Okęcie

Wczoraj na Okęciu widziałem pana Włodzimierza Cimoszewicza. Wyszedł z bramki, którą wychodzą pasażerowie, którzy wrócili do Polski i gdzieś sobie poszedł. Sam, tocząc przed sobą sporą walizkę. Nie czekał na niego kompletnie nikt. Zważywszy na jego wysoką pozycję i w rankingach sympatii, i - przynajmniej teoretycznie - w krajowej polityce, to dość zaskakujące. Ale nie o tym chciałbym opowiedzieć, a o sytuacji, która wydarzyła się kilkanaście minut wcześniej.

Na Okęcie jechałem autobusem 175, w miarę luźnym. Kilka osób z bagażami, w tym chłopak mówiący po rosyjsku i czyszczący białe adidasy papierową chusteczką. Dwie maturzystki. Kilka osób zdecydowanie nietrzeźwych. Dwie z nich, naprawdę mocno pijane, siedziały za mną. Gdy już dojeżdżaliśmy do Okęcia, mimowolnie podsłuchałem fragment ich rozmowy. - Ty do domu teraz idziesz? - Nie, do pracy. - Do pracy? Ale pamiętaj, nie piliśmy nic. - Nie piliśmy nic, w ogóle się nie znamy - (jakieś oznaki wzburzenia) - To znaczy znamy się, ale razem nie piliśmy. Ty jesteś człowiekiem, ja jestem człowiekiem, nie piliśmy nic. Na pętli panowie wysiedli i udali się w kierunku jednego z terminali, po drodze profesonalnie tłumacząc jednej z pasażerek naszego autobusu, dokąd powinna się udać ze swoimi walizkami. .