Wdzięczność utrzymanka

 tak jakby "prezydęt", którego tatuś przygotowywał się do kariery profesorskiej i dyplomatycznej w służbie w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego,,,

Jak by było niżej to by osikał, on to potrafią!

__________________________________________________
http://www.youtube.com/watch?v=-YGS9vhmFS0

 - no chyba, że jakiś film czy coś - mają włączone tvn24. To nie żart, słyszałem od kilku  osób - niezależnie od siebie, nieznających się - że tak jest u nich. Nie poczuwali się rzecz jasna do wstydu, nie było też w tym tryumfu: to po prostu dla nich tak oczywiste jak to, że po zmroku włącza się światło:).

Jednak z niektórymi stwierdzeniami osmieliłbym się - trochę, nie dużo:) -  polemizować.

"Prosty urzędnik Ministerstwa, który pracę i comiesięczny dochód zawdzięcza partii-matce". To coś więcej, swego rodzaju kasta biurokratyczna. Prawdopodobnie nie zawdzięcza tego partii-matce, lecz był tam za AWS, SLD, PiS i PO, choć prawdopodobnie za PiS czuł się bohaterem jak mrożkowski Lucuś* (dobry przykład co nie zmienia faktu, że Mrożek jest salonowy, a jego opisany w czasach komuny Lucuć - miał jednak rację jeśli chodzi o meritum). Może nawet dostał się do ministerstwa za PiS, wszak to raczej nie dyrektor.

"pana z ministerstwa, który często, z zatroskaną miną, stoi w bramie i przygląda się rozmaitym protestom". Może to z ministerstwa pan od wysyłania samochodów, w każdym razie administracyjnych czynności (bo ktoś od pracy merytorycznej nawet niepotrzebnej i pozorowanej, no ale prawa Murphy'ego itd, nie przyglądałby się często protestom), ale może nawet ochroniarz z firmy zewnętrznej. Ci z ministerstwa gospodarki są chyba bez mundurów (nawet ochroniarskich), przynajmniej niektórzy. Ministerstwa finansów, NIK czy może innych ważniejszych, strzeże jakaś formacja chyba z orzełkami na czapkach - wygląda to groźnie-poważnie. No, ale w większości to zwykłe firmy ochroniarskie (chyba).

No nie wykluczam, że nawet do najmarniejszych ministerstw, wśród zatrudnionych kierowców jest ktoś delegowany przez BOR, ale to już inna bajka.

Na drzwiach obrotowych (bocznych wprawdzie) Warsaw Trade Tower, a może Center, w każdym razie drugi budynek w Wwie pod wzgledem wysokości po pałacu im. J. Stalina na placu Defilad:), dość długo wisiała "reklama" gównianej (taki właśnie wyraz był użyty na naklejce). Nie wiem dokładnie, ale chyba czujne ręce już ją zdjęły.

PS Które to 2 ministerstwa, pytanie retoryczne, jeśli Autor nie chce o tym pisać. Ministerstwo pracy jest niedaleko gospodarki, protesty są. Czy wciąż jest jeszcze jakieś ministerstwo (kiedyś było) obok ministerstwa skarbu ? Tam też bywały protesty.

Ad*. Pamiętajmy, że pisane za komuny, a Mrożek choć czasem śmieszny, czasem słusznie prześmiewczy, jest jednak ikoną s(r)alonu. Chodzi jednak o typ "bohaterstwa":))

"Tymczasem Lucuś wstępuje do szaletu publicznego. Starannie zamyka się w kabinie. Po upływie chwili z tygrysim światłem w oczach rozgląda się raz jeszcze czy jest sam - po czym błyskawicznie wyjmuje z kieszeni ołówek i pisze na ścianie: "Precz z bolszewizmem!".
Wypada z ustępu, wskakuje do pierwszej lepszej dorożki lub taksówki i klucząc ulicami, wraca do domu. Wieczorem żona zapytuje go nieśmiało:
- Znów?...
Lucuś działa od dawna i chociaż życie tak intensywne szarpie mu nerwy i przyprawia o bezsenność - nie rezygnuje.
Lucuś jest ostrożny, zmienia charakter pisma. Od czasu do czasu pożycza także w biurze wieczne pióro od swojego zwierzchnika. "Jeżeli zidentyfikują, do kogo należy pióro, którym to napisałem... Ha ha..." - i śmieje się groźnie na myśl, jak z pyszna będzie się miał kierownik biura i jak w błąd zostaną wprowadzeni jego, Lucusia, prześladowcy. Siepacze.
Czasami sytuacja ścina krew w żyłach Lucusia. Zdaje się, że nie ma wyjścia. Na przykład pewnego razu, gdy pisał na ścianie: "Katolicy się nie dadzą" - ktoś gwałtownie załomotał do drzwi. Serce Lucusia zamarło. Był pewien, że to oni. Gorączkowo starł świeży napis. Łomotanie nie ustawało. Lucuś połknął jeszcze ołówek i dopiero wtedy otworzył. Wpadł tęgi mężczyzna z teczką (czyżby prokurator? - przemknęło Lucusiowi przez myśl), czerwony na twarzy, bez słowa wypchnął Lucusia i sam się zamknął. Ale Lucuś długo pamiętał tę chwilę.
Również fizjonomie babci klozetowych przyprawiały go o niepokoje. A nuż to jedynie charakteryzacja?"