Za prawicowość płaci Polak, za lewicowość płacą Polakowi

Dzisiejszy świat naszej cywilizacji oscyluje pomiędzy totalnym kłamstwem i oszustwem a totalną potrzebą prawdy. Mamy więc do czynienia ze swoistym węzłem gordyjskim, który dociska wszystkim krtań blokując dopływ tlenu do mózgu. Również coraz powszechniej mówi się o negatywnych skutkach działania sieci internetowej i przeładowania ludzkiej percepcji informacjami. Człowiek staje się bezbronny i bezsilny. Wojna na Ukrainie jest przełomem w tym względzie. Na takim korzeniu zasadza się budowa nowego porządku ogólnoświatowego.

Wytwórnia pożytecznych idiotów

Narzędziem kłamstwa są oczywiście media, politycy, szkoły, a po covidzie również państwa, które coraz powszechniej uważane są za niewiarygodne. To wszystko przekłada się na stan ducha Europejczyków. Natomiast prawda o nas samych wciąż jest przywalona pancerną płyta nagrobną starego systemu, dla niepoznaki, upstrzoną tysiącem sztucznych kwiatów i kolorowych wieńców. Żyjemy więc w świecie iluzji, i co gorsza, większość z nas zdaje sobie z tego sprawę. Ogłupiali, zdezorientowani i bezradni tkwimy w samym środku, jak w martwym punkcie, swojego nieszczęścia. Wewnątrz niemoc, a na zewnątrz narastająca bezwzględna siła fizyczna.

W takiej sytuacji każda myśl staje się problemem, zagrożeniem, i każda jest niewiarygodna. Nie ma jednak co ukrywać, że w geopolitycznym położeniu Europy Środkowo-Wschodniej, tak jest od kilkuset lat. My Polacy natomiast po odzyskaniu wolności Traktatu Wersalskiego musieliśmy bronić do końca, bo gwarantował nam państwowość, podobnie było z układem poczdamskim, ten gwarantuje nam granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej, choć nie do końca go rozumiemy, i tak samo będzie z paktem o stowarzyszeniu z UE.  Unia zacznie się rozpadać, a my do końca będziemy jej bronić, jak niepodległości. Geopolityczne położenie pomiędzy Niemcami a Rosją zawsze generowało albo geniuszy, albo pożytecznych idiotów. Rozgrywka pomiędzy tymi opcjami destabilizowała nasze siły i mobilizowała naszych wrogów przeciwko nam.

Nieco geopolityki

Geopolityka ma to do siebie, że mówi prawdę – warunek, trzeba ją rozumieć. Wojna na Ukrainie wyłożyła wszystkie karty na stół. Jej rozpoczęcie, w sposób automatyczny, wyrysowało zasięg naturalnego geopolitycznego obszaru Europy Środkowo-Wschodniej. Dotychczas w takim kształcie widziały ją tylko Rosja i Niemcy. Polska, zapatrzona w Zachód, miała głowę w chmurach. Od Krymu po Odrę-Nysę i wyspę Krk rozciąga się przestrzeń do obrony lub podporządkowania. Jej utrzymanie gwarantuje wręcz nieograniczony rozwój, utrata, zawładnięcie wszystkimi jej zasobami surowcowymi i ludzkimi oraz podtrzymaniem starego kolonialnego systemu. Punktem odniesienia tego obszaru nie będzie Zachód, lecz automatycznie stanie się Rzeczpospolita, w kształcie zbliżonym do jagiellońskiego.

Najważniejsza dla Europy Zachodniej jest oś Moskwa – Berlin, której dziś szerokość odpowiada powierzchniom obydwu państw: Polski i Ukrainy. Najważniejszą dla nas jest oś północ-południe, która stwarza poważną konkurencję dla osi wschód-zachód. Rozgrywka na tym obszarze zadecyduje o przyszłości nie tylko Europy, lecz również i świata. Najważniejszymi ośrodkami są tu Polska, Węgry i Serbia, a więc państwa, które zachowały niezależną kulturę szlachecką. Tak było do 1945 r. i w mniejszym stopniu do wybuchu wojny na Ukrainie. Obecnie centra mogą się zmienić ze względu na wyjątkowość Ukrainy, która po zwycięstwie będzie władne zmienić władzę na Białorusi.  Dwie wojny światowe właśnie tu miały początek i koniec. Wygrana wojna na Ukrainie zapobiega trzeciej wojnie ogólnoświatowej, przegrana przyspiesza jej rozpętanie.

