Bronisław Komorowski, czy minister spraw zagranicznych Grzegorz Schetyna, a wcześniej Radosław Sikorski, przyłożyli rękę (swoimi działaniami, bądź ich brakiem) do absolutnie niedpouszczalnych kroków strony ukraińskiej, która wbrew znanej i udokumentowanej prawdzie, przeprowadziła oficjalnie politykę gloryfikacji i to na poziomie państwowym, odrażających zbrodnarzy z OUN - UPA na czele z hersztami, tej bezwzględnej bandy Stepanem Banderą i Romanem Szuchewyczem?

Odpowiedź może być tylko jedna i jest dla każdego uczciwego człowieka jasna i prosta, by nie drażnić strony ukraińskiej, by nie komplikować i tak już trudnych, wzajemnych relacji. Ludzie i politycy o takim pokroju moralnym, społecznym, gotowi są wydaje się sprzedać nawet rodzoną matkę, byleby interes rodzinny na tym nie stracił, byleby ratować święty spokój. Czy jednak taki dom, zbudowany na takim fundamencie może się ostać, gdy przyjdzie burza i silne wichry. Naturalnie wszystko runie prędzej, niż niejeden zdąży uciec!

W takim razie na co liczą Ukraińcy, skoro de facto porywają się z motyką na księżyc? Otóż ich działanie, absolutnie nieracjonalne w długiej perspektywie czasowej, znakomicie oddaje ducha tamtych stepowych, dzikich pól, gdzie nic nie jest wieczne, wszystko jest zmienne i jakoby w nieustannym ruchu. Słynne sienkiewiczowskie hulajpole. A skoro wydaje się tak właśnie jest, to i ludzie tak właśnie żyją, że po nas to choćby potop! Stąd zapewne żywi się tam przedziwny pęd do zaklinania rzeczywistości, nawet jeśli zwyczajnie trzeba ukryć prawdę, zakłamać rzeczywistość, czy zafałszować rozumienie minionych realiów. W tej perspektywie przejdą lata, wieki przeminą, nastaną nowe pokolenia i o zbrodniach nikt już pamiętać nie będzie. I tak oto Ukraińcy z upiornych zbrodniarzy, zamierzyli zrobić sobie nowych bohaterów narodowych. I tak oto stare, ludowie przysłowie, wciąż pozostaje wyznacznikiem ludzkich zachowań i dziś, mianowicie że oto tonący brzytwy się chwyta!”.