jęk wstydu

Nie antycypuję przebiegu i wyniku dzisiejszego meczu oraz okolicznościowych imprez towarzyszących, nie tykam żadnych kwestii publicznych ani obyczajowych, jęknąć chcę całkiem prywatnie ze wstydu osobistego, albowiem we wczorajszym felietonie z właściwą felietonistom dezynwolturą rąbnałem się, bagatela, o 400 lat (+/- 5%) i nie mam niczego na swoje usprawiedliwienie.

Co więcej, gdyby nie życzliwy Czytelnik z hermetycznej elity czytujących moje wypociny z uwagą i zrozumieniem, a czasem, niestety, sprawdzających ich zawartość, nadal pozostawałbym w mylnym przeświadczeniu, że dzisiejsze święto ościennego mocarstwa na którego eksportowe odpryski czeka z biciem serce Polski - Warszawa, nawiązuje do wydarzeń z roku 1612.

W roku tym, jak też podczas prawie czterystu następnych, wydarzało się wiele wydarzeń, pozwalających współczesnemu Europejczykowi znad Wisły patrzeć dziś na rosyjskie święto państwowe z odrazą, żalem, albo gniewem, zależnie od tego czym byli traktowani jego przodkowie : knutem, nahajką czy sztykiem (mógł to być zresztą czaj, warienje i spirt).

Wiadomość, że wspomniane święto nawiązuje do zdarzenia tak młodego jak nasi piłkarze, pozbawia wspomnianą odrazę oraz żal historycznego fundamentu i racjonalności; w ciągu tych niewielu lat nie wydarzyło się prawie nic, co mogłoby je wywołać - poza jednym wydarzeniem, mogącym wzbudzić gniew, które zostało jednak natychmiast oficjalnie kategorycznie zakwestionowane - którego więc, inaczej mówiąc, nie było.

Gdyby b y ł o, nie tylko czerwone sztandary z sierpem i młotem, ale żaden Rosjanin nie mógłby się pojawić w naszej stolicy inaczej, niż jako anonimowy przechodzień - albo czołgista, czy coś w tym guście.

Nieprawdaż, panie prezydencie, panowie ministrowie spraw zagranicznych i spraw wewnętrznych - e tutti quanti ?

Nasłuchujmy więc razem, jakie będą echa dzisiejszego dnia; może zabrzmi raz jeszcze : "Nic się nie stało, Polacy.." ?

Może..

Lepsze to, niż jęk wstydu.