Od czasu ujawnienia się prawdziwych intencji Niemiec i Rosji wobec Polski, działania polskiego rządu zaczęły być bardziej czytelne i mają swój racjonalny sens. Poparcie Anglosasów pozwoliło nam na wprowadzenie względnie niezależnej polityki. Pojawiła się okazja na: przebudowę i wzmocnienie polskich sił zbrojnych; przecięcie trasy wschód-zachód i zmianę kierunku handlu; reaktywowanie polskich portów na Bałtyku oraz budowa Centralnego Portu Komunikacyjnego pod Łodzią, który zcentralizuje polską gospodarkę i oderwie od przyciągania niemieckiego.

Ta myśl jest jednak związana z nadzieją na stałość oferty anglosaskiej. Historia jednak uczy, że Anglosasi przychodzą i odchodzą. I co gorzej, w każdej chwili mogą bezkarnie porzucić nas i odwołać się do wciąż żywych stereotypów tępego i niepotrafiącego się rządzić Polaka. Walczymy więc nie tylko z Rosją i Niemcami, ale również ze swoją „krzywą gębą”, którą przyprawiła nam wytwórnia w Hollywood – tak zresztą w Polsce uwielbiana. Jeżeli ktoś nie wierzy, niech przeczyta książkę prof. Danushy Goskiej pt.: Biegański. Stereotyp Polaka bydlaka… lub prof. Biskupskiego Nieznana wojna Hollywood przeciwko Polsce… Od czasu utraty państwowości w XVIII w. do dziś na własna mobilizację zawsze mielismy niewiele czasu i niewiele możliwości. Dlatego każdą z nich trzeba wykorzystać w sposób zdecydowany i jednoznaczny. Rzecz jednak w tym, że skłócone polskie społeczeństwo nie bardzo rozumie w jakim znalazło się położeniu i cały plan oraz wszystkie wysiłki obecnej władzy odbiera, jako kampanie wyborczą lub skutki wzajemnej wojenki: PO z PiS. Nie wierzy sobie, politykom, a większość nie rozumie, co to jest państwo.

Dlaczego tak się dzieje

Po pierwsze, wojna obu największych partii niszczy wszelką radość i rujnuje racjonalną myśl; po drugie, zła edukacja; po trzecie, przeładowanie informacjami i trudności z właściwą ich selekcją, po czwarte, punktem odniesienia obecnych politycznych działań nie jest okres niepodległej II RP, lecz zniewolonej PRL – nie można ideowo walczyć ze starą formacją i jednocześnie kontynuować jej model, to sprzeczność; po piąte, brnięcie w tym kierunku całego systemu czyni go niewiarygodnym; po szóste, wiarygodność polityków staje się coraz mniejsza, po siódme, społeczeństwo czuje się zdezorientowane, bo od 30 lat żaden rząd nie zaproponował mu sensownej drogi wyjścia, ani wiarygodnych podstaw do respektowania nowych warunków; po ósme, roszczeniowość, która bierze się z powszechnej bezideowości społeczeństwa i po dziewiąte, nie potrafimy właściwie wykorzystać swojego dobrobytu. Zależności jest oczywiście znacznie więcej.

