o organach (c.d.)

Zainteresowanie okazane temu, co napisałem (a także temu, czego nie napisałem) w felietonie "o organach" wzruszyło mnie do tego stopnia że nie jestem w stanie udzielić P.T. Zainteresowanym indywidualnych odpowiedzi ale muszę temat kontynuować, albowiem moja misja blogerska ma charakter organiczny a rolę i znaczenie rozmaitych organów trudno dziś tak czy owak przecenić .

Organy są zaś doprawdy tak rozmaite, że nie wiadomo co się kryje za ową nazwą dopóki nazywający nie odkryje co miał lub ma w danym przypadku na myśli i jaką do tego przywiązuje wagę.

Dostrzegam różnice znaczenia przypisywanego wspomnianym tu onegdaj organom przez poszczególnych posiadaczy a moich komentatorów, ale ważniejsze wydają mi się zmiany społeczne powodowane zróżnicowanym użytkowaniem owych organów, na przykład na drodze karier artystycznych czy politycznych, gdyż zauważyłem i to, że wielu obywatelom nie jest obojętne, do czego używa ust poseł Niesiołowski, co boli posła Biedronia, czy to, gdzie ma ich dobro pan premier Tusk, i bardziej interesują się stanem organów swojego państwa niż (na przykład) moich.

Są jednak organy, o których wiadomo bardzo mało albo nic; ja sam np. mam podobno śledzionę, acz jej lokalizacja i przeznaczenie nie są dla mnie jasne (zajrzałem do Małej Encyklopedii Zdrowia, PWN 1963, ale to źródło całkowicie
niewiarygodne; piszą tam np. na str. 567 iż "w większości przypadków homoseksualizm jest zboczeniem nabytym, zwykle we wczesnym dzieciństwie, kiedy wskutek nieodpowiedniego wychowania zostaje spaczony normalny płciowy stereotyp dynamiczny."), wolę się więc zajmować takimi organami, które przy odrobinie samozaparcia można wziąć do ręki albo przez jakiś czas oglądać bez potrzeby dotykania.

Z tymi organami sprawa jest prostsza, nietrudno ustalić, co tam jest grane i kto w co tam gra - zagadkę stanowi natomiast ich "struktura właścicielska" albo - ściślej - kwestia : czyje one są ?

Dla przeciętnego Europejczyka zapewne po prostu polskie (bardziej od obozów koncentracyjnych), acz przez część Europejczyków nieprzeciętnych, bo tubylców, nazywane też "polskojęzycznymi", media papierowe i elektroniczne są uprzywilejowanymi organami władzy - realnej, nazywanej wprawdzie "czwartą", w istocie nierzadko pierwszorzędnej, ale czyja to właściwie władza, nie wiadomo.

Uprzywilejowanie organów o zasięgu ogólnokrajowym polega na tym, że formalnie rzecz biorąc organami nie są - nie ma swojej gazety polski rząd, nie ma Kościół i nie mają partie reprezentowane w parlamencie, a telewizyjny "ład medialny" wedle Jana Dworaka polega na tym, że prezydenta państwa, premiera czy ministra może obywatel zobaczyć i usłyszeć w "zaprzyjaźnionej" telewizji komercyjnej, ale w "publicznej" już niekoniecznie, a transmisje obrad Sejmu, obchodów świąt narodowych i innych, nie mniej doniosłych wydarzeń o wymiarze ogólnopolskim są poddawane cenzurze i zniekształcającym manipulacjom anonimowych "decydentów".

To, co ma do powiedzenia obywatelom urzędujący minister mogą oni sobie pono przeczytać na "Twitterze", dowiedzą się za to (?) z dowolnego serwisu "informacyjnego", co na zadany temat wybełkotał w TV bezczelny cham z szemranej partii albo jakieś indywiduum pełniące rolę dyżurnego eksperta (nie mniej sprawnie niż niektórzy komentatorzy "NP", ale z nieporównanie większą społeczną szkodą).

Niewiedza bywa pono błogosławieństwem, wolę się więc nie dowiadywać, co z tą moją śledzioną - i nie muszę wiedzieć kto dopuszcza do emisji programów telewizyjnych ewidentnie szkodliwych dla odbiorców (nie tylko dwunastoletnich) albo blokuje publikację ważnych (nie tylko dla "opozycji") informacji politycznych i kulturalnych.

Trudno wymagać od zmaltretowanego wielowiekowego państwa, by wszystkie jego organy były zdrowe i w pełni sprawne skoro większość obywateli wciąż kwęka, i nie bez powodu.

Było za mojej pamięci tak, że za jedyny, ostatni sprawny resort, uchodził ten kierowany przez generała Kiszczaka.

Obawiam się iż o resorcie ministra Sienkiewicza rzec dziś tego niepodobna, że zaś o organach w ogóle wiadomo niewiele, nie tylko na "NP" nie ma o czym gadać, i chyba nie bardzo jest z kim.

Świat się szybko zmienia i słowa zmieniają sens, trzeba zachować spokój, ale jak, skoro "olimpijski spokój" oznacza dziś zupełnie co innego niż ongi, a Treuga Dei zupełnie nie wchodzi w rachubę (raczej już Armagedon)?

Obyśmy tylko zdrowi byli.

My - i nasze organy.

AT