Swoje chłopy

A co z Tesco? Zapytał, zakłopotany pytaniem Premier. Usłużni dziennikarze chórem objaśnili mu szybko, o co chodzi z bojkotem dla angielskiej sieci.

- Aaaa, aha !- Otwarte ze zdumienia usta premiera, dopełniały komizmu tej sytuacji.

Kto z nas, oglądających przekaz, nie uśmiechnął się przy tej scenie?

 Czy to tu tkwi sekret Donalda Tuska? Czy to jego prostota w obyciu, bezpośredniość w relacjach i lekkość konwersacji, wyniosły go na szczyty popularności?

Obserwując karierę jego partyjnego kolegi, a obecnego Prezydenta, zdawać by się mogło, że wniosek celny.

Pamiętam z czasów socjalizmu, że ten, o kim mawiano:” swój chłop”, cieszył się szerokimi względami w kręgach, w których się obracał. Im wyższa była ranga wykonywanej funkcji, tym, określenie to nabierało szczególnego wymiaru.

I nieważne, że przynależał do tej, czy innej, może nawet, powszechnie znienawidzonej instytucji, istotne było to, że „swój chłop” nią kierował. Był z tych, co to z nimi, da radę nawet „konie kraść”.

Wszystko z takim można było załatwić, byle „po dobroci”. Wędrowały więc koperty z kieszeni do kieszeni, „dowody wdzięczności” lały się koniakowym strumieniem, a intratne posady i zaszczytne funkcje trafiały do „samych swoich”.

W oparciu o autorytet „swojego chłopa”, przeprowadzano każdą, nawet najbardziej paradoksalną inicjatywę. Był więc pożądanym reprezentantem dla władzy rzeczywistej, która umacniała swoją pozycję, w miarę upływu czasu.

Gierek był przykładem takiego „swojego chłopa”: „To, jak? Pomożecie?” – Pomożemy!!!

Parę lat temu, w popowodziowej Lanckoronie, premier odwiedził rozżalonych mieszkańców. Dwoił się i troił w zapewnieniach o rychłej pomocy i pełnym emocji głosem, deklarował wyjątkowe zaangażowanie własne.

Ludzie, przekazując sobie z rąk do rąk mikrofon, zasypywali Premiera kłopotliwymi pytaniami i krytycznymi, pełnymi żalu i złości pretensjami. Donald Tusk odpierał wszelkie zarzuty, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Kiedy nagle, któryś z petentów zapowiedział dłuższy wywód, zaproponowano Premierowi, by spoczął na jednym z wolnych krzeseł.

- Dziękuję, ja jeszcze będę siedział! – odparł Premier, wywołując tymi słowami gromki śmiech zebranych mieszkańców Lanckorony.
Nie obraził się, wręcz przeciwnie. Wydawał się być całkiem zadowolony z takiego obrotu sprawy.

Takich sytuacji było wiele w jego karierze. Czy mu zaszkodziły? Czy zepsuły wizerunek? Nie. Wręcz przeciwnie. Jako „swój chłop” zyskał jeszcze większą sympatię.

Prezydent Komorowski idzie tą samą drogą.

Polską rządzą „swoje chłopy” i dopóki społeczeństwu nie braknie kartofli i chleba, mogą być pewni swojej popularności. Niestety.