Państwo peerelowskie było efektem przegranej wojny, likwidacji prawowitych gospodarzy i wykonastwa interesów sowieckich. Od 1989 r. po całym kraju hulał, kto chciał i jak chciał. Majątek narodowy został roztrwoniony, rozdano go lub sprzedano za niewielkie pieniądze; za pomocą biedy likwidowano inflację, a ludziom kazano wierzyć, że mamy do czynienia z wielkim osiągnięciem; absolwenci politechnik i młodzi biznesmeni żyjący w upadającym kraju uwierzyli w wolny rynek; młodym ludziom, już na starcie, kazano oszukiwać klientów oferując za to odpowiednio niskie wynagrodzenie; zagraniczne fundacje na terenie Polski wyłapywały zdolnych ludzi, często z cechami przywódczymi, ofiarowały stypendia i pieniądze, przerabiając na swoją modłę; nowe saksy spowodowały ubytek nie tylko siły roboczej, ale też intelektualnej, itd. To wszystko ukształtowało młode pokolenie i nowy polski kapitał intelektualny. Nowa Polska powoli stawała się krajem bez sympatii i przydziału. Do tego doszła jeszcze powszechna nieznajomość własnej historii i kultury, bylejakość i życzeniowość. I jest to grunt, na którym ma powstać państwo dobrobytu i przewodniej idei dla całej Europy Środkowo-Wschodniej. Jeżeli mamy ambicje nie być kolejnym PRL-em z wektorem na Berlin, to nie mamy wyjścia, trzeba poprzeć to, co robi PiS. Otwartym pozostaje jednak pytanie, czy obecny establishment polityczny dorósł do realizacji tego, co sam projektuje?

Ktoś powie, pesymizm, bzdura, czarnowidztwo i pójdzie po swoją wysoką pensję lub emeryturę. Pozostałej większości pozostanie praca w przeróżnych korporacjach, czyli nowym wynalazku dla niewolników. Do czterdziestki, potem człowiek staje się zbędny, bo jest obciążeniem dla wszystkich i budżetu. Tak, więc model życia przeciętnego Polaka już się krystalizuje: od pracy do przyjemnej knajpy po chwilową radość w kieliszku, lub w pokojowe zacisze ze strzykawką w tle. I nie czarujmy się, tylko niewielu jest zdolnych wytrzymać wyścigu szczurów. Czy taki system nie istnieje? Istnieje, wyraziście np. w Japonii i Chinach, mniej, w każdym kraju zachodnim. Japończycy i Chińczycy mają swoje prawdy kulturowe, w których mieści się taki model pracy. Europejczycy, wychowani w duchu wolności i potrzeby dobrobytu, do czegoś podobnego nigdy nie będą zdolni. Prawda Europejczyków jest inna. Przegrywamy więc na starcie – również w sposób totalny. Ponadto cała Azja nie ma problemów z demografią, tam nikt narodom czy państwom nie wyznacza limitów obywateli (Chiny od tego odeszły), nie podbiera innym ludzi dla własnej kołkiem podtrzymywanej gospodarki, nie mąci w głowach dla egoizmu politycznego i nie osłabia morale dla własnych kolonialnych potrzeb. Najgorsze jest jednak to, że nasza upadająca cywilizacja zaczęła wojnę z własnymi prawdami, na których sama wyrosła i bez których nie przetrwa. Zaczęła, w imię czego? Gospodarki, która nie może odkleić się od kolonialnych zasad, pogardy dla wykorzystywanych, czy z poczucia zwykłej pychy?

Zakończenie

Sposób szukania siły w UE jest niczym innym, jak generowaniem jej słabości. Polska nie ma wyboru, musi podjąć wyzwanie, które po raz kolejny daje nam historia. Utworzenie na terenie Europy Środkowo-Wschodniej wspólnej siły od Bałtyku po Morze Czarne i wyspę Krk, pozwoli nam wszystkim wreszcie zacząć żyć własnym życiem. Nie jesteśmy władni sami tego uczynić, ale jesteśmy w stanie wykorzystać, być może chwilowo, narastającą słabość Niemiec i Rosji – do końca, bo taka jest polityka. Przegraliśmy PRL, przegrywamy III RP, ale gdy elity polityczne zmarnują i tę okazję, świat wyśmieje nas do końca.

Wyśmieje dlatego, że ten sam świat, chce czy też nie, będzie musiał się podzielić na dwa obozy: amerykański i chiński, według przynależności do systemów cybernetycznych. Polska straciła możliwość balansu, nie ma wyboru, musi się włączyć w amerykański. Natomiast stopień rozbicia polskiego społeczeństwa zniweluje tę przewagę, którą może dać wcześniejsze zalogowanie się w nim przed Niemcami i Francją. Ale zanim to zrobimy, zasadę, że za prawicowość płaci Polak, a za lewicowość płacą Polakowi, musimy odwrócić o 180 stopni – nie ze względu na jakiś nacjonalizm, lecz rzeczywiste poczucie własnego interesu, swoją godność i zdrowy rozsądek.